FanFic.nl

Everything will be fine

16.

Ik had Gustav een paar keer gesproken in de dagen voor ik moest vertrekken. De gesprekken bleven nogal onwennig alleen al door het feit dat hij steeds begon over mijn nachtmerries. Ze waren al een heel stuk minder maar hij voelde dat ze nog frequent voorkwamen. Niet dat ik er niet met hem over wou spreken, integendeel. Maar ik wou gewoon weten hoe het met hem was, hoe het met zijn familie was... alleen vond hij het niet nodig om daarover te spreken. Ook de anderen belden mij elke dag, waardoor het voor hun een gevecht werd om de gsm het langste bij zich te houden. Ze verbleven een tijdje in de studio om de tour te bespreken en nieuwe plannen te maken. Zo wist ik dat er al terug een tour naar Amerika zat aan te komen en dat ze daarna zouden verder werken aan hun nieuw album. Veel fans hier zouden hun dat niet in dank afnemen, en dat had ik hun ook proberen vertellen. Hoewel ik wist dat zij ook niet veel meer te zeggen hadden over de planning die hun management maakte.
Onderweg naar het station had ik me nog druk afgevraagd hoe hij eigenlijk zou doen tegen mij. Nu ik hier op de trein zat kon het me eigenlijk niet veel schelen. Het enige wat ik wou was hun zo snel mogelijk terugzien.
Ik keek nog eens goed naar mijn weerspiegeling in de ruit. Toen ik thuis was gekomen had ik maar aan één ding gedacht. Mijn piercing. Ik had ze laten zetten met Nieuwjaar. Een nieuw jaar dat ik zonder hun had ingezet. Voorzichtig had ik ze er uit gehaald en weggelegd. Tevreden met het resultaat had ik ze er niet meer terug ingestoken. Er prijkte nu een piepklein stipje onder mijn lip. Het laatste overblijfsel van die twee jaar. Door de piercing er uit te halen leek het alsof ik dat hoofdstuk had afgesloten. Het leek me wel beter zo. Anders, maar beter. Volgens Sofie maakte het mijn uiterlijk een stuk zachter.
Ik liet me een stukje onderuit zakken en maakte me klaar voor een lange en eenzame treinrit.

Ik wrijf vermoeid mijn ogen uit en merk dat ik op minder dan een kwartiertje van mijn eindbestemming zit. Voor de zekerheid had ik Bill zowat verplicht om me berichten te sturen in de hoop wakker te blijven. Maar dat was blijkbaar hopeloos geweest.
Ik mompel iets wanneer ik mijn gsm opneem. “Opstaan!”� hoor ik vrolijk aan de andere kant. Meteen begin ik te lachen. Met een zuchtje hoor ik haar nog “Zo voorspelbaar”� zeggen.
“Wat denk jij?”�, vraag ik haar stil.
“Gustav? Eerlijk? Ik heb geen idee.”�
“Dacht ik al.”�, het idee dat hij zou doen alsof er niets gebeurt was speelde al een tijdje in mijn hoofd. Het zou iets zo typisch voor hem zijn. Het maakte me alleen maar zenuwachtiger. Het leek wel alsof iets hem parten speelde, iets dat hij mij zeker niet wou vertellen. Misschien had hij het al tegen Bill verteld. Ja, zou best kunnen.
“Yaren?”�
“Mm-mm”�
“Laat ze maar eens merken wat ze gemist hebben.”�
Ik lach stil, “als ik jou daar een plezier mee kan doen.”�

De vertrouwde armen van mijn vader sluiten zich om mij heen en ik voel me meteen thuis. Het was lang geleden dat ik hem had gezien. In de tijd dat hij verhuist was, was ik hier nog maar een keer geweest. Ik heb het huis toen niet eens verlaten. Uit een soort van angst om personen van vroeger tegen te komen. Ik had toen echt geen behoefte aan mensen die zich herinnerden hoe ik en de jongens de hele school op stelten konden zetten.
Over zijn schouder zag ik Jasmin staan. Mijn mond valt open van verbazing als ik haar handen beschermend op haar onderbuik zie liggen. Mijn vaders ogen beginnen te glunderen terwijl ze zachtjes begint te blozen.
“Proficiat.”�, mompel ik.
Ze glimlacht en geeft me een korte en onhandige knuffel. Het is niet dat ik het erg vind. Het is gewoon raar dat mijn vader terug luiers zal moeten verversen. En dat ik een grote zus wordt. Of toch zo goed als.
Met zijn hand om mijn schouders stappen we naar de auto. Als ze op een afstandje van ons is houd hij me tegen.
“Vind je het erg?”�
Ik kijk hem verbaast aan, “Natuurlijk niet. Ik denk ze het perfect zal doen.”�
Hij glimlacht tevreden en we lopen verder.
Bij het huis aangekomen wordt het me meteen duidelijk dat Jasmin alles heeft aangepast naar haar eigen stijl. Dit zou even wennen worden. Ze was het soort type waarbij alles tip top in orde moest zijn. Niet een stuk in het bloemenperk zag er verwaarloosd uit. Allemaal even perfect.
Wat nu te doen? Eerlijk gezegd had ik geen zin om een hele namiddag te spenderen aan uitpakken en die dingen. Volgens mij denken de jongens dat ik pas laat deze middag zal toekomen dus misschien kan ik wel even langs de rots passeren. De rots was onze vaste stek naast het meer. Naar alle waarschijnlijkheid zal niemand van hun er nog geweest zijn en dat druilerige weer buiten zou me zeker en vast niet tegenhouden. Snel stap ik in mijn sneakers en trek mijn pull terug over mijn hoofd. Mijn vader kijkt even vreemd maar aan de grijns die daarop volgt weet ik dat hij beseft dat hij me niet lang zal kunnen thuis houden nu ik op enkele kilometers afstand van de jongens zit. Ik knipoog nog snel terwijl hij me de huissleutel toegooit. Lichte regendruppels vallen op mijn gezicht wanneer de deur zacht ik het slot valt. Met mijn handen in mijn zakken stap ik op een stevig tempo naar mijn eindbestemming. Of misschien kan ik het beter een tussentijdse stop noemen, aangezien de rots zowat tussen mij en de jongens gelegen is. Als ik al tot hier kom kan ik evengoed nog doorstappen tot bij de tweeling.
Na het laatste stuk te rennen plof ik buiten adem op de dichtstbijzijnde grote steen neer. Met één van de rekkers rond mijn pols bind ik mijn haren vast en rust even uit. Plots gaat mijn aandacht naar een vest die iets verder op de grond ligt. Ik zet me recht en ga nieuwsgierig op mijn tenen staan. Veel krijg ik niet te zien en verzet aarzelend mijn voeten. Een paar steentjes verschuiven en plots zie ik een paar ogen recht in de mijne kijken. Ze is verandert maar die harde blik herken ik meteen. Met diezelfde vuile grijns komt ze wat dichterbij.
“Niet te geloven dat jou ooit nog zou tegenkomen,”� ze steekt haar hand naar me uit maar ik trek me ruw weg, “Yaren Mardaga. Je vriendjes niet bij? Of zijn ze nu te beroemd om met een nietsnut als jou rond te hangen?”�
“Na al die jaren kan je nog steeds niet aanvaarden dat zij veel betere vrienden waren dan jij ooit had kunnen zijn Liz.”�
Ze stelde blijkbaar niet veel meer voor in deze regio, aangezien dit de eerste keer was dat ik haar helemaal alleen zag. Ze grijnst en kijkt even naar haar voeten. Doorheen haar wimpers kijkt ze me terug aan. “Ik krijg je nog wel Yaren.”�
Ze bukt zich en neemt haar vest. Met een onvaste pas stapt ze me voorbij. Met een kort en triomfantelijk lachje kijk ik haar even na. Plots draait ze zich om. “Twee keer raden wie Tom heeft getroost terwijl jij weg was.”�, haar tongpuntje gaat dreigend langs haar lippen terwijl ze even haar wenkbrauwen optrekt. Ik reageer niet, ze weet dat ze me heeft waar ze me wil hebben. Ze stapt achteruit verder terwijl ze me strak blijft aankijken. Uiteindelijk zwicht ik en kijk naar beneden. Ik hoor haar nog lachend om de hoek gaan.

Reacties: