We hadden afgesproken dat we de rest weer bij het station zouden zien. In de verte zien we ze al aanlopen. Nou, niet echt aanlopen. Ze wenken alle kanten op. Ik zie meteen dat ze straalbezopen zijn. Niet dat het me uitmaakt ofzo, dit zou een hoop verklaringen schelen. Dat kon wel wachten tot morgen. Nadat Yasmin en ik eindelijk iedereen de trein in hebben gekregen, laten we ons uitgeput neerzakken. Ik hoor nog vaag het fluitje van de conducteur, voor mijn ogen dichtzakken..
'Perron Den-Haag' 'Ik herhaal, Perron Den-Haag' galmt de stem van de machinist door de trein. Zachtjes word ik wakker geschud uit mijn slaap. 'Nog heel even' mompel ik. Weer dat getrek aan me schouder. 'Malini.. we zijn er' hoor ik vaag de stem van Yasmin. Ik open traag mijn ogen, en zie de trein langzaam tot stilstand komen. De anderen zijn al naar de deuren gelopen. Ik sta op en loop samen met Yasmin naar de anderen. De deuren suisen open en een voor een stappen we naar buiten, de nacht tegemoet.