FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 11

Nu dus! Ik loop naar het einde van de gang en ga via de brandtrap naar beneden. Ik sta nu aan de achterkant van de school. Daar kom ik voor een gesloten poort.
"Natuurlijk." zucht ik. Niets zit me mee vandaag. Ik trek nog even aan de klink maar de poort zit muurvast.
"Hulp nodig?"
Jesse sleept zijn voeten over de grond en leunt dan tegen de muur.
"Wat doe jij hier?" is de eerste vraag uit mijn hoofd die zich naar buiten weet te werken.
"Nadat jij weg ging, begon Claes een groepsgesprek over jou. Na een tijd was ik het beu en ben ik weg gegaan. En nu ben ik dus hier." Ik knik. Nooit geweten dat mijn klasgenoten zo met me inzaten. En dan vooral van Jesse had ik dat nooit verwacht.
"Zullen we gaan?"
Ik wijs op het slot. Zijn schoudertas valt op de grond en hij knielt neer. Hij haalt een Zwitsers zakmes, paperclip en een speldje tevoorschijn.
"Dat werkt alleen in films!" lach ik. Jesse haalt zijn schouders op en begint aan het slot te prutsen.
"Waar ga je heen?" mompelt hij en knijpt één oog toe.
"Het station."
Als bij wonder zwaait de poort open.
"Je staat bij me in het krijt." zucht ik en trek hem recht.
"Ach. Laat maar zitten joh."

Ik ga het station in. Jesse heeft me 2 straten eerder al verlaten.
Ik zoek mijn portemonnee in mijn rugzak en loop dan naar het loket.
"Retour Loitsche alsjeblieft." zeg ik en druk mijn treinabonnement tegen het raam. Hij print mijn ticket uit en geeft het me met tegenzin. Ik glimlach en loop dan naar de automaten. Mijn lichaam heeft nood aan suikers.
Enkele muntstukken rollen de gleuf in. Een reep witte chocolade en een zak zure beertjes vallen naar beneden. Mijn trein vertrekt pas over een kwartier. Misschien mijn ouders maar verwittigen. En Sylvia. En Elisa.
Ik typ een bericht en verstuur dat vier keer: 'Ben naar Loitsche. Kom me niet achterna. Ben voor 8 uur weer thuis.' Om een preek te vermijden, schakel ik mijn gsm uit.
Om me niet te vervelen, haal ik mijn schrift boven. Merk 'Gallery', donkerblauw, in het midden witte lijntjes, de hoeken zijn in 4 verschillende kleuren. Ik heb de voorkant helemaal vol geklad met alcoholstift. Niemand heeft er ooit in mogen kijken. Niemand behalve Elisa. Of toch, ze heeft niet gekeken. Maar ze heeft al een paar tekeningen voor me gemaakt. Maar toen opende ik mijn schrift op een lege bladzijde. Dus echt gezien heeft ze nog niet.
Er zitten ook ontelbaar veel losse papieren tussen. Elk vrij moment schrijf ik er iets in, teken ik iets of krabbel ik zinloos wat neer.

Ik stap in mijn trein. Het is aparte hokjes. Zo'n systeem, dan heb je de gang, deuren die toegang geven tot een hokje. Die zijn vrij luxueus. Gemakkelijke stoelen, tafeltje, airco,... Heel de reutemeteut.
Ik neem een hok in beslag. Ik zet mijn rugzak tegenover me en spreid mijn schrift uit op het tafeltje. Ik vis mijn pennenzak uit mijn rugzak en zet die netjes bij op het tafeltje. De eerste bladzijde heb ik altijd open gelaten. Geen idee waarom. Maar nu ben ik er best blij om.
Ik begin te schrijven. Ik vrees zelfs dat 1 bladzijde te weinig is. Ik ga net zo lekker. En dan merk ik plots dat ik op tafel schrijf. Ik sla het blad om en ga verder op de achterkant.
Het is stil. Enkel de trein die over de rails rolt. Ik zet mijn iPod op luid en selecteer een afspeellijst met mijn favoriete nummers. Maar ik merk meteen dat Elisa ermee geknoeid heeft.
Rette Mich schalt door de boxen. En dat heb ik er nooit op gezet. Dan schiet me een vraag te binnen. Snel schrijf ik het erbij als Post Scriptum.

Lieve Bill

Ik wil dat je weet dat jij de eerste bent die ik dit toe vertrouw. Het graat ook grotendeel over jou. Alle pijnlijke momenten in mijn leven heb ik met deze schrift gedeeld. Zo zul je op de eerstvolgende bladzijde een portret vinden. Hoe ik eruit zag een paar jaar geleden. Toen ik Sylvia nog niet had, toen ik Elisa nog niet had. Je moet weten dat die twee me opgebeurd hebben. Die twee gaven me de wil om te leven terug, nadat jij het had meegenomen naar Loitsche. Loitsche. Ik schrijf dit op de trein naar Loitsche. Ik ben naar je onderweg. Ik moet je iets zeggen. En daarvoor spijbel ik. Dus het is belangrijk. Maar dat zal je wel weten. Want anders zou ik niet komen. Kijk, Bill, ik moet je iets vrij persoonlijks zeggen. Dat kan niet via de telefoon. Maar of jou onder ogen komen zo'n goed idee is, weet ik niet. Ik krijg het altijd moeilijk bij het zien van je ogen. Want dat is vrijwel het enige dat nog niet verandert is in die 12 jaar. Niet dat ik de veranderingen niet leuk vind, ik vind ze juist heel speciaal. Zwart haar staat je trouwens toch beter.

Ik zie dat ik al bijna de helft van de eerste bladzijde heb volgeschreven. Ik wil je trouwens iets zeggen. Je hebt het stukje Bill dat van mij was, meegenomen toen je de ring meenam. Ik wil hem graag terug. Want hij betekent veel voor me. Hopelijk snap je dat. Ik wilde je trouwens nog iets anders vragen. Is die trouw echt? Ik bedoel, niet in wettelijk, maar in of het voor jou echt was. Want dat zou ik graag willen weten. Weet je, in al die jaren heb ik die ketting altijd aan gehad. En nu al een dag niet meer. Dat voelt leeg. Ik heb ook al een dag geen flashbacks meer. Dat mis ik wel. Ik leefde van die flashbacks. Ik leefde in het verleden. Want ik miste je. Met elke cel in mijn lichaam miste ik je. Ik miste je meer dan wat dan ook. En de boom gaf me dan wel steun, hij kalmeerde me wel, hij kon me jou niet terug geven. Ik heb veel om je gehuild, Bill. Heel veel. Vaal sloot ik me op en kwam ik er pas na een paar uurtjes weer uit.

Ik merkte net dat ik op tafel schreef. Dus moet ik hier opnieuw beginnen. Ik wil niet dat je me nog bezoekt. Wat ik je ga vertellen, zal me blijven volgen. Dat is een. Maar als jij me ook blijft volgen, krijg ik echt problemen. Ik wil Sylvia niet kwetsen, snap je. En Elisa ook niet. Zij vermoordt me trouwens als ze erachter komt dat ik jou ken. Ze is een fan. Dus houd ik dat nog even voor mezelf. Is dat heel egoïstisch? Ik vind van wel. Ik voel me al heel mijn leven egoïstisch. Want dat ben ik. Ik wil jou voor me alleen. Ik wil dat. Ik. En ik weet dat je gelukkig bent in Loitsche en dan leg ik me daar bij neer. Je bent toch gelukkig? Ik wil niet dat je verdrietig zou zijn omwille van mij. Dat zou ik erg vinden.

Bijna klaar. Ik moet je nog een paar dingen zeggen. Een daarvan is dat ik zo moet overstappen. En dat ik dus wel een rit van bijna 3 uur met de trein voor je over heb. Het zou veel handiger zijn geweest als ik je dit allemaal zondag had gezegd, maar je kent mij. Ben nog koppiger dan op de kleuterschool. En dat wil dus heel wat zeggen. Ik ben veel veranderd. Ik ben lesbisch. Dat komt door jou, Bill. Ik vertrouw geen jongens meer. Die verlaten me toch maar. En met meisjes heb ik nog nooit zo'n probleem gehad. Maar ik kwam ergens achter. Ik vertrouw geen jongens meer omdat ze toch niet aan je kunnen tippen. Ik ben niet lesbisch. Eigenlijk ben ik puur hetero. Eigenlijk ben ik verliefd op je.

Nu je dit weet, kan ik je niet meer onder ogen komen. Maar het is wel echt. Ik ben verliefd op je en lang heb ik er tegen gevochten. 12 lange jaren. Maar nu moet ik het gewoon toegeven en daarna snel vergeten. Al betwijfel ik het sterk dat het zo 'snel' zal gaan. Ik ben verliefd op je. Het is een hele opluchting dat ik het eindelijk heb durven toegeven. Maar waarom blijf ik anders aan je denken? Waarom denk ik elke seconde aan je? Waarom wil ik het verleden niet loslaten? Dat komt door jou. Tijdens die kus voelde ik het. Voelde ik het intens. Je geeft me vlinders, Bill. En nog niet zo'n klein beetje ook. Je geeft me een hele dierentuin vlinders. En die moeten ook een uitweg zoeken. En dat zijn dus de tranen. En nu huil ik ook, dus kan je dat wel voorstellen zeker?
Dikke zoen
Elena

PS: Het liedje Rette Mich hé. Ik weet het niet zeker maar ik heb een vermoeden. Is dat voor mij geschreven?

Reacties: