FanFic.nl

Autumn days will fade away!!!

Hoofdstuk 10

Ik wilde Aurora nog bedanken maar mijn lichaam deed niet wat mijn hoofd wilde. Als automatisch sprong ik het raam uit, de dichtstbijzijnde boom in.
Ik moest Jasper vinden. Mijn ogen gingen het gebied af.
Razend snel flitsten de beelden van bomen, struiken en dieren langs. En uiteindelijk zag ik Jasper.
Hoe stom kon ik zijn. Natuurlijk stond hij niet beneden... waarom zou hij beneden staan als hij ook hoog in een van de boomtoppen kon zitten.
Niemand zou hem daar vinden. Of niet zomaar iemand. Wel iemand die het doel had hem te vinden.
Geruisloos ging ik van boom naar boom.
En uiteindelijk landde ik achter hem.
"Jasper" zei ik zacht.
Verschrikt draaide hij zich om.
"Sorry, ik wilde je niet laten schrikken" verontschuldigde ik me.
Hij mompelde wat en staarde weer naar het punt waar hij de hele tijd al naar keek.
Ik volgde zijn blik. Maar het enige wat ik kon ontdekken waren een paar bergtoppen in de verte. Met een ondergaande zon. Het was een mooi gezicht maar iemand kon daar niet uren naar staren.
"Jasper, ik heb gehoord wat je zei"
"Wí¡t!" schreeuwde hij fel.
Voor deze reactie was ik bang geweest.
Hij keek me weer aan. Langzaam veranderden zijn ogen van honing naar zwart. Het zwarte randje vervaagde de honing kleur als een omgevallen potje inkt. Zwijgend staarde ik naar beneden.
"Jasper luister. Alsjeblieft" zei ik.
Hij gromde wat en knikte.
"Ik hoorde het per ongeluk, ik heb je niet expres afgeluisterd maar wat je zei. Je moet niet weggaan, het ligt niet aan jou..."
Hij liet me niet uitpraten. "Aan wie dan wel, Alice?" beet hij me toe.
"Nee, aan mij. Alice en jij hadden al een relatie voordat ik kwam en nu, opeens komt er een andere vampier in de familie. Als ik met je praat ziet Alice dat als een bedreiging. Ik kom aan iemand, die tot haar behoord. En ze weet dat ik verliefd ben"
Hij fronste.
"Wat wil je daarmee zeggen"
"Dat ik dus eigenlijk degene bent die dus weg zou moeten gaan"
Hij schudde zijn hoofd. "Nee. We hebben je zelf uitgenodigd. Je blijft. Hoe dan ook, ik ga je nog steeds helpen en we moeten dit vergeten"
Zijn stem werd zachter en een stilte viel.
Onze ademhaling ging gelijk en zijn ogen veranderde weer naar de zoete honing kleur.
Alles leek weer goed.
Zacht stak er een wind op en het deed de bomen ruizen.
"Het is een perfect..."
Dit keer was het mijn moment om hem niet uit te laten praten. Ik begreep wat hij bedoelde. En voorzichtig kwamen onze gezichten dichter bij elkaar.
Maar hoe graag ik het ook wilde ik kon het niet.
"Nee" fluisterde ik. En probeerde weg te gaan, maar Jasper hield me vast.
Ik kon het niet. Niet zolang de relatie nog speelde tussen Alice en Jasper.
Maar ook niet wanneer het uit was. Want dan leek het alsof...
"Rustig. Alice komt er niet achter, ik beloof het je"

De volgende dag vertrok ik met Aurora naar Port Angeles.
Aurora vroeg waar de parkeerplaats was.
De jongen aan wie ze het vroeg was getint en had donker haar.
Aurora leek hem op het eerste gezicht wel leuk te vinden.
"Hey" zei hij.
"Hey" groette ik terug. Een beetje verbaasd.
"Ik ben Jacob"
"Achlys" stelde ik mezelf voor.
De rest van de dag in Port Angeles verliep rustig.

"Wie word het?" vroeg ik na een paar uur.
Niet begrijpend keek ze me aan.
"Meneer Magneet, of Wolverine"
"Wolverine?" vroeg ze.
"Jacob, ja sorry... hij leek me ietwat over behaard... op zijn armen"
"Komt omdat zijn haren zwart zijn!" verdedigde ze hem.
"Ah... ik snap het..." zei ik en liep weg. Grijnzend. Al wist ik zelf niet goed waarom.
"Wolverine... meneer Magneet" mopperde Aurora.

Reacties: