FanFic.nl

Bermuda Triangle

Hoofdstuk 2.1

‘Nee hè, nu is mijn jurk helemaal vies,’ was het eerste wat Solegna zei. ‘En mijn voeten doen pijn van die schoenen.’
‘Dan doe je ze uit,’ zei Kat.
Solegna keek haar met grote ogen ongelovig aan. ‘En op blote voeten lopen? Dacht het niet.’
‘Zeur dan niet zo,’ zei Kat.
De jongens keken het maar aan. Ze hadden geen zin om tussenbeide te komen, voor de zoveelste keer. Hoe kregen die meiden het voor elkaar elke keer weer ruzie te krijgen? Het was ongelofelijk.
‘Ja, maar, mijn voeten doen toch pijn?’ zei Solegna.
Kat kreeg er genoeg van. Ze zuchtte geïrriteerd. Vervolgens begon ze haar eigen all-stars uit te trekken. ‘Hier, trek de mijne maar aan.’
‘Nee, Kat, dat moet je niet doen!’ zei Connor, die wist dat Kat veel langzamer zou worden als ze haar schoenen zou uittrekken. Dat was wel gebleken in de achtervolging van net. ‘Trek de mijne maar aan.’ Met grote ogen keken de meisjes naar Connor.
‘Waar ben je mee bezig? Ik hoef niet gered te worden, cowboy. Ik kan best op blote voeten rondlopen. Ik ben geen watje,’ bracht Kat ertegenin.
‘Ja, maar als er nog zo’n beest zit ga je langzamer rennen dan Solegna deed en dat kunnen we niet hebben. Dus laat haar mijn schoenen nou maar aantrekken. Cowgirl,’ voegde hij eraan toe met vuurspugende ogen. Kat keek hem venijnig aan, zuchtte, maar liet hem toen zijn gang gaan. Connor trok zijn schoenen uit, en gaf ze aan Solegna. Deze trok ze aan, en keek naar haar voeten.
‘Ze zijn veel te groot,’ klaagde ze. ‘En ze voelen klam aan.’
‘Graag of niet,’ antwoordde Connor.
‘Nou, graag dan,’ zei Solegna.
‘Klaar?’ vroeg Ben, die al die tijd niets had gezegd. ‘Want we staan hier nog steeds op dezelfde plek en ik heb werkelijk geen flauw idee hoe we terug moeten komen naar de grot.’
‘Nou, in ieder geval geen gebrek meer aan zoet water,’ zei Kat droog.
Ze zwegen alle vier even omdat ze niet wisten wat ze moesten doen. Daar stonden ze, moederziel alleen in de jungle, ver weg van hun schuilplaats. Het begon tot hen door te dringen dat het hier gevaarlijk was. Niet alleen het feit dat er monsters huisden op dit eiland, maar ook het feit dat ze constant voor zichzelf moesten zorgen. Geen ouders die er voor je waren met een troostende arm, geen goede raad van een onderwijzer. Niemand. Ze waren alleen op de wereld.
Ineens klonk er een tjirpend geluid. Kat keek verbaasd op, en ook Solegna keek argwanend.
‘Sorry, dat ben ik, vrees ik,’ zei Ben met een grijns. Hij viste zijn mobiele telefoon uit zijn broekzak. ‘Ik denk dat hij na onze zwempartij volledig onbruikbaar is geworden.’
‘Waarom heb je er niet eerder aan gedacht?’ vroeg Solegna met irritatie in haar stem. ‘Waarom heeft niemand er eerder aan gedacht?’
‘De mijne lag nog op het schip,’ zei Kat simpel, die zich niet druk kon maken om Solegna’s irritatie.
‘De mijne ook. En Solegna, daarbij, we hadden hier vast geen bereik. Dus maak je niet zo druk,’ zei Connor rustig.
‘Maar het had onze redding kunnen zijn!’ riep Solegna uit.
‘En waar is jou mobieltje dan?’ vroeg Kat.
Ineens werd Solegna’s gezichtsuitdrukking heel wat milder. ‘Eh…’ begon ze hakkelend. ‘Nou, er zaten geen zakken in deze jurk, dus eh…’
‘Juist… jij hebt hem dus ook niet bij je,’ maakte Kat haar zin af.
‘Nee,’ bekende Solegna uiteindelijk.
‘Zeg dat dan meteen,’ zei Kat.
‘Dames, nu niet weer ruzie,’ zei Connor, die geen zin had in de zoveelste bitchfight. ‘Laten we elkaar voorlopig even te vriend houden tot we een nieuw plan hebben opgesteld.’
‘En als we dan een plan hebben opgesteld, dan is het wel weer toe gestaan om elkaar te haten?’ vroeg Kat.
Connor rolde met zijn ogen. ‘Houd gewoon even op, Kat,’ zei hij. Hij kreeg onderhand genoeg van Kats moeilijke gedrag tegenover Solgena. ‘En jij ook, Solegna. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.’
‘Technisch gezien zitten we niet meer in een schuitje. Ons schuitje is gezonken.’ Connor, Ben en Solegna zuchtten diep.
‘Kat, doe nou niet zo moeilijk. We hebben het al moeilijk genoeg.’
‘Ja ja, cowboy. Ik zal me koest houden. Voor zover mogelijk.’
‘Mooi,’ zei Ben. ‘Nu dat is opgelost stel ik voor dat we terug gaan naar onze grot.’
‘Hoe wou je daar komen?’ vroeg Kat.
‘Door de jungle?’ vroeg Solegna.
‘Nope,’ zei Ben. ‘Ik heb inmiddels een beter plan. We volgen de rivier tot aan het strand, gewoon stroomafwaarts. Dan steken we de rivier over en lopen we terug in de richting waar we vandaan kwamen. Als het goed is moet dan daar nog ergens onze boot liggen. Vanaf daar weten we de weg wel ongeveer.’
‘Weet je,’ zei Connor met een grijns. ‘Voor een basketballer ben je nog best wel slim.’

Die avond zaten ze bij het kampvuur dat Ben had gestookt. Het was snel afgekoeld en vooral Solegna had zitten rillen in haar dunne zomerjurkje. Maar omdat ze allemaal niet veel kleding bij zich hadden, kon niemand haar iets warmers aanbieden.
De weemoed was een beetje toegeslagen. Kat had gevraagd wat ze moesten doen als ze nooit werden gevonden en dat zette hen allemaal aan het denken. Niet alleen over hun toekomst, maar ook over het verleden. Connor zat erg in over zijn kleine broertje. Maar omdat ze zich allemaal vrij beroerd voelden, konden ze niets verzinnen om elkaar op te vrolijken. Ook spraken ze niet over het vreemde wezen dat hen die middag had achtervolgd. Ze hadden al even gespeculeerd, maar omdat niemand nou werkelijk wist wat het was, hield het al snel op. Het was gewoon een groot raadsel. Zwijgend aten ze dan ook de vruchten op. De sfeer was om te snijden. Ze waren er nog niet aan toe om erover te praten. Solegna was de eerste die op stond.
‘Ik ga naar bed, ik ben doodop,’ zei ze. ‘Ga je mee?’ vroeg ze aan Ben.
Maar Ben schudde wezenloos zijn hoofd. Hij had geen zin in gedoe. Niet nu. Misschien wel nooit meer. Voor hoe lang nooit dan nog ging duren. Misschien overleefden ze het hier niet lang en dan was nooit kort. Konden ze hier lang overleven, dan wist hij niet eens of hij wel wat met Solegna wilde. Het zou waarschijnlijk te pijnlijk worden als het uit zou gaan. En onder andere daarom ging hij niet mee met Solegna. Solegna was hier duidelijk niet van gecharmeerd en liep op hoge poten weg. Ineens ploften naast Connor zijn schoenen neer. Solegna had ze uit woede naar hem toe gegooid. Maar Connor was niet in staat om te reageren. Niemand nam de moeite om Solegna te sussen. Niemand nam de moeite om ruzie met haar te maken. Op dat moment was het ieder voor zich.

Reacties: