FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 29: Ice Age

In een joggingbroek en een oud T-shirt zit ik in de zetel naar één of andere serie te kijken die ik nog
nooit gevolgd heb, maar iets beter heb ik niet te doen. Ik ben moe, maar kan niet slapen zonder nachtmerries en ik moet mijn gedachten afleiden zodat ik niet zot word van wat er in mijn eigen hoofd allemaal gebeurt.
Zoals wel te verwachten was, heb ik deze nacht verschrikkelijk slecht geslapen. Het is nu nog maar negen uur, extreem vroeg voor mij dus, maar in bed blijven liggen ging echt niet meer. Ik heb al naar Michael gebeld om hem te zeggen dat ik vandaag ziek ben, maar morgen wel zou kunnen komen. Ik weet niet of het morgen beter met me zal gaan, maar ik kan echt niet langer dan één dag afzeggen voor een beetje liefdesverdriet. Dat zou wel heel egoïstisch zijn. Michael was bovendien niet boos, hij wenste me beterschap en zou de boodschap aan Tayana, Niel en Lukas overbrengen.
Of ik vanmiddag met Max zou weggaan heb ik nog altijd niet beslist. Ik wil hem doodgraag zien, maar weet niet of ik me zal kunnen bedwingen. Ik zou een risico nemen dat Max zijn geluk kan kapot maken en dat wil ik niet, maar ik heb ook niet de motivatie om de telefoon te nemen en zijn nummer te vormen.
Papa is vandaag niet thuis, dus ik kan hier zo een hele dag lui in de zetel zitten. Medelijden met mezelf hebben en af en toe een traan laten wanneer het even niet meer gaat. En wat zou me daarvan weerhouden? Heeft niet elk meisje recht op minstens een dag per jaar waar ze zich rot op mag voelen door een jongen? Ik vind van wel en vandaag is mijn dag.
Verveeld verander ik het kanaal, op dit uur is er echt niets deftig op tv. Met veel moeite kom ik recht en doorzoek ik de dvd-kast. Ik zou kunnen kiezen voor een romantisch drama en mijn tranen weer eens laten vloeien, maar ik ben het wenen beu en kies toch maar voor Ice Age. Ik start de dvd en wil me net laten vallen in de zetel wanneer de bel gaat. Ik zucht en ga de deur openen. Ik moet alleszins niet bang zijn dat Max op dit uur voor de deur staat en ben verbaasd wanneer het Tayana is die voor mijn neus staat.
‘Goeie morgen zieke!’ lacht ze vrolijk. Voordat ik iets kan zeggen loopt ze de hall al door naar de living. ‘Oh, ging je Ice Age kijken? Mag ik meekijken?’
‘Ja tuurlijk. Wat doe je hier ook al weer? En hoe weet je waar ik woon?’ Ze nestelt zich in de kussens.
‘Je adres heb ik van Michael en ik wou gewoon even komen kijken hoe het met je was. Ik dacht dat je wel iemand kon gebruiken om je op te beuren.’ Vreemd hoe ze de spijker op de kop slaat zonder de echte situatie te kennen. Ik ga naast haar zitten en trek mijn knieën tegen mijn borst.
‘Vertel nu eens, wat scheelt er met je?’ vraagt ze terwijl ze de instellingen voor ondertitels juist zet. Ik aarzel even en zie hoe Tayana naar de doos chocoladekoekjes op tafel kijkt. ‘Ofwel liefdesverdriet, ofwel pijnlijke maandstonden,’ denkt ze luidop. Wanneer haar blik verder schuift over de salontafel ziet ze nu ook de doos met zakdoekjes staan. ‘Liefdesverdriet, duidelijk,’ zegt ze duidelijk. Ik knik alleen maar. Hoe komt het dat zij dit meteen ziet en dat Max die me al heel mijn leven kent mij niet kan doorgronden? Waarschijnlijk omdat hij een jongen is.
Tayana drukt op de knop afspelen, maar zet de film meteen daarna weer op pauze. ‘Vertel het eens aan tante Tayana,’ zegt ze lief terwijl ze me nieuwsgierig aankijkt. Ik vertel haar het verhaal, van begin het begin tot het einde. Ik wil dat ze me begrijpt en dat kan alleen als ze alles weet. Ik vertel mijn verhaal, van in de kleuterklas tot nu. Van hoe Max en ik vrienden werden en steeds meer en meer naar elkaar groeiden. Ik vertel haar hoe ik Max miste die paar dagen aan zee en hoe ik gisteren schrok toen ik mijn gevoelens voor hem ontdekte.
Na mijn verhaal barst in weer in tranen uit. Ik ben er boos voor op mezelf, ik wil niet zo zwak zijn, maar kan de tranen niet stoppen. Tayana neemt me in haar armen en probeert me te troosten. Het doet me goed om getroost te worden -ook al is het niet door Max- ik voel me minder alleen met mijn verdriet. Tayana begrijpt me en er lijkt een beetje last van mijn schouders te vallen doordat ik mijn hart heb kunnen luchten.
‘Het komt wel goed,’ fluistert Tayana wanneer ze mee loslaat. Ik neem een zoveelste zakdoekje en veeg mijn tranen weg.
‘Ik weet het niet…ik kan het hem zelfs niet vertellen,’ zeg ik hoofdschuddend.
‘Waarom niet?’
‘Hij is verliefd op iemand anders! Als ik hem nu vertel wat ik voor hem voel, geraakt hij misschien in verwarring terwijl hij eigenlijk gelukkig kan zijn met dat meisje. Ik ben al een slechte vriendin door hem te verwaarlozen en nu door tegen hem te liegen, ik ga het niet nog erger maken.’
‘Je bent geen slechte vriendin, maar ik begrijp het,’ zegt ze en lijkt daarna in gedachten te verzinken. Ik weet dat ze naar een manier zoekt om me te helpen, maar zelf zie ik die ook niet meer. Er zijn geen opties als ik Max wil beschermen. Als ik hem vertel dat ik verliefd ben op hem kan dat onze jaren vriendschap kapot maken en dat is het laatste wat ik wil. Het beste wat ik kan doen, is zwijgen, mijn rol spelen totdat de gevoelens weggevlogen zijn. Misschien als ik me nog meer op de muziek en het album ga concentreren dat ik hem zo beter kan vergeten. Ja dat lijkt me het beste. Ik ontwijk hem een tijdje, met als excuus mijn werk, en wanneer ik zeker weet dat ik niets meer voor hem voel kan ik weer meer contact gaan maken. Natuurlijk heeft alles een risico, ook dit. Ik neem het risico dat Max van me vervreemd, dat hij me gaat vergeten en dat onze band ook op deze manier verbreekt. Ik weet het, het is een groot risico, maar ik zie geen andere uitweg meer.
Tayana neemt twee koekjes en geeft me er één.
‘Chocolade helpt het beste,’ lacht ze en duwt de dvd op play. We kijken de hele film samen af en eindelijk kan ik weer wat lachen. Ik ben blij dat Tayana hier naast me zit, ze is echt de beste persoon om je op te beuren wanneer je down bent.
Wanneer de film gedaan is en ook de koekjes op zijn, voel ik me weer wat beter. Ik heb zelfs zin in een douche.
‘Ga je nu vanmiddag naar Max?’ vraagt Tayana. Ik knik.
‘Ik had het hem beloofd, ik ben het hem verschuldigd en ik wil eens weten wie ‘het meisje’ nu wel is. Ik zal mijn verlangens en gevoelens wel onderdrukken.’
‘Niet te veel onderdrukken. Dat is ook niet goed. Als je wilt praten ik ben er altijd en anders schrijf een liedje, maar niet alles opkroppen, oké?’
‘Nee, ik zal wel naar jou bellen of mijn gitaar vast nemen.’ Ik voel me echt weer wat beter.
‘Wel, nu ik gezien hebt hoe ziek je bent, kan ik wel weer naar huis,’ zegt Tayana lachend. Ik weet dat ze niet tegen Michael zal gaan vertellen dat ik eigenlijk niet ziek ben en dat ze weet dat ik dit dagje rust nodig heeft. Ik loop samen met haar naar de deur. Ik bedank haar nog en geef haar een knuffel voordat ze de deur uitwandelt. Ik ga weer naar de living, ruim alles een beetje op en besluit om dan Max te bellen om af te spreken.
‘Hej, Max. Is het oké als we afspreken tegen half twee?’ zeg ik snel zodat hij niet kan vragen of ik klaar ben met werken. Ik denk dat het beter is dat ik hem niet vertel dat ik vandaag niet naar de studio ben geweest, anders weer een leugen erbij. Vanaf nu zal ik plots meer voor hem moeten gaan achterhouden en dat doet pijn. Ik lieg niet graag tegen mijn beste vriend, het lijkt alsof ik hem verraad op de één of andere manier.
‘Oké, wat gaan we doen?’ vraagt hij.
‘Ik heb zin in iets actiefs, wat dacht je van rolschaatsen?’ Ik had echt zin in iets actiefs om alles op uit te werken. Bovendien was het nog steeds mooi weer dus wou ik nu niet binnen zitten. Daarbij deden Max dit al van kleins af en konden we dus allebei redelijk goed rolschaatsen.
‘Perfect. Ik zie je in het Provinciaal Domein.’ Ik woonde niet zo ver van dit park, het was eigenlijk gewoon een groot park met buitenzwembad, speeltuinen, wandelpaden, voetbalvelden en dus ook een rolschaatspiste.
‘Tot dan,’ beëindig ik ons gesprek. Ik had geprobeerd zo normaal mogelijk te klinken en hoop echt dat ik niet door de mand gevallen ben. Max klonk als zichzelf, toch één van ons beiden die zich normaal voelt.
De telefoon laat ik ergens vallen en loop daarna naar boven voor een douche. Voordat ik naar Max ga is het best dat ik eerst even ontspan. Zijn stem aan de telefoon horen was niet echt moeilijk, maar wanneer ik hem straks voor me zie staan wil helder kunnen denken om mezelf te bedwingen tegen een waterval van woorden over mijn plotse verliefdheid.
Wanneer ik lang genoeg afgekoeld ben door het water, kom ik wee uit de douche en sla een handdoek om me heen. De damp op de spiegel veeg ik met een stukje van de handdoek weg. Mijn spiegelbeeld kijkt me aan. Haar ogen staan droef en de glinstering van vroeger is vermat, haar zwarte haren hangen levenloos en nat op haar schouders en er is geen lachje te bespeuren op haar gelaat. Ik weet dat dit is wie ik echt ben, dat ik me vanbinnen voel zoals ik mezelf nu in de spiegel zie. Het is waarschijnlijk maar tijdelijk, dat weet ik wel. Tijd heelt alle wonden zeggen ze, liefdesverdriet dus ook. Maar ik ben nu niet de persoon met veel engelengeduld, ik wil dat de pijn nu verdwijnt. Ik wil weer de vrolijke Fi van altijd kunnen zijn. Oprecht die Fi zijn en niet met een masker op. Maar wat kan je doen tegen het Lot, dat verschrikkelijk oneerlijk Lot. Niets. Ik moet wachten tot de pijn in mijn hart gaat helen en tot dan moet ik maar leven met mijn masker en me op mijn muziek richten. Mijn muziek, een lichtpuntje in deze gang van duisternis. Het is en zal altijd de oplossing voor al mijn problemen blijven, om die problemen te verwerken alleszins.
Ik begin mijn haar losjes te drogen, doe een half-lange jeans tot boven mijn knieën met een donker blauw topje aan, smeer nog wat make-up op mijn gezicht en zonnecrème op mijn schouders. Wanneer ik mezelf nu weer in de spiegel bekijk, is mijn spiegelbeeld veranderd. Ze ziet er iets minder moedeloos uit en wanneer ik mijn mondhoeken omhoog breng zie ik dat ze mijn gedrag kopieert. Max zal niets aan mijn gedrag op te merken hebben. Ik zal de Fi zijn die ik altijd ben, alleen zal ik me diep vanbinnen niet zo voelen.

Reacties: