FanFic.nl

Ik geloof je :) (het past niet echt bij deze categorie)

hoofdstuk 4

'Jake, word wakker!' hoorde Jake in de verte.
'Ugh, wat is er gebeurt?' kreunde Jake.
Hij wreef over zijn wang en opende zijn ogen.
Hij zag een bezorgde Lilly.
'Waar zijn we?' vroeg hij, en keek in het rond.
Het was een klein hutje met een open raampje.
Jake wou opstaan, maar hij werd meteen draaierig.
'Misschien kun je beter even niet opstaan,' zei Lilly.
'We zitten in een boomhut, Daniël's werk.'
'Daniël...' gromde Jake kwaad.
Hij stond op en voelde de adrenaline door zijn aderen stromen.
'We moeten die gast terugpakken!' zei Jake.
'Kunnen we niet beter eerst uitvinden waarom hij dit alles doet?' vroeg Lilly.
Jake keek haar aan.
Slimme, slimme Lilly.
'Zijn problemen.'
Jake liep naar het raampje en keek eruit.
Het was makkelijk voor hém om hier uit te komen.
'Houd mijn hand vast,' zei Jake.
'Waarom?' vroeg Lilly, maar pakte toch zijn hand.
Jake slingerde Lilly op zijn rug en sprong op het raampje.
'Jake! Wat doe je!' gilde Lilly.
Jake slingerde als een aapje behendig naar beneden, en landde op twee voeten.
Toen zette hij Lilly zachtjes neer.
'Graag gedaan,' grijnsde hij.
'Ze zijn ontsnapt!' hoorde Jake achter zich.
Hij draaide zich om en zag Nigel.
Achter Nigel verschenen Bas en Daniël.
"Ren" hoorde Lilly opeens in haar hoofd.
Dat was vast Jake, die telepathie gebruikte, maar ze negeerde het.
Ze bleef bij Jake staan.
"REN!" hoorde ze weer.
"NEE!" zond ze terug.
Jake keek haar even dreigend aan, dat had ze nog nooit gezien.
'Jullie blijven gezellig hier...' mompelde Daniël gemeen.
'Nigel, Bas, bindt ze vast!' riep hij daarna.
Nigel en Bas hadden touw in hun handen, en liepen naar Jake en Lilly.
"Laat het" kreeg Lilly binnen, dus liet ze zich vast binden.
Daarna werden ze naar binnen gebracht, naar de kelder.
'Daniël, één vraag: Waarom doe je dit toch?' vroeg Lilly.
Ze móest het weten.
Daniël keek haar kwaad aan.
'Je wilt het echt heel graag weten hè? Nou, ik ga het je niet vertellen!' zei Daniël gemeen, en liep weg.
Jake en Lilly zaten alleen in de kelder.
'Zit stil,' zei Jake.
Hij keek naar Lilly's touw, en plotseling verbrandde het.
De vlammen leken Lilly niet te raken.
Daarna verbrandde hij zijn eigen touw.
'Wat een ëikel...' mompelde Lilly.
'Misschien kunnen we iets in dit huis vinden wat een tip geeft,' zei Lilly.
Jake knikte, en ze begonnen hun zoektocht door het huis heen.

Ze splitsten zich op: Jake deed de begane grond en Lilly de eerste verdieping.
'We spreken weer hier af,' zei Jake, en Lilly liep de trap op.
Het kraakte een beetje onder haar voeten, en ze hoopte vurig dat er niemand thuis was.
Stel nou dat Daniël's moeder thuis was!
Ze ging er in ieder geval vanuit dat dit Daniël's huis was.
Zou zijn moeder weten dat hij zo pestte?
Lilly ging voor een deur staan en luisterde aan de deur met één oor.
Er was niks te horen, dus zachtjes liep ze naar binnen.
De deur deed ze achter zich dicht, zodat het niet zo opviel.
'Hmm... Eens zien,' mompelde Lilly om zich meer op haar gemak te voelen.
Ze keek de kamer rond: er stond een bed, een kast, een nachtkastje en er was nog een deur.
Het was er nogal een rommeltje...

Ondertussen was Jake in de woonkamer.
Hij keek op wat fotolijstjes die op een kastje stonden.
Het leek gewoon op een blij gezinnetje, met z'n allen op de foto.
Ook Daniël stond er lachend bij, wat Jake nog nooit had gezien.
Wat was toch dat joch zijn probleem?
Lilly en Jake ergerden zich dood aan die vraag.
Plotseling kraakte er iets achter hem.
Hij schrok zich dood en draaide zich met een ruk om.
'Rustig, Jake! Ik ben het. Kijk eens wat ik heb gevonden?' zei Lilly, en hield een mobiel omhoog.
'Zijn mobieltje! Wat goed van je!' zei Jake op een gedempte toon.
Hij kon haar wel zoenen, maar ze moesten níº even opletten.
'Laten we eerst maar zorgen dat we wegkomen!' zei Jake zacht, en hij pakte Lilly's hand.
Samen liepen ze naar de deur.
Net toen Jake de deurklink wou vastpakken draaide die al om.
'Snel, verstop je!' fluisterde Jake.
Lilly sprong naar de keuken, en Jake rende naar boven toe.
Hij hoopte vurig dat ze nog kon ontsnappen.

Lilly had zich verstopt in een leeg kastje onder de gootsteen, en het deurtje stond een beetje open.
Het kiertje was klein, maar Lilly kon er nog net door zien dat het Daniël was die het huis binnengekomen was.
Een koude rilling ging door haar heen.
Daniël keek rond, en zijn blik viel op de keuken.
Kijk niet hier, kijk niet hier, dacht Lilly.
'Ik weet dat je hier ziet, Lilly,' zei Daniël met een hese stem.
Hij had zo'n stem die dwars door je heen ging en die je bang maakte.
Lilly zei niks terug, ze trilde helemaal.
Waar was Daniël toe in staat?
Dat was de vraag die door haar hoofd maalde.
Daniël liep langs het kastje, en Lilly zag twee gympen.
Ze stonden stil, en het zweet stond op Lilly's voorhoofd.
'Je hoeft je niet te verstoppen... Wil je weten waarom ik achter jullie aan zit?' zei Daniël.
Lilly's ogen werden groot.
Zou hij het nou eindelijk vertellen?

Lilly's hard begon sneller en sneller te kloppen.
'Je bent héél nieuwsgierig, niet? Ik zal het je vertellen... De reden waarom ik achter jullie aan zit is: ook í­k kan kineses!' zei Daniël.
Eindelijk was de aap uit de mouw.
'Dat verklaart nog steeds niet waarom ik achter jíºllie aan zit, hè? Nou,' vervolgde hij. 'Daar is een hele makkelijke rede voor. Ik hí¡í¡t jullie. Ik verafschuw jullie. Schattig stelletje. Blègh. Jullie verdienen het niet om dit zo te kunnen leren. Maar er is nog één rede. Deze rede is het belangrijkst van allemaal. Ik ben Jake's broer.'
Lilly voelde zich misselijk worden en de wereld begon om haar heen te draaien.
'W-Wat?!' hoorde ze opeens een stem kennen.
Ze herkende hem: het was die van Jake.
Maar als Daniël Jake's broer was, had Jake dat toch wel geweten?
'Hoe kun jij mijn broer zijn?' hoorde ze Jake roepen.
'Dat is makkelijk te verklaren, broertje lief. Toen we nog maar net een baby waren was ik weg gehaald bij onze ouders, en bij jou. Ik was te agressief. Zelfs als baby al... Het was een grote fout om mij weg te halen. Toen ik zes was begon ik geesten te zien, en kineses te ontwikkelen. Ik heb op mijn 10e met telepathie mijzelf uit onze ouder's hersenen verwijderd.'
Jake zweeg tijdens het hele verhaal.
Het moest voor hem vast ook een klap zijn, erachter te komen dat je zo'n broer hebt!
'Is dit echt waar?' hoorde ze Jake twïjfelend vragen.
'Anders zou ik je het toch niet vertellen, dwaas?!'
Lilly zat nog steeds onder de gootsteen, maar plotseling voelde ze iets over haar hand heen gaan.
Toen ze keek zag ze een duizendpoot.
Ze had een hekel aan dat soort kriebelbeesten, en gilde het uit.
Snel kwam ze het kastje uit, waar ze de hele tijd opgevouwen had gezeten.
'Goh, wat een verassing...' mompelde Daniël.
Lilly keek ze met grote ogen aan, en zette daarna een grote lach op.
'Maar als jullie broers zijn, kunnen jullie dit toch nog wel bijleggen?' lachte Lilly gemaakt.
Jake en Daniël keken elkaar aan, en toen kwaad de andere kant op.
'Nooit!' riepen ze in koor.
'Broederlijke ruzie...' mompelde Lilly.
'Hé! Maar als je een hekel hebt aan Jake omdat hij je broertje is, waarom loop je mij dan ook zo te pesten? Al langer dan je wist dat Jake naar onze school kwam!?' riep Lilly uit.
'Dat is simpel. Ik wist altijd al dat jij anders was. Heeft Jake dat niet ook tegen je gezegd? We hebben dezelfde gaves, Lilly.'
Het werd voor Lilly allemaal steeds logischer.
'Maar wat ben je nu van plan dan?' vroeg Lilly.
Dat had ze beter niet kunnen doen...
Daniël knipte met zijn vingers.
'Bas, Nigel! Bind ze vast!' commandeerde hij.
Plotseling verschenen Nigel en Bas, en bonden Lilly en Jake weer vast.
Dacht Daniël nou werkelijk dat touw zou helpen tegen Jake's pyrokinese kunsten?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.