FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [27]

De zilveren band om mijn ringvinger fonkelt na vijf maanden nog steeds even helder. De glinstering doet denken aan de sneeuw van onze huwelijksavond eind september, de eerste sneeuw van het jaar. Het is nu februari, mijn bevalling is uitgerekend voor eind april dus mijn buik blaast steeds verder op. Vreemd genoeg kom ikzelf ondanks de zwangerschap haast niks aan. Het kind lijkt te teren op het beetje lichaamsvet dat ik had, en nu zie ik er simpelweg ziek uit. Mijn gezicht valt in, mijn huid is eerder grauw dan wit, de minste inspanning is me teveel, ik hoest de hele tijd en heb het constant koud.
Bill en ik hebben intussen een eigen appartement in het centrum, maar we zijn zelden alleen. Tom, Bruno, Georg, Gustav, Andreas, Detlev en Lexi staan zo ongeveer elke dag op de stoep. Zeker nu Bill zich aan één stuk door zorgen om me maakt komen ze vaak wat afleiding verzorgen, maar zelfs al hun goede bedoelingen gecombineerd kunnen mijn hoofd niet stilleggen.
Zwanger, misschien van Bill, misschien van mijn vader. Nu ik getrouwd ben hoef ik hem wettelijk nooit meer te zien, maar wat als het kind van hem is? Heeft hij er dan zeggenschap over? En Detlev probeert uit te vissen hoe ik onder het contract bij zijn vader uit kan komen zonder dat ik Roy Helwig voor de rest van mijn leven op mijn hielen heb. Detlev is hier tegenwoordig elke dag, tokkelend op de pc of met zijn gsm tegen zijn oor gelijmd. Zijn vader mag duidelijk niet zien wat hij uitvreet. Ik weet niet wat het is, maar het lijkt erop dat hij een doel heeft. Een doel dat hem vandaag, op dit eigenste moment, uit zijn stoel laat opspringen alsof hij gebeten is.
‘Dat is geweldig! Wanneer? Vanavond al? Oké, fantastisch, ik... ja, ik zie u daar. Ontzettend bedankt.’ Hij gooit de telefoon op tafel, schopt in zijn haast de bureaustoel omver en sprint naar de zetel waar ik lig met mijn voeten omhoog en mijn handen om mijn bolle buik.
‘Calli, dit is belangrijk. Er komt vanavond iemand naar Hamburg die jou kan helpen. Ik kan het nu niet allemaal uitleggen, ik moet gaan en voorbereidingen treffen, kom gewoon om acht uur naar het kantoor van mijn pa. Kan je dat doen?’
‘Ik denk het wel,’ knik ik.
‘Oké, goed. En Bill moet meekomen, en Bruno ook als je dat wilt, en... Calli, niet uitfreaken, maar het is belangrijk dat je vader er ook is.’ Ik verstijf. Ik heb mijn vader niet meer gezien of gesproken sinds...
‘Dat kan ik niet.’
‘Jawel, je kan het wel. Even doorbijten, Calli. Bill en ik zijn de hele tijd bij je, er zal niks gebeuren. Beloof me dat je komt?’ Hij kijkt me smekend aan en legt zijn handen over die van mij. Ik slik drie keer, sla dan mijn ogen neer.
‘Ik beloof het.’

Om vijf voor acht sta ik aan de arm van Bill voor de deur van het kantoor van Roy Helwig. Bruno klopt aan en een flink gespannen Detlev doet open.
‘Blij dat je gekomen bent,’ fluistert hij, en ik zie aan zijn gezicht dat hij vreesde dat mijn zenuwen de bovenhand zouden halen en ik zou terugkrabbelen. Huiverend loop ik naar binnen. Helwig zit aan zijn donkere bureau en kijkt me aan met een mengeling van ergernis en shock. Het lijkt erop dat Detlev hem op de hoogte heeft gebracht van het hele verhaal.
Mijn vader zit op de hoek van een sofa en staart naar buiten. Ik ga tussen Bill en Detlev in de andere sofa zitten, zo ver mogelijk bij hem vandaan. Bruno vat post naast de deur en staart met een donkere blik naar zijn vroegere werkgever, die nog steeds niemand aankijkt. Detlev schraapt zijn keel.
‘We weten allemaal waarom we hier zijn, en het heeft geen zin om de feiten nogmaals op te rakelen, dat is te pijnlijk voor Calli. Kort gezegd, ze is zwanger en de enige persoon die duidelijkheid kan scheppen over wie de vader is zonder dat Calli allerlei riskante procedures moet ondergaan, zal hier binnen een paar minuten arriveren.’
‘Wie komt er hierheen?’ Helwig veert overeind in zijn dure leren stoel. ‘Detlev, denk je niet dat je het aan je vader hoort te vragen voor je mensen uitnodigt naar zijn kantoor?’
‘Daar is het nu te laat voor, want...’ Drie klopjes op de deur. ‘Ze is er al.’ De deurknop draait, de deur zwaait open en een volledig in het zwart gehulde bodyguard loopt naar binnen, gevolgd door een elegante vrouw van ergens in de veertig, hoewel ze haar uiterste best doet om dat te verbergen. Mijn hart slaat een slag of drie over als ik in de ogen van mijn moeder kijk.

‘Mevrouw Weiss, dit is een onverwacht genoegen.’ Mijn moeder geeft geen antwoord op de begroeting van Helwig, schudt haar crèmekleurige leren jas van zich af en drapeert hem over de leuning van een stoel.
‘Bespaar me de beleefdheden, Roy. Ik ben hier niet voor jou. En dat weet jij best, nietwaar, Lester?’ Mijn vader zit versteven in de zetel en gaapt mijn moeder aan. ‘Toen ik gedwongen werd Calli na de scheiding bij jou achter te laten, vreesde ik al dat op een dag de stoppen bij jou zouden doorslaan. Maar dit had zelfs ik niet verwacht. Ik had de troeven in handen tijdens de rechtszaak, ik durfde ze alleen niet uitspelen omwille van de pijn die het Calli zou berokkenen, en omdat ik ergens toch een beetje om je gaf.’
‘Waar gaat dit over?’ roep ik luid, mijn eerste woorden sinds ik uit de auto ben gestapt. ‘Wil iemand me vertellen wat er aan de hand is?’ Mijn moeder zucht diep, knijpt haar ogen een paar seconden dicht en gaat voorzichtig zitten in de zetel tegenover me.
‘Heb je je ooit afgevraagd waarom ik jou maar één keer per jaar zie?’
‘Ik nam aan dat het iets te maken had met de scheiding, en dat...’
‘En dat ik jou niet wilde zien, is dat het? Dat ik te druk was met rentenieren?’ Ik knik langzaam.
‘Calli, die rechtszaak en scheiding zijn er gekomen nadat Lester hier een paar feiten ontdekte. Feiten die mijn toen nog bloeiende carrière als zangeres ernstig hadden kunnen schaden, om nog maar te zwijgen over jou. Hij zette me onder druk en ik gaf toe, ik weet niet waarom. Misschien omdat ik me schaamde, misschien omdat ik niet wilde dat jij die last zou moeten dragen. Ik begreep niet waarom hij per sé het hoederecht wilde, maar ik dacht dat hij inderdaad een betere ouder zou zijn dan ik, met mijn drukke tourschema’s en constante afspraken over de hele wereld. Tot hij jou opvoerde als kindsterretje en jouw talent gebruikte om zichzelf een weg naar de top te vechten. Van assistent van mijn manager tot eigenaar van een eigen label, met jou als juweel aan zijn kroon. Wat had ik moeten doen? Het je toen vertellen? De wereld van mijn kind onder haar vandaan schoppen om mijn wraak te halen tegen hem? En daarbij, ik had hem betaald om voor je te zorgen, je zou nooit iets tekort komen en je had een bloeiende carrière. Maar daar stond tegenover dat ik jou slechts één keer per jaar mocht zien. Dat was zijn regel, Calli, niet de mijne.’
‘Ik... ik begrijp het nog steeds niet. Waarmee heeft hij jou dan gechanteerd?’ Mijn moeder wrijft door haar ogen.
‘Zie je, Lester. Zover is het dus gekomen. En nu vertel ik haar de waarheid, het kan me niet schelen hoeveel heisa je maakt.’
‘Ariadne, je waagt het niet!’ schreeuwt hij.
‘Hou me maar eens tegen,’ zegt mijn moeder ijskoud. De hele ruimte wordt vacuüm gezogen als mijn moeder op me af komt lopen, en voor me op haar knieën neerzakt. Haar zorgvuldig gemanicuurde handen, de handen die ik al die jaren zo heb gemist, sluiten zich om de mijne.
‘Lester Reimann is niet jouw vader, Calli.’

Reacties: