FanFic.nl

The truth of our friendship

H3: Mary, dé populairste gast op school en een huilbui

H3: Mary, dé populairste gast op school en een huilbui

Ik checkte nog even mijn make-up, haalde diep adem en stapte toen uit mijn auto. Papa had me een auto cadeau gedaan om mee naar school te gaan omdat ik naar een andere school ging dan mijn ouders. Oorspronkelijk vond ik het niet erg om naar een andere school te gaan dan de rest omdat Jacob hier ook ging maar nu was dat eerder een minpuntje. Ik hoopte vurig dat ik hem niet te veel ging tegen komen. Ik sloeg mijn tas over mijn schouder en liep naar de deur het gebouw recht voor mij. Ik kwam in een brede gang met enkele deuren langs de linkerkant en recht voor mij een raam waar ‘receptie’ op stond. Naast de deur die naar het kamertje achter het raam leidde hing een prikbord met daarboven een bordje ‘mededelingen’. Ik besloot even te kijken of er daar iets op stond wat ik zou kunnen gebruiken. Er hing maar één briefje met de mededeling dat alle leerlingen om 9u05 in de turnzaal werden verwacht. Volgens het briefje lagen er plannetjes van de school bij de receptie. Ik vond een plannetje, prentte het in mijn geheugen en zocht dan mijn weg naar de turnzaal. Ik had het plannetje helemaal niet nodig want er kwam zoveel geluid uit de turnzaal dat ik er blind had kunnen naartoe gaan. Ik keek snel eens op mijn mobieltje hoe laat het was. 9u00. ik liep door de open deuren en keek snel eens rond. Overal stonden groepjes mensen te praten en te lachen. De mensen die alleen stonden kon ik op één hand tellen. Ik sloot mezelf af van de drukte en ging stilletje tegen de muur staan. Nog geen minuut later kwam er een meisje naar me toe gelopen. Ze droeg een kleedje dat ze duidelijk zelf had gemaakt en haar haren had ze opgestoken met iets wat leek op eetstokjes. Over haar schouder had ze een tas die ze flink bewerkt had. Ze zag er een beetje raar uit, niet lelijk maar ook niet echt knap. Niet het type waar de jongens achter lopen. Maar al bij al leek ze me wel tof en vriendelijk.
“Hey, ook nieuw hier?”� vroeg ze vriendelijk. Ze glimlachte en had kleine kuitjes in haar wangen als ze dat deed.
“Ja. Renesmee is de naam, hoe heet jij?”� vroeg ik nieuwsgierig. Ik had zo het gevoel dat ze geen alledaagse naam ging hebben maar wie was ik om daar iets over te zeggen.
“Mary. Wordt je naam niet afgekort? Ik kan me niet voorstellen dat je ouders elke keer ‘Renesmee’ zeggen als ze je nodig hebben.”� Geen speciale naam dus, volgens mij konden we beter van naam wisselen.
“Iedereen noemt me Nessie of Ness,”� antwoordde ik.
“Zoals het monster van Loch Ness?”� vroeg ze verwonderd.
“Ja, mijn mama had het er in het begin ook nogal moeilijk mee dat ze me zo noemden maar het went.”�
“Oh. Ken je hier iemand? Of ben je helemaal alleen?”� Ik wilde net antwoorden toen het muisstil werd in de zaal en alle hoofden zich draaiden naar een vrouw die met een microfoon in haar handen op een stol stond.
“Goedemorgen iedereen. Welkom terug op school. Voor diegene die nieuw zijn en mij dus nog niet kennen, ik ben Mevrouw Simon, het hoofd van deze school. Ik hoop dat jullie een toffe vakantie hebben gehad. Vanaf vandaag is het weer werken en leren. De meesten onder jullie weten al hoe het er hier op school aan toe gaat. De nieuwe leerlingen zullen straks in hun envelop een kopij van het schoolreglement vinden. Er wordt van jullie verwacht dat jullie dat deze avond eens grondig doorlezen. Verder vinden jullie in de envelop jullie lessenrooster en enkele belangrijke brieven. We beginnen straks bij het 2e lesuur. Iedereen wordt in het lokaal waar hij of zij les zal krijgen stipt om 9u20 verwacht. Dan zullen we nu overgaan tot het verdelen van de enveloppen. Er staan hier naast mij verschillende bakken. De eerste is voor de mensen wiens achternaam begint met A,B of C, de tweede voor D,E of F, en zo verder. Ik hoop dat jullie kunnen tellen en de juiste bak vinden. Je zegt je naam tegen de leerkracht die er bij staat. De leerlingen die hun envelop gekregen hebben, verlaten de turnzaal! Bedankt.”� Ze legde haar microfoon neer en stapte van de stoel. Het geroezemoes begon weer en de massa leerlingen kwam in beweging. Ik ging in de rij aan de eerste doos staan. Ik ontving mijn envelop en liep snel naar Mary die naast de deur op mij stond te wachten. We bestudeerden ons lessenroosters en merkten dat we bijna alle vakken samen hadden. Ik was blij dat ik dan niet helemaal alleen aan een bank ging moeten zitten.
“Wow, dat is een meevaller,”� zei Mary terwijl ze haar envelop in haar tas stak.
“Ja, dan zijn we niet alleen.”�
“Het eerste uurtje Wiskunde van meneer McRayn. We hebben geluk dat we hem hebben. Mijn zus zegt dat hij de enige normale wiskundeleraar is.”�
“Zit je zus hier op school?”� vroeg ik.
“Ze zat hier, ze studeerde vorig jaar af. Ze heeft me veel verteld over de leraren en leerlingen. Ik ben dus helemaal mee,”� ze lachte alsof het haar helemaal niks kon schelen.
“Handig! Voor mij is het de eerste keer dat ik naar school ga. Mijn papa gaf me thuis les maar na veel zagen mocht ik toch naar school. Voor mijn sociale contacten heb ik hem verteld.”� Het leek me best zo eerlijk mogelijk te zijn.
“Je hebt niet echt iets gemist hoor. Oh, hou je klaar voor de shock van je leven. De populairste jongen van de school komt op ons af. Wat zou die willen?”� zei ze opeens geschokt. Ze streek snel een ontsnapte lok haar achter haar oor en glimlachte. Ik draaide me om en keek recht in een paar veel te bekende ogen. Jacob. Jacob was de populairste gast van de school!? Daar had hij me nooit iets over verteld. Nog zoiets dat hij geheim had gehouden. Nu ik eraan dacht viel het me op hoe weinig ik wist van zijn leven op school.
“Hoi, Ness,”� zei hij. Hij stond daar een beetje onbehulpzaam, niet goed wetende welke houding hij moest aannemen. Ik had zoveel zin om hem rond de hals te vliegen. Ik had hem gemist, ik merkte nu pas hoeveel. Toen ik rond keek zag ik dat iedereen in de buurt naar ons aan het kijken was. Mary haar mond was open van verbazing en ik hoopte dat ze iets ging zeggen dat me kon redden. Niks. Niemand zei iets, het was duidelijk dat ze op mijn antwoord wachtten.
“Nu niet Jake, nu niet,”� antwoordde ik, mijn stem amper hoorbaar. Ik nam Mary’s hand en trok haar mee naar ons wiskundelokaal. Haar mond hing nog steeds open en het was een komisch gezicht, alleen had ik nu meer zin om te wenen dan te lachen.
“Doe je mond dicht,”� snauwde ik haar toe. Ik schrok een beetje van mijn eigen bruutheid. “Sorry,”� mompelde ik verontschuldigend.
“Jij, Jacob Black… hoe? Wat?”� vroeg ze, nog steeds niet in haar normale doen.
“Lang verhaal.”�
“Vertel!”�
“Een andere keer. De les begint trouwens zo,”� antwoordde ik, hopend dat ze het op een of andere manier zou vergeten. Ik had echt geen zin om alles te vertellen aan het eerste beste meisje dat ik op school tegenkwam. Hoe lief en eerlijk ze er ook uitzag. De leerkracht kwam de klas binnengelopen en begon zich voor te stellen. De rest van de voormiddag verliep in een waas. Ik probeerde zo goed mogelijk op te letten maar kon niet vermijden dat mijn gedachten af en toe naar Jacob gingen. Mary begon niet meer over het voorval en ik probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken. Soms kreeg ik jaloerse blikken toegeworpen van andere meisjes maar niemand zei iets tegen mij. Voor ik het wist was mijn eerste schooldag afgelopen. Ik liep samen met Mary de parking voor de school op.
“Hoe ga je naar huis?”�
“Met mijn auto,”� antwoordde ik. Op een toon die zegt van ‘natuurlijk, hoe zou ik anders moeten gaan?’.
“Oh, komt je vader je halen?”� Vroeg Mary.
“Nee, ik heb mijn eigen auto, daar,”� zei ik wijzend naar mijn auto die blinkend op de parkeerplaats stond. Hij was duidelijk een van de mooiste en duurste auto’s die er stonden.
“Wow.”� Mary was weer sprakeloos.
“Hoe ga jij misschien naar huis,”� vroeg ik.
“Met de bus.”�
“Wil je een lift?”� vroeg ik vriendelijk. Vrienden deden dat toch?
“Ja, graag! … als je het niet er vind tenminste.
“Nee, geen probleem. Stap in.”� Ik opende de deur aan de passagierskant en Mary stapte in. Ik reed haar naar huis. Ze woonde in een klein rijhuisje en ik zag aan haar gezicht dat ze zich er toch een beetje voor schaamde.

*~**~*

“Hoe was je dag?”� Mama.
“Waarom ben je zo laat?”� Papa.
“Vond je het een beetje fijn?”� Alice.
“Al veel vrienden gemaakt? Rosalie.
“Niemand opgegeten?”� Emmett.
“Laat haar nu even op adem komen. Wil je een appel Nessie?”� Esmé kwam de woonkamer binnen met een appel in haar hand en stopte daarmee de vragen die mijn familie op mij aan het afvuren was. Ik nam de appel dankbaar aan en beet er een flinke hap uit.
“Hew waws weuk,”� begon ik met mijn mond vol appel.
“Zou je je mond niet leegeten, schat?”� vroeg mama op haar ‘strenge’ toon. Het klonk totaal niet streng en elke andere moeder sprak zo altijd maar ik luisterde toch. Ik kauwde snel het stuk appel op en slikte het door.
“Wat ik zei was: het was leuk op school. Ik ben zo laat omdat ik een vriendin een lift gaf naar huis. Ik heb dus al vrienden gemaakt en voor je verder begint te vragen: ze heet Mary, we hebben bijna alle lessen samen, ze is lief, niet lelijk, grappig en eerlijk. En nee Emmett, ik heb niemand opgegeten.”�
“Fijn,”� was het antwoord.
“Ik ga nu naar mijn kamer, boeken kaften.”� Ik stond op en liep naar mijn kamer. Ik begon mijn boeken te kaften in het kaftpapier dat ik samen met Alice en Rose had gekocht. Ik was nog maar 3 boeken ver toen er op mijn deur werd geklopt. Zuchtend stond ik op en opende de deur. Jacob stond voor mijn deur. Ik was van plan mijn deur toe te gooien toen ik in zijn ogen keek. Ik schrok, er was niks meer over van de altijd vrolijke Jacob. Hij zag er gebroken uit, kapot, alsof er iemand dood was. Ik kon mezelf niet meer tegenhouden en vloog hem om de hals. Ik voelde een warme druppel op mijn haar vallen en begon zelf ook te snikken.
Daar stonden we dan, als twee gekken, te huilen in een innige omhelzing.

Reacties: