FanFic.nl

Geluk gehad (misschien wel te vaak?)

8. Location: California

Bill’s pov:
Die nacht slaap ik slecht.
Wat staat ons nog te wachten? Hoe lang blijven die mensen hiermee doorgaan? Ik heb geen idee.
Uiteindelijk val ik toch in slaap voor een paar uurtjes.
Wanneer ik wakker word is het geschommel van de bus opgehouden. Als ik naar buiten kijk word ik verblind door het zonlicht. ‘Goede morgen Bill.’ Zegt Tom. Zo te horen is hij ook nog maar net wakker. Ik gaap. ‘Ik weet niet of het een goede morgen is. Na gisteren denk ik van niet.’ Zeg ik. ‘Hmm…’ De rest van Tom’s gemompel kan ik niet verstaan. Ik besluit dat het tijd wordt om me om te kleden. Laat ik dat dan maar ook doen.
David had gelijk wat betreft de kranten. Er staan hele stukken in de krant. Er zijn veel ouders die andere ouders oproepen om hun kind niet naar onze concerten te laten gaan. Er staan ook wat foto’s bij van de concertzaal. Het ziet er walgelijk uit. Alles is besmeurd met bloed, en er liggen allemaal levenloze lichamen op de grond. Zou het bij de andere concerten ook zo zijn gegaan? In ieder geval was toen alles verbrand, maar dit ziet er ook afschuwelijk uit.
Het meisje dat zwaargewond was, is overleden. En het andere meisje kan zich niet zo veel herinneren. Alles was donker om haar heen, maar ze had zich zo stil mogelijk gehouden, totdat het helmaal stil was. Ze kan niet vertellen wie het waren, of hoe ze eruit zagen, dat kon ze niet zien door het donker. Jammer, nu kunnen ze nog niet opgepakt worden.
De motor van de bus start weer, en we gaan er vandoor.
Het duurt een eeuwigheid voordat we in Callifornië zijn, maar eindelijk zijn we er. Gelijk gaan we de bus uit om onze benen te strekken.
Ons hotel is vlak bij het concertgebouw. Dus we dumpen alles in het hotel, en kijken alvast hoe het er is.
Eenmaal binnen is het echt enórm.
De mensen van de crew beginnen gelijk met het podium opbouwen, en wij verkennen de boel alvast.
Dit is echt zo’n gebouw waar ik binnen de kortste keren de weg kwijt ben, maar het is wel grappig om rond te dwalen zonder dat je weet waar je heen moet.
Eigenlijk hadden we al een half uur eerder weer in de zaal moeten staan, maar we zijn met zijn vieren zo veel gangetjes in en uit gegaan, dat we niet meer weten waar we heen moeten. ‘Hé, moeten we hier niet naar beneden?’ Zegt Gustav. ‘Nee, dat deden we daarnet ook al.’ Zegt Tom. ‘En de vier keren daarvoor ook.’ Zegt Georg. ‘Waar moeten we dí n heen?’ Freak ik. Ineens gaat de mobiel van Georg af. ‘Ja?’ Zegt hij. ‘Hee, David. Ja, we zijn net op zoek naar je.’ Zegt hij. ‘Ja, al zo’n drie kwartier.’ Zegt hij. ‘Kan jij ons de weg wijzen? We zitten nu op 7A.’ Zegt Georg. ‘Ja, bij een trap.’ Even is het weer stil. ‘Oké, gang door, en dat trappenhuis moeten we hebben. Thanks.’ Zegt hij. ‘We weten de weg. Nu nog beneden komen.’ Zegt Georg. ‘Dat is toch niet zo moeilijk. Ze hebben hier ook liften.’ Zegt Gustav. ‘Liften die defect zijn, ja.’ Zegt Georg. Ik slaak een zucht. ‘Dat wordt dus de trap.’ Zegt Tom.
We gaan de gang door, die echt veel te lang is, en dan alle 7 etages naar beneden. ‘Het is eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld.’ Zegt Gustav. ‘En wie stuurde ons ook al weer de verkeerde kant op?’ Vraagt Georg. ‘Ja, wist ik veel dat het wat uitmaakte welk trappenhuis je nam?’ Zegt Gustav verontschuldigend.
Wanneer we beneden komen staat David al op ons te wachten. ‘Dat werd tijd.’ Zegt hij. ‘Zijn schuld.’ Zeggen we tegelijk, en iedereen wijst iemand anders aan. ‘Tja, zal wel. Jullie instrumenten zijn al hierheen gebracht. Jullie kunnen je gaan omkleden in de kleedkamers, dat is aan het einde van deze gang.’ Zegt David. ‘Wacht even. Het einde van déze gang is echt ontiegelijk ver. Heb je dat zelf weleens gelopen?’ Vraag ik. ‘Natuurlijk. Maar ik loop niet zo traag als wat jullie doen.’ Zegt hij, en verdwijnt weer.
We kleden ons om, en doen een soundcheck.
Na de soundcheck duurt het nog een uur voordat we op gaan. Het duurt ontzettend lang, maar de uren daarna zijn zo voorbij.
Ik ijsbeer zenuwachtig rond. ‘Bill. Rustig joh, ik word gek van dat heen en weer geloop van je.’ Lacht Tom. ‘Sorry.’ Zeg ik en ga zitten. Helaas voor hem kan ik niet lang stil zitten, en al snel sta ik weer op om te gaan ijsberen.
Eindelijk begint het concert. Het is helemaal gevuld, en ik ben blij om dat te zien. Ik had echt verwacht dat er een stuk minder fans zouden komen na al die krantenberichten.
Iedereen doet mee alsof er niets gebeurt is, en dat zorgt dat ik alles ook vergeet. Ik ga helemaal op in de muziek.
Soms speel ik met het publiek, ik laat ze wat meezingen, of doe een spelletje bij Leb’ die Sekunde.
Maar halverwege het concert wordt het volume weggedraaid. Niet alleen van mijn microfoon, maar ook van de gitaren, en van de microfoons die op de drums zitten. Ik kijk de anderen vragend aan, maar die weten ook niet wat er aan de hand is.
Wanneer ik wat tegen het publiek probeer te roepen verstaan ze me niet, omdat ik nu geen microfoon heb om doorheen te praten. Met geen mogelijkheid kom ik boven al dat gegil uit.
De lichten worden uitgedraaid, en we zien geen hand voor ogen meer.
Dit lijkt wel heel erg op het verhaal wat ik vanmorgen las in de krant, dat stuk wat het meisje vertelde.
Ik hoor een gil, en het klinkt anders dan het normale gegil. Steeds meer gegil, pijnlijk gegil. Of angstig.
Wanneer mijn ogen een beetje aan het donker beginnen te wennen zie ik vaag dat iedereen staat te dringen om weg te komen.
Via de achteringang, zo kunnen we weg komen. Ik wil erheen rennen, maar ik word bij mijn enkel gepakt, en val recht voorover. ‘Nog even geduld. Je moet nog even wachten tot het concert is afgelopen voordat je weg kunt.’ Hoor ik iemand zeggen. Ik probeer mijn enkel terug te trekken, maar de greep wordt alleen maar steviger.
Het gegil doet pijn aan mijn oren. Het gaat door mijn hele lijf heen.
Hebben onze fans dit de laatste concerten meegemaakt? Dit is echt vreselijk.
Het duurt veel te lang voordat het geluid wat afneemt. Ik heb mijn handen voor mijn oren geslagen.
Waar is de rest van de band eigenlijk. Nu pas merk ik op dat ik weer vrij ben. Ik ga gauw op zoek naar de rest.
Het is muisstil. Niemand zegt iets. Is het voorbij? Dat betekend dat de hele zaal is uitgemoord. Bij dat idee krijg ik al kotsneigingen. Helemaal als ik bedenk dat, als het zo is, er hier meer dan 12.000 lijken moeten liggen. ‘Niet aan denken Bill. Blijf kalm.’ Zeg ik in mezelf.
De zaal wordt verlicht, heel zwak, maar ik kan de bende zien die is aangericht.
Het is een groot bloedbad. Overal liggen fans op de grond, maar er is geen enkel teken dat ze nog leven.
Een paar hongerige ogen kijken onze uit. Ook hun kleding zit onder het bloed, en ze lijken me niet al te vriendelijk.
Het licht gaat weer uit. Ik zie weer helemaal niets.
Er praat iemand door een microfoon. Ze willen duidelijk niet laten weten waar diegene zit. ‘Jullie zien wat voor ravage jullie hebben aangericht. Het is allemaal jullie eigen schuld. Je had de concerten ook kunnen annuleren. Maar dat deden jullie niet. Gelukkig voor ons, dan duurt het feest wat langer. Maar nu is het tijd om op te houden. We maken er een einde aan. De enige vraag die nog open is, is “wie eerst?”� Maar daar komen we vanzelf wel achter.’ Zegt de stem. Het bevalt me absoluut niet. Dit is allemaal van te voren helemaal uitgedacht, en ik heb geen idee wat er nu gaat komen.
Er wordt op ons alle vier een spotlight geworpen. ‘We zien vanzelf wel wie nummer 1 wordt.’ Zegt de stem weer. Alle spotlights gaan even uit.
Nog geen 5 seconden later gaat er één aan. Ik kijk om me heen wie het is. Georg! Ik wil wat zeggen, maar de angst zorgt ervoor dat ik geen woord uit mijn keel krijg.
De spotlight gaat weer uit. Een harde schreeuw volgt, en daarna is het weer muisstil.
De zenuwen gieren door mijn lijf. Wat hebben ze gedaan met Georg? Eigenlijk wil ik het niet eens weten. Maar te laat, ze laten het al zien. Ik kan er niet eens naar kijken, ik word er nu al misselijk van.
Weer totale duisternis.
‘Who’s next?’ Ik begin een hekel te krijgen aan de persoon die dat elke keer zegt. Ze geniet ervan, zo klinkt het in ieder geval.
Ik ben bang voor wat er komen gaat. En als ik mijn ogen open, zie ik dat de spotlight deze keer bij Gustav is. Hij kijkt met een angstige blik de duisternis in.
Het licht gaat weer uit.
Ik hoor geen schreeuw zoals hiervoor. Het klinkt anders. Volgens mij laten ze hem stikken. Gatver! Het enige wat ik hoor zijn nogal onpasselijke geluiden.
Ze doen het licht weer aan.
Ik kan er niet meer tegen. Snel kruip ik op handen en voeten naar de rand van het podium om de inhoud van mijn maag te legen.
Er klinkt gelach vanuit de zaal. Ze doen maar. Het is echt te goor om aan te zien.
De spotlight van Gustav gaat uit. In plaats van dat licht richten ze er een op Tom en een op mij.
Er komt iemand het podium op gelopen. ‘De tweeling van de band, is het niet? En wiens beurt is het nu?’ Vraagt ze. Er klinkt nog een paar voetstappen op het podium. ‘Laat ze niet zo lang in spanning zitten, Sophia.’ Zegt de jongen, die nu ook op het podium staat. Beiden staan ze net binnen ons gezichtsveld. ‘Maar James, we moeten het wel een beetje leuk houden. Ik bedoel, je hebt meer dat een gewone band wanneer je een tweeling bent.’ Zegt ze.
Tom en ik kijken elkaar angstig aan.
Wie van ons twee ook de eerste wordt, voor de ander zou het toch afgrijselijk zijn om te weten dat je broer hulp nodig heeft, die je niet kan geven.
‘Ik heb een oplossing.’ Zegt Sophia. ‘We maken ze gewoon tegelijk af. Probleem opgelost.’ Zegt ze. ‘Maar dan wel langzaam.’ Stelt James voor. ‘Oké, langzaam.’ Zegt Sophia met een grijns op haar gezicht.
Ik sluit mijn ogen. Dit wil ik niet zien. Ik wil het niet meemaken. Laat ze het asjeblieft een béétje snel afhandelen.
Het licht is nog steeds aan. Hoe meer wij eronder lijden, hoe meer zij ervan genieten. Ze wí­llen dat wij zien hoe de ander pijn heeft.
Ik voel een vreselijke pijn in mijn nek. Ik schreeuw het keihard uit, tegelijk met Tom.
Daarna, niets meer…

Reacties: