FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 9

Het regent al heel de dag. Sinds gisterenavond is het niet meer opgehouden. Mij best, ik voel me toch niet het zonnetje vandaag.
Ik heb kleren aan, maar dat is enkel omdat ik nooit in mijn pyjama op de vensterbank zit.
Ik heb Tom al gezien, hij is echt veel verandert. Niet dat ik vroeger zoveel met hem optrok. Enkel met Bill.
Een zucht verlaat mijn mond en zorgt voor een dampcirkeltje op het raam. Mijn wang is verdoofd, ik leun er al heel de ochtend mee tegen het koude raam.
Bill heb ik ook al gezien. Hij komt zo’n 3 keer per minuut voorbij het raam op de gang. Hij pakt zijn koffer in en is om de haverklap boos op Tom. Ik heb het weekend van Jög wel verpest. Zijn jongste zoon loopt er als een tijdbom bij, en Tom is afzijdig omdat Bill zo doet. Misschien moet ik me maar gaan verontschuldigen. Tegenover Jög, als de jongens weg zijn.
Ik slik en teken figuurtjes op het raam. Opvallend veel stokventjes met haren als zonnestralen. En hartjes. En bomen. Opvallend veel bomen.
Ik voel de zoveelste schok door mijn lichaam gaan. Een stuiptrek. Van de kou. Wat wil ik dan ook, een zwarte short tot mijn knieën met witte en bruine strepen op en een kort, wit shirt met grijze opdruk. Dat is om kou vragen.
Mijn moeder komt de kamer in. Ze heeft het derde dienblad van vandaag bij zich.
Deze ochtend kwam ze met toast en vers fruitsap. Ik heb haar bedankt maar het laten staan bij mijn deur.
Deze middag had ze een stapeltje pannenkoeken, warme honing, stroop en een appel bij. Ook een kom koffie. Als ik iets heb geleerd op de hoge school is het koffie drinken. Maar ook dat heb ik laten staan, bij het andere dienblad. De koffie is ondertussen al koud. Nu heeft ze een verse kom koffie en een kommetje vol speculaas bij.
Ik hoor mijn maag rommelen. Mijn moeder glimlacht en zet het dienblad op de vensterbank.
"Hoe laat is het?" vraag ik.
"4 uur."
Ik knik even en voel nattigheid op mijn slaap. Ik wacht tot mijn moeder weg is en pak dan de kom in mijn handen. Een warm gevoel gaat door me heen maar het wint het niet bij het blok ijs dat ooit mijn hart was.
Ik dop mijn speculaas in de koffie en prop het dan mijn mond in. Het smaakt. Zeker nu ik hier zit te bevriezen. Maar bij mijn raam blijf ik zitten. En ik blijf zitten tot Bill weg is.
De kille leegte raast door mijn borst. Als Bill weggaat, zie ik hem misschien nooit meer terug. En dat wil ik niet. Zelfs na gisteren.
Ik slik moeizaam en laat dan warme koffie door mijn keel glijden. Het schroeit mijn slokdarm maar de pijn die ik al had door de krop is nog steeds erger.
Ik zet een zoveelste Bill look-a-like op het raam. Dan veeg ik alles weg. Mijn ogen vallen op het pad bij de buren. Tom sleurt koffers naar de auto. Ze vertrekken!
Ik spring van mijn vensterbank en wankel even. Mijn benen slapen en tintelen nu. Mijn rechterarm is gevoelloos door het koude raam.
Ik pak het eerste paar schoenen dat ik tegenkom: een gloednieuw paar sneakers. Ik probeer ze aan te doen maar omdat ik ze nog nooit aan heb gehad, zijn ze nog steeds strak. De veters zitten te strak. Ik trek ze eruit en gooi ze naast me neer. De sneakers gaan gemakkelijk aan.
Ik trek in mijn haast aan de jas aan de kapstok maar die geeft niet mee. Dan maar zonder jas. De deur botst tegen de muur en veert dan terug, maar ik ben al buiten.
Bill zit met zijn benen buiten en de rest van zijn lichaam binnenin de auto. Tom doet moeite om de koffers er allemaal in de krijgen. Ze zijn toch maar een weekend geweest?
Als ik dichter kom, neemt mijn tempo af. Bill lijkt plots een gevaarlijk monster. Of een gemene baas. Iets dat je zeker niet onder ogen wil komen.
Ik sta plots aan de grond genageld. Reden: Bills ogen die me aankijken.
"Wat kom je doen?" vraagt hij bot. Ongewild gaat er een steek van pijn door me heen.
"Ik... Euhh... Wilde afscheid nemen. Denk ik?" Ik slik even en knipper te snel met mijn ogen.
Tom klapt de koffer dicht en draait zich dan om.
"Hey, Elena. Long no see hé." lacht hij en komt op me af. Zijn gigantische armen trekken me tegen zich aan en breken mijn ruggengraat bijna.
"Ja. Ik heb jou ook gemist." Tom lacht lief. De glimlach die ik duizend keer liever bij Bill zou zien. Tom laat me achter bij Bill. Hij zoekt droge oorden op. Met andere woorden: de zetel van Jög.
Ik stop mijn handen in mijn zakken maar dat verandert niet veel aan de situatie. Ik ben 0% zeker, en 100% bang. Bill kijkt me aan op een manier...
Ik krijg er de kriebels van. Zo is mijn Bill toch niet? Hij kucht even.
"Wat?" vraag ik. Het komt er sissender uit dan ik wou.
"Niets. Laat maar." Hij draait zich een kwartslag en zit dan helemaal in de auto. De deur klapt toe en Bill doet de auto op slot. Ik kruis mijn armen. Pas nu voel ik de nattigheid over me druipen. Het is natuurlijk niet gestopt met regenen in tussentijd. Mijn haren hangen slap aan mijn hoofd en bedekken mijn ogen niet meer. Mijn shirt en broek wegen plots een kilo meer. Maar het ergste is: Ik voel nattigheid in mijn hart. En dat voorspelt niet veel goeds.
"Tot de volgende keer, pap!" hoor ik Tom zeggen. Ik zie de 2 oudste Kaulitzen knuffelen. Dan strompelt Tom over het pad, zijn dreads zwiepen vrolijk om hem heen. Dan ziet hij me staan, aan de grond genageld, bijna kletsnat.
"Gaat het wel?" fluistert hij als hij binnen gehoorsafstand staat. Ik knik even kort en staar dan naar de grond.
"Zeker?" Ik knik weer en kijk hem dan even aan. Hij heeft echt hetzelfde gezicht als Bill, en dezelfde ogen.
"Waar denk je aan? En als het Bill is, zwijg dan." Ik open mijn mond maar klap die dan weer dicht.
"Bill dus." Hij zucht. Zijn ogen kijken me zorgvuldig, zo niet voorzichtig, aan.
"Je bent veranderd. Heel erg veel. En toch zie ik nog steeds dat kleine meisje in je gezicht." Ik glimlach zwakjes, eigenlijk trek ik gewoon één mondhoek naar achter.
"Kom hier." Voor de tweede keer in amper een kwartier tijd nestel ik me in de warme armen van Tom. Een straaltje water sijpelt over zijn wang maar hij lijkt het niet te merken. Zijn kin tikt op mijn hoofd. Hij is dan ook een pak groter.
"Zo. Meid. Ik ga nu naar huis. Je moet maar eens langskomen." Ik voel een kaartje in mijn zij prikken. Het is zijn visitekaartje. Ik pak het snel aan.
"Bedankt." mompel ik. Tom speelt met de sleutelbos.
"Tot nog eens." roept hij en zwaait nog eens.
De auto start. Bill kijkt me doods aan. Ik trek een pijnlijk gezicht en zet dan een stap naar voor. Mijn hand raakt het glas. Ik duw mijn palm tegen het raam. Bill doet hetzelfde. Even voel ik de warmte van zijn hand maar dat vervaagt al snel.
De Cadillac begint te rijden. Ik loop achter hen aan. Maar de auto is sneller. Ik kan ze bijhouden voor 2 straten. Maar dan slaat de vermoeidheid en het voedseltekort toe. Ik zak door mijn knieën en voel het koude asfalt tegen mijn benen.
De auto verlaat mijn gezichtsveld. Regen daalt nog steeds op mij neer. Ik voel mijn shirt tegen me plakken. Tranen lopen over mijn wangen.
Waarom heb ik hem nu laten gaan? Waarom?
Ik sla met mijn vuist op de grond. Een pijnscheut gaat door mijn arm maar wat maakt dat nu nog uit? Ik heb me iets gerealiseerd vandaag. Bill heeft al die tijd een stuk van mij gehad. En dat heeft hij nu nog steeds bij me. Maar mijn stukje Bill reist mee met mijn ring, die hopelijk dicht bij hem zit.
Ik ga op de grond liggen, in foetushouding, en begraaf snikkend mijn hoofd in mijn armen.
Ik mis hem nu al.

Reacties: