FanFic.nl

Lost in Neverland

13. Neverland

Dorien
Ik heb geleerd uit de cola-fontein van vorige keer. Het is mijn beurt om de drank mee te brengen en in mijn rugzak klotsen twee flessen kersensap. Geen bruis, geen problemen.
Het is niet zo heel warm vandaag, maar ik trap me in het zweet op het kronkelende pad. Met een zucht schakel ik een versnelling lager en trek met één hand aan de kraag van mijn vest. Het is nieuwe, met een print van Pac-man figuurtjes. Eigenlijk nog te dik voor een dag als deze, maar ik kon het niet laten. Als ik iets nieuws heb, moet het geshowd worden. Gelukkig draag ik geen hakken, of ik kwam nog op stiletto’s naar Neverland fietsen.
Ook mijn koptelefoon is nieuw. Normaal geniet ik van de geluiden van het bos wanneer ik fiets, maar de witte Skullcandy blonk te uitnodigend. Gevolg: ik hots tussen de varens op de tonen van Lifestyles of the Rich and Famous. Klaag me maar aan, Good Charlotte was mijn eerste grote liefde op vlak van muziek en dat specifieke nummer was daar de oorzaak van. Een beetje nostalgie is nooit weg, nietwaar?
Anyway, doordat ik helemaal opga in herinneringen aan de laatste keer dat ik de Madden twins en aanverwanten live zag spelen, hoor ik de fietsbanden achter me niet naderen en merk ik Elvira pas op als ze tegen mijn frame schopt en de koptelefoon van mijn oren tikt.
‘...wil zelfs niet weten hoe luid dat ding stond! Ik rij al een kwartier schreeuwend achter je aan, wil jij soms doof?’
‘Liever doof dan een hartaanval!’ Ik knijp mijn remmen dicht, blijf dwars over het pad staan en grijp trillerig naar mijn borst. ‘Jezus, haal me dan in op een normale manier of zo.’
‘Laat jij die koptelefoon liever uit, jij bent al gevaarlijk genoeg als je je concentratie... Hey, nieuwe vest?’
‘Wie zei er ook weer wat over mijn concentratie?’ grinnik ik en ga weer op de trappers staan.

‘Ben je nog boos?’ vraag ik terwijl ik mijn fiets met het kettingslot aan die van Elvira vastklik.
‘Waarover?’
‘Over Yasmine en Drew.’ Elvira haalt haar schouders op en buigt zich extra diep over haar fiets, ook al heeft ze het slot al drie keer gecheckt. Ik weet best dat ze het expres doet, zodat haar haren voor haar gezicht vallen en ze mij niet hoeft aan te kijken.
‘Nee,’ liegt ze vervolgens overduidelijk. Ik slik mijn zucht in en sla een arm om haar heen. Ze heeft wat tijd nodig, begrijpelijk. Drew spookt al twee jaar door haar hoofd. Zolang ze hem en Yasmine niet samen hoeft te zien komt alles...
Die gedachte zal ik waarschijnlijk nooit afmaken. Elvira’s voeten nagelen zich aan de grond als ze de deur openduwt. Langs haar schouder kan ik het vreemde tafereel zien.
Twee rugzakken onder tafel. Een paar Kustoms naast afgetrapte Nike’s. Sokkenvoeten op de armleuning, twee paar. De lila sokken ken ik. Benen en armen spelen Tetris om twee lichamen heen. Opgeschoven shirts laten navels zoenen, de ene gepierced, de andere omgeven door een gebronsde sixpack. En twee gezichten, de ene nog bekender dan de andere, sperren hun ogen open als venstertjes op hun achterhoofd, venstertjes waarachter zowel schok, schuld en koppigheid te lezen is. En lippen die nog stiekem de laatste restjes vreemd speeksel wegwerken.
‘Oh,’ is alles wat Elvira kan uitbrengen. Drew voelt de spanning en knijpt er wijselijk tussenuit, is zo verstandig om geen afscheidszoen meer te vragen maar springt gewoon in zijn Nike’s, graait zijn rugzak van de grond en struikelt de deur uit.
‘Zijn fiets staat achterom. Daarom zagen we hem niet toen we aankwamen,’ zegt Elvira toonloos. Ze gooit haar rugzak neer waar die van Drew een paar tellen geleden nog stond en neemt met slappe vingers haar schrift van tafel. Door het raam zie ik Drew in volle vaart tussen de varens en de vlierstruiken het weggetje omhoog scheuren, dan verdwijnt hij uit het zicht.
‘Fuck, Yas, moest dat nou?’ blaas ik terwijl ik met beide handen door mijn haar kam. Yasmine plukt schuldbewust aan de boord van haar broek. Ik wuif voor haar gezicht. ‘Luister je wel? Niet alleen was dat vreselijk respectloos tegenover Elvira want je wist best dat je betrapt zou worden, bovendien heb je de belofte gebroken dat we Neverland geheim zouden houden.’
‘Luister, het spijt me, oké? Ik dacht niet na, ik...’
‘Komen jullie nog of hoe zit het?’ vraagt Elvira plots met vlakke stem. Ze laat zich in de zetel vallen en begint als een razende te schrijven.

Reacties: