FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 10

Ik hoest even. Een half uur in de regen blijven zitten gisteren was niet zo’n goed idee.
Ik loop het grote plein op. Wat haat ik school. Deze ochtend had ik geen zin om te joggen, even te bellen met Sylvia of Elisa of een ander ochtendritueel. Deze ochtend lag ik lang in bed, mijn ogen rood gezwollen, mijn benen tegen mijn buik. Deze ochtend was de eerste ochtend in mijn nieuwe leven. Zonder Bill, zonder herinneringen, zonder iets. Douchen, aankleden, haren vastbinden, eten, naar school. Doodnormale ochtend bij een doodnormaal persoon. Want dat ben ik nu. Een doodnormaal persoon zonder gevoelens. Ik heb ze allemaal buiten gesloten.
Ik pulk een beetje aan mijn trui. De witte jeans die ik aanheb, lijkt plots niet meer zo wit. Eerder grauw grijs. Het felgele T-shirt dat ik aanheb, doet me ontzettend veel aan Bill denken. Hij had gisteren een geel shirt aan. De paarse trui die ik aanheb, is bijlange aan nog niet zo warm als de armen van Tom. Het kaartje prikt in mijn been. Het zit in mijn zak. En daar laat ik het nog even zitten. Misschien bel ik vanavond. Misschien bel ik wel niet.
Ik slenter door de gangen. De bel moet nog gaan. Het is amper kwart na 8. Het zou een fijne lentedag voor me kunnen zijn. Mocht het geluk me toelachen. Dit is echter niet het geval. Dus is het voor mij nog steeds regenachtig en grijs.

Ik vis mijn taak van Fotografie uit mijn rugzak. Ik zit niet op de middelste rij, uiterst rechts. Ik zit in de linkerhoek, helemaal achteraan. Skyler zit vooraan. Op haar gewoonlijke plek. Vind ik best, stilte is mijn enige vriend.
Mevrouw Claes loopt naar me toe om mijn taak te ontvangen. Haar hakken tikken op de tegels. Ik word er gek van. Net een tijdbom. Nog een seconde zonder Bill. Nog een seconde zonder Bill. Nog een seconde zonder Bill. Ik begraaf mijn gezicht in mijn armen en laat mijn voorhoofd op het koude hout van mijn bank rusten.
"Elena, hoofd omhoog." Ik murmel wat maar blijf zo liggen.
"Elena!" Ik grom maar blijf nog steeds zo liggen. Ik hoor haar mond opengaan en ga recht zitten.
"Wat wou je zeggen? Mijn rotkop aankijken of ik stuur je naar de directeur." Haar mond klapt dicht en maakt zo’n plopgeluidje.
"Naar de..."
Ik sta zuchtend recht. "Ik weet het al. Naar de directeur." Ik rol met mijn ogen. Wat doe ik nu allemaal? Normaal ben ik nooit zo. Ik haal het bloed vanonder haar nagels op een nette manier, niet zo.
De kamer van de directeur is ver. Zeker als je niet beweegt. Ik zit op de grond naast de deur van het lokaal. Tranen rollen over mijn wangen. Ik wil Bill terug. Dat wil ik echt.

Ik toets Toms nummer in. Na een grote teug adem druk ik toch op de groene telefoon. Hij gaat een paar keer over maar springt dan op de voicemail.
"Hey Tom." Mijn stem trilt, dat zal hij wel horen.
"Ik weet dat het misschien raar klinkt maar ik mis je. Jou en Bill. Ik wil jullie terug. Ik heb er echt alles voor over." Ik snik luid en druk dan snel op de rode telefoon. Geen zwaktes tonen. Komaan Elena, sterk zijn.
Ik haal een flesje water uit mijn tas en tik zenuwachtig met mijn voet op de grond. Ik kan hier nog twee uur zitten. Of terug naar binnen gaan. Een uitgesloten optie is naar de directeur gaan. Evenmin naar huis gaan. Ik bonk een paar keer met mijn hoofd tegen de muur en gooi dan mijn gsm op de grond. Die stuitert een beetje en schuift een heel eind verder.
Ik sla mijn armen om mijn opgetrokken benen en staar wat in de verte. Mijn overbekende ringtone, het begin van Just Dance, schalt door de gang. Ik kruip op handen en knieën over de grond. Onbekend prijkt op mijn scherm. Ik duw het kleine wondertje tegen mijn oor en zucht het woord hallo.
"Elena?"
Mijn hart maakt een sprongetje. Het is Bill!
Ik druk mezelf weer tegen de muur.
"Bill?" vraag ik schor.
"Ja. Ik ben het. Luister Elena. Ik moet je wat zeggen. En ik wil dat je me eerst laat uitspreken." Tranen rollen over mijn wangen. Ik kan er gewoon niet aan doen. Bill maakt zoveel bij me los. Het is onvoorstelbaar.
"Goed." mompel ik. Mijn keel brand, maar zwijgen zal ik.
"Ik denk elke dag aan je. De meeste van mijn liedjes gaan over jou. Zoals Durch den Monsun. Ken je eigenlijk liedjes van ons? Weet je, doet er niet toe. Ik voel me rot sinds we verhuisd zijn. Daarom ben ik nu zo in mezelf gekeerd. Ik leef al heel mijn leven in het verleden. Elke dag denk ik aan iets terug. Van kamperen, tot het planten van de boom... tot onze trouw." Ik zucht bij dat laatste. De ring. Ik mis het. Het gaf me een vertrouwd gevoel. Het kleine, koude ringetje op mijn borst.
"De ring is veilig. Hij hangt rond mijn nek." Het lijkt wel of hij gedachten kan lezen. Ik duw zowaar de telefoon nog harder tegen mijn wang.
"Ik wou je zaterdag uitleggen dat ik gewoon niet kon komen. En zondag wou ik je uitleggen dat ik niet zonder je kan. Dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren. Je bent meer dan mijn beste vriendin, Elena!"
Ik hap piepend naar adem. "Bill. Je bedoelt toch niet wat ik denk dat je bedoelt?"
Ik hoor hem zacht instemmen.
"Bill!"
"Ja! Ja! Ja! Ja! Ik weet het. Maar ik kan er niets aan doen. Het is gewoon zo. Mijn lichaam schreeuwt al jaren om je. Kan je dat op een andere manier verklaren?"
Ik laat mijn arm zakken. Waarom heb ik daar niet aan gedacht? Al jaren denk ik aan Bill. Al 12 jaar! En nooit heb ik het overwogen. Ik miste een beste vriend. Geen...
Ik schud mijn hoofd en haal het gezicht van Sylvia voor me. Haar lieve lach, prachtige ogen, zachte huid. Lieve sproetjes op haar neus. Haar koperbruine haren zijn niet zo donker. Het verandert stilletjes aan in zwart en veert omhoog. Haar neus wordt korter, haar ogen donkerder. En dan zie ik Bill voor me. Mijn gsm klettert op de grond.
"Elena?" komt er ruisend uit.
"Ik bel je terug, Bill." mompel ik snel en duw op het rode telefoontje.
Hoe heb ik dat over het hoofd kunnen zien? Dit kan toch niet? Dit mag niet. Dit wil ik niet. Zeg me alsjeblieft dat dit een grap is. Zeg dat dit een vroege één-aprilgrap is. Een beetje flauw weliswaar. Maar ik zal erom lachen. Van harte. Zeg me alsjeblieft dat ik niet...
Ik werk me overeind. Dit kan niet. Het is een hersenspinsel. Tekort aan zuurstof. Veel te lang in deze muffige gang geweest.
Ik stop mijn gsm veilig in mijn zak. Ik denk niet dat die veel meer kan verduren.
Mijn passen weerklinken in de lege gang. Het enige geluid komt van mijn schoenen en mijn ademhaling. Die verlaat gejaagd mijn lichaam. Mijn longen knijpen om de paar seconden samen. Mijn maagzuur speelt met mijn ingewanden. Zo voelt het toch. Mijn buik staat in brand.
En dan is er dat gevoel. Zo zacht. Zo vlinderzacht. Het branden stopt, koel water vleit zich tegen de wand van mijn buik. Mijn krop lost op, zon breekt door.
Niet toegeven, mompel ik mezelf toe. Ik zou nu zo mijn hoofd tegen een muur aanrammen. Maar dat lost de problemen niet op. Het enige dat de problemen op kan lossen, zit in Loitsche. En het exacte adres prikt weer in mijn been. Mijn oplossing was oorspronkelijk mijn probleem. Ik moet zo snel mogelijk naar Bill. En wel nu meteen!

Reacties: