FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

33.

Bill
Tijd en ruimte glippen door mijn vingers als zand. Ik ben elk gevoel voor richting kwijt, en mijn enige houvast is de matras onder mij en de blauwe ogen die mij erop vastgepind houden. Tom zit naast me, zijn hand klauwt nerveus in de deken, vlak naast mijn vingers. Ik voel de stof trekken. En dan breekt het glazen moment in duizend verstilde stukjes, een waterval van scherven, van momenten tuimelt over me heen. In de woonkamer speelt Bruce Springsteen.

‘Charlie...’
‘Nee, Tom, luister. Ik weet wat er aan de hand is. Jullie waren samen, juist?’ We knikken allebei, onwillig en zonder elkaar aan te kijken.
‘Waarom hebben jullie gebroken?’
‘Omdat...’ begint Tom, laat zijn longen dan leeglopen. Hoe kan het dat ze dit niet snapt?
‘Omdat jullie bang waren? Voor de reacties, voor ontdekking, voor het verlies van alles waar jullie om geven, inclusief elkaar?’
‘Dat is het wel zo’n beetje,’ mompel ik. En vooral omdat liefde soms te groot is om vast te houden, denk ik er achteraan. Een liefde die je hart vult tot het op springen staat. Een liefde die teveel pijn doet om juist te zijn, zelfs al is er alleen maar duisternis daarbuiten. Een liefde die je naar het randje duwt, met het eeuwige besef dat na de heerlijke kriebel van gewichtloosheid de alles verpletterende val komt.

‘Het kan niet,’ spuw ik uit. ‘Charlie, alsjeblieft. Vergeet het. Er is... teveel gebeurd. Het kan gewoon niet. Ik wou zo graag dat het anders was, eerlijk waar. Maar het zou ondraaglijk zijn.’
‘Jullie houden nog van elkaar,’ zegt ze zacht. Ze verlaat haar post bij de deur en zakt op haar knieën, legt een hand op mijn knie en de andere op die van hem. ‘Mensen die van elkaar houden, horen niet alleen te zijn. Mensen die niet voorbestemd waren, zouden nooit zo kunnen lijden om elkaar. En ondraaglijk valt best mee als je met twee bent.’
‘Maar...’
‘Kijk, jullie kunnen hier de rest van de nacht alle mogelijke argumenten uit de kast trekken, en uiteindelijk zal ik wel ophouden met zeuren en gaan slapen. Maar dat gaat niet gebeuren. Misschien moeten jullie allebei eens ophouden met denken en de dingen gewoon laten gebeuren? Want ik weet uit eigen ervaring dat zelfs onmogelijke situaties de neiging hebben om zichzelf op te lossen als je ze maar de kans geeft.’

‘Toe dan,’ fluistert ze. Ik slik, maar mijn keel werkt niet mee. Ik voel hem naast me trillen, er moeten intussen vijf nagelgrote gaten in het dekbed zitten. Charlie neemt mijn hand en verschuift hem een paar centimeter, tot ik zijn vingers aanraak. Ze zijn inderdaad nog steeds in het deken geklauwd.
Het contact roept een herinnering op. Hoe zijn vingers tussen die van mij aanvoelden, warm en veilig en beloftevol. God, het voelt zo levensecht en alles wat ik nu wil, het enige waar ik nu elke vezel van mijn lijf op kan focussen, is zijn hand onder die van mij, en het verlangen om die vingers weer tussen de mijne te voelen.

Ze passen als twee helften van een schelp, alsof het nooit anders is geweest. En meteen knettert er iets in mijn aderen, alsof iemand na weken en maanden eindelijk weer mijn stekker in het stopcontact heeft gestopt. Het linken van onze handen schudt ons allebei wakker, en niets maakt nog wat uit. Het geruzie, de eenzaamheid, de tranen, het willen maar niet kunnen, dat is allemaal vergeten.
Ze zeggen wel dat het niet kan, dat een gebroken hart niet zo snel heelt, maar op het moment dat zijn huid contact maakt met die van mij ben ik me voor het eerst in tijden weer bewust van mijn hartslag. Dit is hoe het moet zijn, dit is hoe ik de rest van mijn godverdomde leven wil doorbrengen. Desnoods in de goot, bespuwd door de hele wereld, of voor eeuwig een geheim, ik laat hem nooit, nooit, nooit meer los.

‘Bedankt,’ fluistert Tom. Nu kijk ik pas zijn richting uit. Hij zit stijf rechtop, zijn hand in de mijne, ogen gesloten en een betraand gezicht naar boven gekanteld. Nu zie ik pas hoe moe en bleek hij is, en ik ben waarschijnlijk niet beter af. Jezus, hoe hebben we elkaar dit kunnen aandoen? Al die tijd? Hoe heb ik mezelf ooit kunnen wijsmaken dat ik hem moest haten?
‘Bedankt, Charlie, bedankt...’ Hij prevelt het als een mantra, steeds opnieuw. Ze legt sussend een hand op zijn wang, veegt de tranen weg, fluistert tegen hem. Onhandig slaat hij zijn vrije arm om haar heen, trekt haar naar zich toe en zoent haar vol op de mond. Haar lippen glijden uit elkaar terwijl haar ogen dichtvallen. Een lange, diepe zoen. Dankbaarheid is een te klein woord voor wat zij gedaan heeft, en een boek zou nog niet genoeg zijn. Alleen dit komt in de buurt.
Hij laat haar los, en ik volg zijn voorbeeld. Blindelings. Hebben we echt maar zoveel van de weg afgelegd sinds we kinderen waren? Hell, we zijn nog steeds niet veel meer dan jongens.
Haar haren zijn zacht onder mijn handpalm, haar hals buigt zich onder mijn vingers. Een zoen, ik proef haar en Tom op mijn eigen lippen. De zachtheid van buitenlucht nadat de storm is gaan liggen. De nacht is nog niet voorbij, maar er zit al blauw in de lucht.

‘Ik laat jullie maar,’ zegt ze met een glimlach. De deur gaat open en dicht, de laatste tonen van Thunder Road glippen naar binnen. Heeft het echt maar zo lang geduurd? Eén nummer? Vier minuten en eenenvijftig seconden om een marathon te lopen, een nieuw wereldrecord.
Woordeloos. Dat overkomt ons wel vaker. We hoeven nu niets meer te zeggen. Ik wil niets zeggen. Ik wil hem alleen maar voelen ademen.

In ondergoed, tegen elkaar aangekropen op het eilandgrote bed. Witte dons en duisternis en zijn neus tegen de mijne. Zijn handen om mijn heupen, mijn vingers op zijn borst. Een zoen, en dan nog een. Heel voorzichtig, alsof we het verleerd hebben.
Eerst was ik nog bang dat het allemaal een afschuwelijk mooie nachtmerrie zou zijn, maar nu niet meer. Nog nooit heeft iets zo echt gevoeld.
‘Zal ik je eens wat zeggen?’ fluistert hij. ‘Wij zijn twee idioten. We verdienen elkaar.’

Pampampaaaaam! Muhahaha, I told ya you'd love it! ^^ God in heaven, ik hou van dat nummer. Thunder Road van Bruce Springsteen is mijn absolute favoriete song ooit, om meer dan één reden. Ik zal er ooit eens een SA of zo over schrijven, maar de tekst zegt ook al veel.
Wow, en dat is dan het einde van cyclus 4!
Néé, niet het einde van het verhaal, dat zal ik wel duidelijk aankondigen als het zover is. Pas de panique.
Hieronder de link naar het mooiste nummer ter wereld (staat niet ter discussie), veel plezier en tot de volgende! ^^

Dorien <3

http://www.youtube.com/watch?v=4DPpD95qYxw

Reacties: