FanFic.nl

perseverance

Perseverance [9]

En dit is wat Bill noemt géén kleren: 5 zwarte T-shirts met print, 3 rode (waarvan één effen), 2 blauwe, 1 paarse en nog een paar hemdjes. Ook van broeken heeft hij er véél te weinig: 3 lange jeansbroeken, 1 zwarte, 1 bleke en nog 3 driekwartbroeken als ik mij niet vergis.
Als ik moedeloze blik in Bill zijn ogen zie, krijg ik spontaan de slappe lach en heb ik zin om in zijn wangetjes te knijpen.
‘Nou Bill.. ik moet toegeven, je hebt écht geen kleren.’
‘Ik wéét het!’ zegt hij en maakt dramatische bewegingen met zijn armen.
‘Bill, het was sarcastisch bedoeld. Je kamer is gewoon een grote kleerkast.’
‘Oh. Nuja, help me met die outfit! Ik zit hier al uren te piekeren en te overwegen en het heeft niets opgeleverd.’
Ik kijk even de kamer rond die bezaaid is met kleren en heb al snel een combinatie gevonden.
‘Kijk, pak deze paarse t-shirt met witte doodskop en doe hem aan op die donkere jeans daar, samen met je schoenen zal het heerlijk staan.’
Bill kijkt mij een paar seconden aan en springt dan in mijn armen.
‘FIEN! Je bent ge-ni-aal!’ en uit het niets krijg ik een klapzoen op mijn wang.
Het rood op mijn wangen krijgt een hoogtepunt en ik stamel:
‘Het.. zo geniaal is het niet hoor. Ik bedoel, jij bent.. Bedankt.’
‘Wees maar trots op jezelf, je verdient het.’ Zegt Bill lachend, ‘en het is graag gedaan.’
Achter ons wordt op de deur geklopt, en het hoofd van Tom inclusief dreadlocks verschijnen vanachter de deur.
‘Bill, het is even om te zeggen dat we binnen een goede 20 minuten vertrekken.’
‘Oke, dan zullen we klaar zijn. Bedankt om het te zeggen Tommie.’
‘Is niets. Dag Fien.’ En hij verdween uit de deuropening.
Ik staar hem stom verbaasd na. Zei hij nu net: ‘Dag Fien’? Ik bedoel, hij weet mijn naam nog!
‘Tuurlijk weet hij je naam nog.’ Met grote ogen kijk ik Bill aan;
‘Hoe wist jij dat ik dí t aan het denken was?’
‘Het staat in koeien van letters op je hoofd.’
‘Bedoel je niet in letters op je koeien hoofd?’ zei ik voordat ik er erg in had. Er viel een pijnlijke stilte en Bill keek mij ongemakkelijk aan. Uiteindelijk voelde ik mij verplicht om iets te zeggen en verbrak de stilte.
‘Sorry, het was eruit voor ik het wist, ik kon er niets aan doen.’
‘Je mag niet zo over jezelf denken Fientje.’ Zegt hij hopeloos.
Meteen voel ik mij schuldig tegenover hem. Hij doet zoveel voor mij, hij steunt mij, hij helpt mij als ik weer eens naar de chocolade wil grijpen, ik kan hem dag en nacht bellen en nu doe ik dit.
‘Sorry Bill, maar ik kan er niets aan doen. Er zijn allemaal kleine duiveltjes in mijn hoofd die allemaal dingen fluisteren in mijn oor, tot wanneer ik ze zelf geloof.’
‘Dan zullen we samen vechten tot wanneer alle duiveltjes zijn verjaagd en je niet meer denkt dat je familie van een koe bent.’ Ik kijk hem ontroerd aan en sla spontaan mijn armen om hem heen. Zo blijven we 5 minuten staan, totdat Bill voorzichtig zegt dat hij zich moet omkleden.

Onzeker staat Bill in de coulissen naast het podium op en neer te springen.
‘Wat als ik vals ga zingen?’
‘Je gaat niet vals zingen Bill!’
‘Wat als ik mijn tekst vergeet?’
‘Je hebt hem op de heenweg wel 1000 keer gezongen zodat ik hem ook al vanbuiten ken. En ik durf te wedden dat je al weken hebt geoefend met Tom, niet?’
Bill knikt en fluistert zacht: ‘Liebe die sekunde, liebe jeden tag.’
‘Ziejewel. Alles gaat goed gaan, niets kan het verpesten.’
Ik had nog maar net de woorden uitgesproken of ik zie een gezicht waarvan ik hoopte het niet te zien vandaag.. Stefan.

Reacties: