FanFic.nl

Ik geloof je :) (het past niet echt bij deze categorie)

hoofdstuk 5

Weer werden ze opgeborgen in de kelder.
Jake deed zijn ogen dicht en probeerde het touw te verschroeien.
Wonder boven wonder lukte dit met gemak.
Lilly had verwacht dat Daniël iets had geleerd van zijn domme fout, maar nee.
Het was erg donker in de ruimte, maar plotseling ging er een spotlight aan.
De lamp scheen naar een deur.
'Ik denk dat het de bedoeling is dat we daar doorheen gaan,' zei Lilly.
Jake knikte, en liep voorop naar de deur.
Langzaam reikte hij zijn hand uit naar de deurklink, maar de deur waaide open.
Ze kwamen uit in een grote, ronde ruimte.
'Loopt het dood? Waarom moesten we hierin...?' vroeg Lilly.
Beiden keken ze omhoog, en zagen verschillende verdiepingen.
'Wat een huis is dit! En hoe kom je daar in godsnaam omhoog? De enige manier is vliegen!' riep Lilly uit.
'Dat is ook de bedoeling. Je hebt Daniël gehoord, hij kan ook kineses. Dit is waarschijnlijk een test. We moeten tot het einde zien te komen,' zei Jake vastberaden.
'Maar ik heb nog nooit Aerokinese geoefend!' riep Lilly uit.
Het begon plotseling heel hard te waaien, uit het niets.
'Kom op, Lilly. Je bent een natuurtalent! Zie jezelf omhoog zweven!' zei Jake.
Lilly deed haar stinkende best, maar het lukte niet.
'Sorry, Jake. Ik ben niet rustig genoeg...' mompelde ze verontschuldigend.
Jake trok haar op de grond, en ze gingen tegenover elkaar in de kleermakerszit zitten.
'Ontspan je. Concentreer je op kineses...'
Lilly sloot haar ogen, en probeerde alle gedachten uit haar hoofd te zetten.
Toen ze rustig was stond ze op.
'Ik ben er klaar voor, Jake!' riep Lilly vastberaden.
Jake stond ook op, en pakte haar hand vast.
Samen sloten ze hun ogen, concentreerden zich en opende hun ogen weer.
Lilly kon haar ogen bijna niet geloven: ze vloog!
'I-Ik vlieg!' riep Lilly vol blijdschap.
'Ik wist wel dat je het kon,' zei Jake trots, en knikte tevreden.
Samen vlogen ze van plateau naar plateau, en op de vijfde stopten ze even.
'Het zuigt wel veel energie uit je weg...' mompelde Lilly uitgeput.
Jake knikte alleen maar, maar zei niks.
'Pas op!' riep hij opeens, en duwde Lilly aan de kant.
Iets onzichtbaars raakte hem, terwijl het eigenlijk Lilly moest raken.
'Dat zag je goed aankomen...' mompelde een stem.
Het kwam van boven.

Daniël kwam van boven aangevlogen.
Als dit niet een bloedserieuze situatie was had Lilly zich slap gelachen.
Het zag er namelijk heel grappig uit, Daniël zien vliegen.
'Zó, zó. Jullie snappen mijn doolhof,' zei hij met zijn geniepige stemmetje.
'Hoe groot is jullie huis wel niet?!' floepte Lilly eruit.
Daniël praatte ongestoord verder.
'Probeer jullie weg er maar uit te zoeken. Succes!' zei hij, en plotseling verdween hij.
Hij liet een verwarde Lilly en Jake achter.
'Oké... Kom, laten we verder gaan.' zei Jake.
Lilly knikte, en samen vlogen ze een heel stuk omhoog.

Toen ze eindelijk bovenaan kwamen stond er op het plateautje een deur.
De deur was wit, met grijze, sierlijke strepen erop.
'Oké. Op hoop van zegen, dan maar!' zei Lilly.
Ze reikte haar hand naar de deur uit, toen plotseling de grond begon te trillen.
'M-Maar... Hoe?!' wou Lilly uitroepen.
Het plateau zweefde in de lucht, dus het was raar dat het zo rommelde.
Plotseling vloog de deur weg.
'Hoe kan dat nou weer?!' riep Lilly boven de wind uit, die om hun oren suisde.
'Geen idee, maar we moeten heel gauw zorgen om naar die deur te komen! Kijk!' riep Jake, en wees naar het plafond, wat ook op instorten stond.
Het plateau waar ze op stonden viel naar beneden, en Lilly en Jake vlogen er snel vanaf.
'Kom op! Snel!' riep Jake, en ging voor.
Hij vloog erg snel, en Lilly moest moeite doen om hem tegen te houden.
Ze werd een beetje paniekerig toen ze bijna geraakt werd door een steen.
Dit had ze niet verwacht toen ze vanmorgen wakker werd...
Dit had ze zeker niet verwacht...
De deur vloog op topsnelheid, maar het lukte Jake om de deurklink vast te pakken.
Hij bungelde erachteraan.
'Lilly, pak mijn hand!' riep hij, en reikte zijn hand uit.
Met veel moeite kreeg Lilly zijn hand te pakken.
Ze openden de deur en gingen erdoor.
Naar de veiligheid!
Dachten ze...

Ze kwamen in een soort van donkere grot aan.
Er liepen een paar "riviertjes" van lava door de ruimte heen.
Ze moesten erover heen zien te komen om aan het einde van de ruimte te komen.
'Dit zou niet zo moeilijk moeten zijn,' zei Jake.
Lilly, die zich over niks meer verbaasde, twïjfelde.
'Kunnen we met Pyrokinese over de lava?!' vroeg Lilly verward.
Jake knikte.
'Zekers. Volg mij maar. Je moet gewoon visualiseren dat je over de lava heen loopt. Net als het zwembad,' legde hij simpel uit.
Lilly knikte dapper, en concentreerde zich.
Één verkeerde beweging en haar voet lag eraf.
Als dat zou gebeuren waren ze nog een eindje van huis...
Waar was de bewoonde wereld eigenlijk?
Lilly wou het liefst onder de dekens van haar warme, veilige bedje kruipen.
Ze keek naar Jake.
Hij zag er zo zelfverzekerd uit, en toonde totaal geen angst.
Was hij dan totaal niet bang?
Misschien was wat hij deed het beste, maar het was moeilijker dan ze dacht.
Ze durfde gewoon niet haar voet op de lava te zetten...
'Jake...' mompelde ze.
Jake keek haar vriendelijk aan.
'Denk je dat ik dit kan?' vroeg ze bang.
Jake ging voor haar staan en pakte haar handen.
'Of ik het denk? Nee. Ik WEET dat je het kunt! Vertrouw me nou. Je bent een natuurtalent,' zei hij met zijn lieve stem.
Lilly smolt van binnen toen hij dat zei.
Ze stak haar kin in de lucht, en straalde zelfverzekerdheid uit.
'Oké! We doen het!' riep Lilly, en stapte heel langzaam met één voet op de lava.
Wonder boven wonder deed het totaal geen pijn.
Haar voet lag er nog niet af, dus het moest goed zijn.
'Voorzichtig...' mompelde Jake vol concentratie.
Zo voorzichtig als ze konden haalden ze het tweede plateau.
'Oké. Dat was er één...' mompelde Jake opgelucht.
Lilly knikte.
'Yup. Maar nu nog de rest...'

Wat ze niet wisten was dat Daniël van een afstandje hun bekeek.
'Daan? Is er misschien nog iets dat we kunnen doen? Ze opjagen misschien?' vroeg een stem achter Daniël.
Het was Bas, de grote domoor.
'Nee. Blijf maar mooi kijken...' zei Daniël, en grijnsde.
'Ik zal ze wel een beetje opjagen...'

Net toen Lilly wou beginnen aan het tweede stuk begon de grond te bewegen.
Ze viel bijna in de lava door de trillingen, maar gelukkig greep Jake haar nog net vast.
'Voorzichtig!' riep hij.
'Oh, Jake... Dit kan nooit goed zijn, die trillingen!' zei Lilly bezorgd.
Jake hield haar hand vast, maar ze hoorden iets van achter hun komen.
Toen ze keken kregen ze de schrik van hun leven...

Een soort van tsunami van lava kwam van achteren.
Het slokte alle stenen op.
Als ze niet snel handelden waren ze er geweest!
'Lilly! Zorg ervoor dat je een soort schild krijgt! Dit is heel moeilijk en ik vraag veel van je, maar zorg dat je een schild van lava krijgt! Dat is onze enige kans!' riep Jake.
Lilly knikte, en deed haar uiterste best.
Heel langzaam kwam het, maar het ging haar nooit helpen het te overleven.
'Het lukt niet!' riep Lilly.
Jake trok haar naar zich toe.
'Blijf dicht tegen me aan staan!' riep Jake.
Lilly keek paniekerig in zijn ogen, ze probeerde wat rust te vinden.
Maar in plaats daarvan zag ze iets wat ze nog nooit had gezien in Jake's ogen: angst.
Hij zag er echt bang uit.
'Jake...' mompelde Lilly.
Dat hij bang was maakte Lilly nog banger.
Jake deed zijn uiterste best om een schild te maken.
De lava-tsunami kwam steeds dichterbij...
'Jake! Schiet op!' riep Lilly.
Bang dat haar laatste uren geslagen waren sloot ze haar ogen.
De lava kon hun ieder moment verschroeien, en Lilly wou dat moment niet zien.
Plotseling opende ze haar ogen.
Jake's hand trilde een beetje op haar schouder.
Toen Lilly haar ogen opende zag ze dat er een schild om hun heen zat.
Het was Jake gelukt!
'Jake, gaat het wel?' vroeg Lilly.
Ze kreeg geen antwoord, en besefte dat ze iets moest doen.
Stel dat het schild het niet lang volhield.
Het was vast een hele klus om zo'n schild te maken.
Ze sleepte Jake op haar rug, en langzaam liep ze verder.
Het was ongelofelijk zwaar, want Jake was veel groter en gespierder dan zijzelf.
Hij moest wel een stukje zwaarder zijn...
Plotseling voelde ze een druk op haar staan.
Het was niet Jake, die had ze al een hele tijd.
'O nee... Het schild!' riep Lilly.
Van alle kanten kwamen er gaten in het schild, en Lilly had geen idee hoe diep ze onder de lava zaten.
Als het schild het begaf waren ze er geweest...
Ze legde Jake naast zich neer.
'Jake! Word wakker!' riep ze.
Het was een zinloze poging, wakker werd hij toch niet.
Paniekerig keek ze om zich heen.
Het schild mocht het niet begeven, dat zouden ze niet overleven...


'Jake!!' riep Lilly hard.
Ze gooide er zoveel kracht en liefde in dat ze na afloop helemaal trilde.
En het leek te werken, Jake werd wakker!
'W-Wat...?' mompelde hij.
'Je moet ons hier snel uithalen!' riep Lilly.
Jake sperde zijn ogen wijd open, ging rechtop staan en deed zijn armen voor zich.
Hij sloot zijn ogen voor concentratie en Lilly hoopte vurig dat hij niet weer in slaap viel.
Heel langzaam, als een lift, ging het schild omhoog.
Lilly en Jake gingen dwars door de lava heen en kwamen weer boven de lava uit.
Snel renden ze naar het stukje waar de deur stond, en probeerde het te openen.
'Hij zit op slot...' mompelde Jake.
'Wat?!' riep Lilly paniekerig.
Ze had hem heus wel gehoord, maar wí­lde hem eigenlijk niet horen.
'Ga me niet vertellen dat hij hier ergens ligt!' riep Lilly.
Jake knikte langzaam.
Plotseling klonk er een stem:
'Zoeken jullie dit soms?'
'Daniël...' gromden Lilly en Jake tegelijk.
'Waar ben je en waar is die verdomde sleutel?!' riep Jake uit.
Ze hoorden gelach en een harde zoem.
Plotseling begon te grond te trillen en de stenen vormden een pad naar boven.
Het pad leek naar een grot te leiden.
'Daar is jullie antwoord...' zei Daniël.
Zijn stem kwam waarschijnlijk uit een luidspreker.
'Er zit nog anders op dan door te gaan,' zei Jake, die achter zich opgedroogde lava zag.
Benieuwd voor wat er komen zou, liepen ze het pad op, naar de ingang van de grot...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.