FanFic.nl

Sing it Out!

15. De beste wensen.

Waxinelichtjes stonden overal verspreid, kerstbomen waren rijkelijk versiert met kerstballen en overal hingen guirlandes en lampenslingers. Op de achtergrond klonk de muziek van een orkest. Overal in de zaal liepen jongeren rond of stonden in groepjes met elkaar te praten. Verrukkelijke hapjes op zilveren plateaus werden steeds opnieuw aangevoerd en werden door het cateringpersoneel rondgebracht. Je kon niet beweren dat onze directie niet wist hoe je een feestje organiseerde. Onze school leek wel het nieuwe winterwonderland. Zelfs ik en mijn vriendinnen, helemaal opgetut en gehuld in een kleedje, pasten bij het interieur. Toen we samen de brede, eiken trap afdaalde en in de hal voorbij de wandspiegels liepen, bekeek ik mezelf in de spiegel. Mijn satijnen zwarte kleedje en opgestoken haar, de zilveren oorbellen en bijpassende halsketting, het leek allemaal zo perfect. Er was alleen één schoonheidsfoutje, hoe ik ook probeerde geforceerd te glimlachen, mijn gelaatsuitdrukking kon niet verbergen hoe ik me werkelijk voelde. Samen met Merel stond ik een tijdje bij een groepje leerlingen van onze klas. Later bezochten Amber,Jess en ik de kunsttentoonstelling en daarna voegden we ons weer bij een groepje bekenden. Ik zag en voelde hoe iedereen rondom me gelukkig was: sprankelende oogjes, brede glimlachen, het was de laatste schooldag, bijna vakantie,… redenen genoeg dus om gelukkig te zijn. Ik daarentegen heb die dag gewoon aan me laten voorbijgaan. Met knikjes en gemaakte lachjes lijkt het net alsof je ook zo blij bent als de rest.

Vier uur. Zonder twijfel, het hatelijkste moment van die verschrikkelijke dag. Onze klas werd afgeroepen. Zestien leerlingen kwamen het podium opgelopen, waaronder ik en Merel. Drie ervan stonden links van voor: Lotte, Jolien en gehuld in een knalroze kleedje, Angela. Ze glimlachte breed. De twee eerste liedjes zongen we allemaal tezamen. Het derde lied was dat met de drie solo’s. Angela keek me minachtend aan. Moest er niet zo veel volk gestaan hebben, had ik haar al lang een klap verkocht. Merel kneep in mijn hand toen we de eersten noten zongen. Het zingen verliep moeizaam. Ik kon het maar moeilijk opbrengen om mijn best te doen. Het publiek applaudisseerde uitbundig na de vertoning. Lotte, Jolien en Angela kregen nog een bos bloemen en daarna mochten we het podium weer verlaten. Achter de schermen zag ik Angela hyperactief rondspringen, vergezeld door die twee blonde meelopertjes, Monique en Suzanne. Het eerste en enige wat toen in me op kwam was: dat had ik geweest moeten zijn. En ik voelde me meteen nog ongelukkiger dan ik al was. Na die mislukte vertoning zag ik hoe drie meisjes me stonden op te wachten. Een groepsknuffel volgde en we hielden elkaar stevig vast.
‘Jij bent zoveel beter dan die verfuckte Angela.’ grijnsde Mel. Ook al stond het water me in de ogen, ze zorgde voor de oprechte glimlach die op mijn gezicht verscheen.
‘Je had het zoveel beter gedaan dan dat mens. Je moest haar zien staan No, ze leek wel een flamingo met dat jurkje.’ voegde Jess er nog aan toe. Iedereen begon te lachen. De tranen rolden dan wel over mijn wangen, ik prijsde me zo gelukkig met vriendinnen als deze. Zelfs in de rotste situaties maakte ze me nog aan het lachen.

Melody en ik gingen samen naar de toiletten. Ik moest me nodig opfrissen na die emotionele vertoning. Daarna liepen we terug naar de zaal waar het feestje nog volop aan de gang was. Ik nam iets te drinken en vroeg me ondertussen af waar de rest gebleven was. Alsof Mel gedachten kon lezen beantwoorde ze mijn ongestelde vraag. Volgens haar hadden ze nog iets te regelen, geen idee waar dat op sloeg.

Al van ver hoorde de drie meiden het hoge keelgeluid van Angela over de gang scanderen. Het blonde meisje stond ergens in de kleedkamers met haar twee beste vriendinnen te kletsen. Op de kaptafel pronkte een grote bos bloemen. Iedereen was nog steeds achter de scène van het podium, enkel Melody en Noa hadden het toneel verlaten. Uitgelaten kwamen ze de kamer binnengelopen en sloten zich aan bij Angela’s groepje, die op haar beurt al meteen een vies gezicht trok.
‘Wat komen jullie hier doen?’ vroeg ze verontwaardigt, terwijl ze arrogant haar haren naar achter sloeg. Amber lachte liefjes.
‘We komen je feliciteren. Wat een geweldige show zeg!’ Merel en Jess knikten overtuigend dat ze het met Amber eens waren. Wantrouwig keek het blonde meisje de drie aan, maar al snel veranderde die blik in haar ogen naar overenthousiast.
‘Echt? Ja ik weet het. Ik zei toch dat ik zoveel beter ben dan Noa. Ik bedoel komaan, zie je haar al in staat om zo’n heel publiek te entertainen? Ik daarentegen…’ Het verdere gesprek ging aan Merel, Amber en Jess verloren, het kind bleef maar doorratelen over hoe goed ze wel niet was. “Angie”� was nogal zelfzeker, misschien een beetje té zelfs. Gelukkig was Jess er, die dapper genoeg was om haar te onderbreken.
‘Angela, wat we je eigenlijk wilde vragen,… mogen we misschien een foto van je nemen? Voor in de schoolkrant? Jij was tenslotte toch dé ster van de avond, niet?’ Het lof dat Angela werd aangeprezen maakte haar nog meer opgetogen. Ze knikte dan ook hevig “ja”� toen Merel haar fototoestel tevoorschijn haalde.
‘Misschien met een bloemetje erbij? Dat is wel zo leuk.’ Alsof het een commando was haalde één van haar vriendinnen het kleurrijke boeket uit de vaas. De bloemen konden niet snel genoeg in Angela’s armen liggen. Als een waar fotomodel poseerde ze voor de make-uptafel, uiteraard met een brede tandpastaglimlach. Vooraleer Merel de foto wilde maken stopte ze abrupt.
‘En toch, ik mis iets…’ Amber en Jess knikte instemmend.
‘Die bloemen…’
‘Wat? Wat is er met de bloemen? Passen ze niet goed bij mijn jurkje?’ Angela bekeek het boeket aarzelend.
‘Nee nee, dat is het niet. Wacht, ik heb een idee!’ Jess stak haar wijsvinger in de lucht. Vervolgens liep ze naar Angela toe en ging achter haar staan. Ze gebood Monique en Suzanne om wat verderop te gaan staan.
‘Angela, als jij nu even mooi naar de lens kijkt,’ Merel ging meteen met haar fototoestel klaar staan, ‘dan zorg ik ervoor dat, dat probleem met die bloemen zo opgelost is.’ Angela deed wat van haar verwacht werd en ging klaarstaan.
‘Die bloemen, die hebben gewoon…’ Zonder dat Angela iets doorhad stond Jess nu op het krukje van de kaptafel. ‘EEN BEETJE WATER NODIG!’ riepen ze alle drie in koor. De hele inhoud van de vaas werd over Angela heen gekieperd. Ze krijste de hele boel bij elkaar en haar vriendinnen kwamen jammerend aangelopen.
‘Nou, dat wordt vast en zeker een mooi artikel.’ De drie proestten het uit en Jess moest haar best doen om niet van het gammele krukje te tuimelen. Intussen probeerde Angela tevergeefs haar drijfnatte jurkje op te knappen. Haar gezicht stond op donderwolken en dat goede humeur was duidelijk verpest. De meisjes veegden de grote grijns van hun gezicht en gingen dicht bij Angela staan. Jess was degene die het woord nam.
‘Dit was voor Noa. En als je het nog maar in je hoofd haalt om dit haar nog eens te flikken,…’
‘Dan krijg je de volgende keer in plaats van de inhoud, de hele vaas op je hoofd.’ vulde Amber aan. Zo kwam het dat de meiden in hun opzet slaagden. Met een gelukzalig gevoel verlieten ze de backstage ruimte.

Bedankt voor al jullie lieve reacties ! En sorry dat het zo traag gaat xS. De leerkrachten zijn dit jaar nogal vrijgevig met testen en taken -_-
Hope u like it ^^!

Xx.Sofie

Reacties: