FanFic.nl

Bermuda Triangle

Hoofdstuk 1.3

Solegna durfde nauwelijks adem te halen, Kat beet op haar lip en Connor slikte benauwd. De enige die niets deed was Ben. Hij stond er als versteend bij. Ze waren allemaal bang voor het moment dat het tevoorschijn zou komen. Ze beseften allemaal dat wat het ook was, het niet veel goeds zou zijn. Kat verschoof rusteloos een beetje met haar voet. Op dat moment sprong het beest tevoorschijn uit de bosjes. Het zag er vervaarlijk uit. Het had een donkere groenachtige huid vol met knoesten, gele hoorns en felrode ogen die hen furieus aankeken. De klauwen zagen er vlijmscherp uit, en aan de tanden sijpelde slijm.
‘Klinkt het advies “rennen”� jullie dom in de oren?’ vroeg Kat.
‘Niet bepaald,’ antwoordde Ben.
‘Rennen dan!’ gilde Solegna.
Ze draaiden zich allemaal om en gingen er als een haas vandoor, de donkere jungle in. Het beest volgde hen op de hielen. Luid stampend achtervolgde hij hen. Het kon hen makkelijk bijhouden. Connor was de enige die achterom durfde te komen en zag dat er speeksel aan de scherpe tanden van het beest hing. Waarschijnlijk beeldde het zich al in hoe het zou zijn om een van hen te verorberen. Het zag er afschuwelijk uit. Het beest was nauwelijks een beest te noemen. Het was een monster. Connor keek daarna weer voor zich uit, anders zou het beslist fout gaan.
De jungle was dicht begroeid, ze hadden geen idee waar ze naartoe gingen. Er was geen weg voor hen, geen weg terug. Ze voelden zich alsof ze renden voor hun leven. In feite was dat ook zo. Het beest zou hen verslinden zodra het een van hen te pakken kreeg. Dat idee stond hen niet heel erg aan. Dus was de enige andere optie blijven rennen.
Solegna wankelde erg op haar hoge hakken. Ze waren een grote handicap voor haar. Het zag ernaar uit dat ze zou gaan vallen als ze niet snel van het monster weg kwamen. Toch rende ze verder alsof het niets was. Ze moest en zou weg komen van het beest. Ze was te koppig om zich te laten vangen. Ze had een zinkend schip overleefd, dan kon ze nu ook een achtervolging van een afschuwelijk monster overleven. Het moest gewoon. Al was het alleen maar om te bewijzen dat ze iets wel kon. En dat iets werd voor Solegna overleven.
Het beest liep op hen in. Ze merkten het gewoon. Solegna, die achteraan rende, kon de hete adem van het monster al voelen op haar enkels. Hierdoor werd ze alleen maar banger. Echter, ze kon niet veel sneller meer gaan rennen. Ze was nooit een sporter geweest, en haar conditie was vrij slecht. Hierdoor was ze al snel uitgeput, en begon ze steeds langzamer te rennen. Bezorgd keek Ben achterom, maar hij besefte dat hij niets voor haar kon doen. Solegna moest het helemaal zelf zien te regelen. Ben kon niet maken dat Solegna sneller zou gaan rennen. ‘Volhouden, Solegna!’ roepen, was het enige dat misschien iets zou helpen om Solegna op de been te houden. Solegna keek even verdwaasd op, maar sneller rennen deed ze niet. Ze kon het gewoon niet. Het lag niet in haar vermogen om sneller te gaan rennen. Net toen het erop begon te lijken dat het beest haar te pakken zou krijgen, hield de jungle op. Er was een open plek. Een riviertje kronkelde door de jungle en weerhield de bomen ervan te groeien. Het leek erop alsof het avontuur hier voor hen zou eindigen. Ze konden onmogelijk over de rivier heen springen. Hij was te breed. Ben, die voorop liep, deed daarom wat hem logisch leek. Hij sprong in de rivier, wat betrekkelijk veilig leek, en zwom naar de overkant. Daar klom hij op de kant en keek hij achterom wat er gebeurde. Connor volgde zijn voorbeeld, zwom met stevige slagen naar de overkant en kwam ook veilig aan. Kat daarentegen bleef stil staan op de oever en keek achterom naar Solegna, die iets achterop was geraakt.. Kat wilde kijken hoe Solegna het ervan af bracht. Toen Solegna rechtstreeks de rivier in sprong zonder erbij na te denken, dook ook Kat in de rivier en kwam aan de overkant aan. Het monster was eerst aan de oever blijven staan en keek hen met woeste ogen na. Toen besloot het dat het ook in het water wilde springen. Maar in tegenstelling tot de 4 mensen, kon het beest niet tegen water. Waar het aan lag wisten ze niet, maar zodra het wezen het water raakte, begon het luid te krijsen van pijn. Als versteend keken ze naar het dier, dat gemarteld werd door de aanraking van de helderblauwe vloeistof. Het wezen kon niets doen, als alleen maar spartelen van paniek. Het water spoelde het monster weg, niet in staat om zich te bewegen. De rivier sleepte het afschuwelijke dier met zich mee, weg uit de omgeving van de 4. Toen het uit zicht verdween, zuchtten ze een voor een opgelucht. Het monster was verdwenen. Het gevaar was geweken.

Reacties: