FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 14

Ik lees de brief. Mijn vader heeft blijkbaar al een paar brieven gestuurd. Maar ja, door al die fanmail. Hij wilt ons nog eens zien. En met ons bedoel ik mijn broer en ik.
Ik haal de laptop uit de kast en zet die meteen aan. Tom staart me even raar aan. Ik gooi hem de brief. Na 5 minuten bromt hij 'gelezen' en geeft me dan de brief terug.
"Doe jij daar zo lang over?" mompel ik en typ het wachtwoord van mijn account in. Daar staan te persoonlijke dingen op, zodat een wachtwoord dus wel nodig is. Zelfs Tom mag sommige dingen niet weten, al kan hij mijn wachtwoord makkelijk genoeg raden, kraken of laten kraken. Dus zo privé is het ook niet. Maar Tom snapt gelukkig dat als ik iets geheim wil houden, het ernstig is en hij er dus uit moet blijven. Gelukkig dat hij dat weet. En één van de enige dingen die hij weet.
Ik grijns en ontwijk een dodelijke blik van Tom. Die zijn echt dodelijk!

Na een half uur zit ik in de knoop met mijn eigen woorden. Liedjes, geen probleem. Liefdesbrieven, geen probleem. Een simpel briefje aan mijn vader, groot probleem!
Dan maar een beetje standaard, beleefdheden en begroetingen. Misschien moet ik het Tom maar laten nalezen. Als hij uit zijn ochtendhumeur is. Maar daar weet ik wel wat op.
Ik staar nog steeds naar het scherm maar ga met mijn hand in de kast naast me. Een boekje met veel vrouwen en weinig kledingstukken valt voor Toms neus. Meteen is zijn ochtendhumeur over en neust hij in het boekje.
"Tom?" vraag ik poeslief. in plaats van het gebrom dat ik eerder deze ochtend zou hebben gekregen, krijg ik een vrolijke 'Ja?' als antwoord.
"Kan je even nalezen?" Hij knikt en stapt om de tafel heen. Hij wist af en toe iets en typt dingen in. Ik wil kijken maar dan duwt hij me weg.
"Ik wil kijken." zeg ik op kinderachtige toon en stamp met mijn voeten op de grond.
"Goed. Kijk al maar gauw."

Hey pap

Bill hier. En Tom ook. Met ons gaat alles goed. Sorry dat we zo laat reageren op je brieven, we krijgen tonnen fanmail per dag dus weten we niet welke van familie komt en welke niet. We willen je graag nog eens terug zien, alleen kan je niet naar ons komen. Ze zouden je aanvallen of zo. Daarom komen wij naar jou. Dit weekend, 29 en 30 maart. Bel ons als het niet gaat maar we hopen dus van wel.

Bill
en Tom

Ik begin te schaterlachen.
"Je hebt gewoon je naam een paar keer toegevoegd."
Tranen van het lachen lopen over mijn wangen. Niet dat het zo grappig was maar dan nog... Ik sla het op en klap dan de laptop toe.
"Dus we gaan dit weekend naar onze vader?" merkt Tom droogjes op. Ik geef hem een duwtje.
"Jeetje, dat heb je goed opgemerkt." Ik krab op mijn hoofd en haal dan een muziektijdschrift uit de kast. Meteen zie ik mezelf op de cover staan. Geweldig. Het eerste dat je wilt zien op een ochtend na een zware brief getypt te hebben, is niet jezelf. Mijn haar zit verschrikkelijk, de wallen vallen goed op en de zwarte nagellak op mijn nagels is niet meer intact.
Altijd vallen de details op, bij mij dan toch. Het enige dat Tom als commentaar geeft, is dat de meiden liever hem op de cover hebben. Gustav is allang blij dat hij zelf niet vooraan moet staan en Georg heeft zo’n eigendunk dat hij zo’n voorpagina niet eens nodig heeft om op te vallen.
En dan zeggen ze iets over mij?

Ik sleep mezelf uit de bus. Het hotelpersoneel verwelkomt ons. We logeren deze nacht in het Park Hotel Amsterdam. Ik let niet eens op het hotel zelf, zo moe ben ik. Tom moet me zelfs naar binnen duwen, ik geraakte de laatste trede niet op. Struikelend ben ik uiteindelijk het hotel in geraakt. David loodst me de lift in.
"Bill, komaan, ik weet dat je moe bent maar nu overdrijf je." Ik recht mijn rug en kijk dan van David naar Tom. Die spert zijn ogen open en schud zijn hoofd.
"Nee, Bill!" roept hij snel maar is te laat. Ik begin door de lift te springen en te gillen. David propt zoveel mogelijk vingers zin zijn oren. Tom kruipt bijna in het maatpak van Saki, die geamuseerd toekijkt. Hij heeft oortjes in, dus hoort amper iets van mijn gegil. Lekker voor Tom. Gustav lijkt het amper te merken en Georg is het gewoon.
"Goed, Bill. Jij wint." Ik stap grijnzend de lift uit.

Na een diepe zucht, mijn avondritueel dat bestaat uit ontschminken en uitkleden en nog een late avondsnack, wat gelijk staat aan een zak chips en een tas koffie, kruip ik mijn bed in. Een half uur later komt ook Tom naar bed. Hij heeft wel 3 zakken chips bij zich. En aangezien hij in het bed naast me ligt, hoor ik het gekraak heel duidelijk.
Ik draai me om, gooi een kussen in zijn richting en trek dan het deken over me heen. Ik ben gesteld op mijn slaap. Dus als hij nu gaat klooien, ga ik morgen lastig doen. En dat komt niemand ten goede.
Morgen wil ik vrolijk zijn. Laatste concert, Amsterdam, daarna een lange rit. En dan ben ik weer thuis. Eindelijk. Na een tour van... Ik tel op mijn vingers en kom dan op de conclusie dat ik niet eens weet hoe lang we nu getourd hebben.
Zuchtend draai ik me om. Tom is in slaap gevallen tussen zijn energiebronnen. En wie mag dat weer opruimen morgen? Niet ik, gelukkig. Een kuisvrouw. En thuis zal het ik worden. Want ik haat een rommelige kamer.
Nee, ik haat rommel die niet afkomstig is van mijn hand. Mijn rommel is stijlvol!

Ik word midden in de nacht wakker. Badend in het zweet werk ik me overeind. Ik stap uit bed en vis de zakken chips uit zijn bed. Eigenlijk best grappig om te kijken hoe Tom slaapt. Zijn armen zitten rond zijn kussen geklemd, zijn mond zit om een hoek van het kussen en sabbelt daarop. Zijn dreads liggen als een waaier om zijn hoofd. Zijn benen zijn opgekruld en liggen naast zijn buik. Zijn T-shirt kruipt omhoog. Hij zal zich toch eens fatsoenlijk moeten leren uitkleden.
Ik stap naar het midden van onze kamer en gooi de zakken op tafel. David ligt snurkend in de zetel, tegenover Tom en mijn bed staan die van Georg en Gustav.
De televisie is heel aanlokkelijk maar ik wil David niet wakker maken. Hij heeft nu al zo weinig nachtrust. Dus schiet ik snel een T-shirt en een broek aan, haal schoenen tevoorschijn en loop hinkelend de kamer uit. De gang is leeg, net als de lift. De inkomhal is al net zo druk als de lift. Nada, Noppes, Nougabollen.
Voor mij alleen maar positief.
Voor een lenteavond is het nog steeds frisjes buiten. Dat merkte ik net toch niet. Maar toen was ik te druk met mijn vermoeidheid.
Ik ga op de stoep zitten en staar een beetje voor me uit. Duisternis, witte en rode koplampen, neonreclame en straatlantaarns. De geur van vers gemaaid gras en tulpen kruipt mijn neus in. Precies wat ik me nog herinner van ons vorige concert hier in Amsterdam.
Een grote bos tulpen. Één van die tulpen zit nog steeds gedroogd tussen de schrift waar ik mijn songs in schrijf. Naast nog enkele belangrijke dingen. Permanente inspiratiebron.
Ik zucht en zie mijn adem in witte wolkjes door de lucht kringelen. Is het dan zo koud? Het is nog maart.
Ik kom overeind en klop even op mijn gat, dat nu gevoelloos is. Zandkorreltjes vallen weer naar beneden. Ik ga weer op weg naar mijn slaapkamer, en nu zal ik die kop dampende koffie laten staan!
Misschien is dat net wat ik nodig heb. Een nacht vol koffie en ernstige gedachtegangen.
Want als ik naar mijn vader ga, ga ik ook naar Elena.

Reacties: