FanFic.nl

Moeder vermist

[5]

Welke broer ik hier nu ook voor mijn neus heb, hij ziet er redelijk normaal uit. Zo zonder make-up, verwijfde kleding en geëlektrocuteerd haar, ziet hij er best oké uit. Denk even de gigantische airblik weg en je zou niet geloven dat duizenden meisjes voor zijn o zo unieke stijl in zwijm vallen. Met zijn gewone jeans, zwarte t-shirt en nog druipnat haar zou je hem helemaal niet als een superster aanzien. Langzaam trekt hij zijn wenkbrauw op en bekijkt me minachtend van top tot teen. Daar is de diva terug. ‘Als je me gewoon komt aanstaren, kan je beter in de rijen voor onze shows gaan staan. Ik ben jullie allemaal echt spuugzat! Dat ons dorpje elke dag overstroomt wordt door tientallen wanhopige fans, die denken dat als ze traag door onze straat rijden, we opeens tevoorschijn zullen komen, dat vind ik al zielig. Maar als ze dan nog eens durven aanbellen ook, dan wordt het mij toch echt wel teveel!’ En een tel later kijkt ik machteloos toe hoe de deur met een knal in het slot wordt gesmeten.
Nooit gedacht dat onze egel zo nijdig zou kunnen worden. Geen woord heb ik tussen zijn preek kunnen krijgen. Daarbij was ik ook nog eens te verbaasd om ook maar te kunnen uitbrengen. Maar dat ons wannabe-rockertje maar niet denkt dat ik me al gewonnen geef. Ik sta desnoods gans de dag, en de nacht als het moet, aan de deur te kloppen. Maar dat ik Gordon te zien zal krijgen, is voor mij nu al een feit. Dit is te belangrijk om te laten schieten.
Na de vijfde keer te bellen, en ook de klopper op de deur aangesproken te hebben, klinkt er weer gestommel achter de massieve deur. Och god, laat het niet terug onze opgefokte egel zijn! De deur gaat open en even ben ik er echt van overtuigt dat de almachtige het op mij gemunt heeft. Maar als ik mijn ogen van de geïrriteerde blik wegleid, bemerk ik de donkerblonde dreadlocks die vanonder een pet tevoorschijn piepen. Ook de veel te grote kleding, waar zelf onze leerkracht PO in zou kunnen zwemmen, valt me nu op. Ik heb nu niet onze egel, van deze bijnaam komt hij niet meer af, maar zijn even verveelde tweelingbroer voor me. Nu hopen dat deze iets socialer en vriendelijker is. ‘Als je Bill z’n humeur verpest, verpest je meteen ook de gehele dag van elke persoon in dit huis. Zeg wat je moet, en vertrek! Een handtekening, een foto, of worden onze fans er eindelijk eens origineler op?!’ Er volgt een adempauze en ik neem mijn kans om mijn mond te openen en iets terug te snauwen.
‘Ik denk dat de reden waarvoor ik kom, origineler is dan alles wat je in de laatste maanden gehoord hebt. Moesten jij en je zielige broertje eerst even de tijd hebben genomen om mij te laten uitleggen waarom ik hier ben, hadden jullie jezelf heel wat drama bespaard. Maar geloof me, het wordt er heus niet minder opwindend op. Moest ik uitgerekend jouw stiefpa niet nodig hebben, ik zou nog liever te voet naar de maan stappen, dan ook maar één seconde van mijn al te druk leventje te verspillen aan het gezeik van jullie sterretjes! Maak nu maar braaf dat ik met Gordon kan praten en je bent zo van me af.’ Deze keer ben ik niet degene die met zijn mond vol tanden staat. ‘Is het zo moeilijk voor jouw verschrompelde brein om te verstaan dat ik NIET voor jullie kom? De wereld draait niet alleen om jullie, voor moest je dat even vergeten zijn!’ Ik weet dat ik door onvriendelijk te zijn, zacht uitgedrukt, mijn kansen veel kleiner maak, maar dit moest er even uit. Het lucht verschrikkelijk op om je gedachten eindelijk naam buiten te laten komen. Al dagen breek ik mijn hoofd over alle mogelijke routes, alle plaatsen waar mijn moeder zou kunnen zijn. Het lukt me maar niet een logische verklaring voor haar verdwijning te vinden. En steeds meer dringt het tot me door dat ik mijn bloedeigen moeder amper ken. Ik ken haar naam en haar leeftijd, en daarbij stopt het. Niets weet ik over haar verleden, haar hobby’s, haar familie of jeugdliefdes. Ik weet niet eens zeker of blond haar echte haarkleur is. Tot zover ik me kan herinneren, was haar blonde lange haar, haar trots. Maar ik heb er geen bewijs van, dat ze zo geboren is. Ik heb niets zwart op wit, geen enkel officieel document over haar. Ze moet ze hebben, maar ik heb er nooit achter gevraagd. Het leek me niet nodig. Ze moet ze hebben meegenomen toen ze enkele dagen terug overhaast vertrok. Want nergens heb ik ze in huis aangetroffen. Ik moet haar vinden, ik moet haar vinden godverdomme. Snikkend stort ik me in de armen van de persoon voor mij. Ik voel hem verstarren, aarzelend, en dan zachtjes fluisteren: ‘Stil maar, stil maar. Ik zal Gordon voor je roepen. Het komt allemaal wel goed.’

Reacties: