FanFic.nl

Ik loop naar mijn commode. Ik werp een blik op de gebroken, gescheurde en gebarsten laatste restjes van de spiegel. Wat is er van me geworden? Het eerst o zo onschuldige meisje is verdwenen. In haar plaats ontstond er een jonge, moordlustige vrouw.
(…)
Zijn grote, zware, grove, vlakke hand raakt mijn wang hard waardoor mijn hoofd helemaal mee naar links draait. Mijn rechterwang brand. Tranen van pijn springen in mijn ogen. Ik bijt hard op mijn lip, in de hoop mijn tranen tegen te houden. Zijn hand, waarmee hij me net geslagen heeft, pakt mijn kin ruw vast waardoor hij me dwingt in zijn ogen te kijken. Ze zijn zo helder. Ze lijken me telkens weer te hypnotiseren. Waardoor hij me telkens weer in zijn macht weet te krijgen. “Maak je op, we gaan zo eten.”� klinkt zijn zware stem. Ik slik eens en knik dan. Hij laat me los en stapt met zijn gebruikelijke, grote stappen mijn kamer uit. De tranen die ik lang heb ingehouden, rollen nu over mijn wangen. Ik zou het willen uitschreeuwen. Schreeuwen dat hij moet stoppen, maar ik durf het niet. Nog altijd niet.

Trillend sta ik recht. Ik sta wankel op mijn benen. Met tegenzin loop ik naar de eikenhouten kast, waar ik mijn lange jurk voor het schoolfeest netjes heb opgehangen. Ik open de kastdeuren. Met trillende vingers ga ik langs de verschillende stoffen van mijn verschillende kledingstukken, opzoek naar de jurk die ik aan moet doen. Ik pak de jurk voorzichtig vast bij de metalen hanger waar het aan opgehangen is. Ik haal hem van de hanger af en leg hem voorzichtig op het bed neer. De hanger leg ik zorgvuldig uit de weg, zodat niemand er zich per ongeluk aan kan bezeren. Ik sluit de kast voorzichtig.

Ik loop naar mijn bed toe. Ik wissel mijn spijkerbroek en het simpele T-shirtje, dat ik aanhad, met de feestelijke jurk, die ik een tijdje geleden had gekocht voor het schoolfeest. Ik loop langzaam naar mijn commode. Ik kijk in de spiegel. "Oké, nu nog mijn make-up fatsoenlijk aanbrengen." fluister ik mezelf toe. Met trillende vingers, breng ik mijn mascara aan, waardoor ik telkens uitschiet. Zuchtend leg ik mijn mascara uit de weg. Ik pak wat make-upremover, waarmee ik de uitgeschoten make-up van mijn gezicht afveeg, om vervolgens weer van voor af aan te beginnen.

Met uiterste concentratie breng ik zorgvuldig mijn make-up aan. Ik voel plots een hand op mijn schouder. Geschrokken staar ik in de spiegel van de commode. Zijn grove, grote, zware hand rust op mijn schouder. “Doe je dat voor mij, schatje?”� klinkt zijn zware stem weer. “Jammer genoeg wel.”� mompel ik net iets te luid. Hij grijpt me hardhandig bij mijn schouders en draait me hard om. Een harde, oorverdovende gil verlaat mijn mond. Geschrokken staar ik hem aan. Hij duwt me ruw, hardhandig eerder, tegen de commode aan en veegt met één scherpe beweging alle spullen van het glazen oppervlak van de commode. Met een hoop lawaai vallen potjes oogschaduw, flesjes parfum en andere spullen kapot op het parket.

“Zo spreek je niet tegen me! Ik dacht dat ik je dat daarnet wel al had duidelijk gemaakt.”� fluistert hij terwijl met zijn gezicht vlak bij het mijne hangt, op een rustige toon. Mijn hart klopt snel. Het lijkt wel alsof hij in mijn keel zit. Ik krijg geen enkel woord over mijn lippen geperst. Het lijkt even of hij me gaat slaan. Mijn ademhaling versneld, zonder dat ik het zelf wil. Ik wil niet laten merken hoe bang ik voor hem ben.

“Als ik jou was, zou ik eens wat meer op mijn woorden gaan passen.”� zegt hij terwijl hij wat van mijn haarlokken uit mijn gezicht wrijft. Ik krijg er een onaangename rilling van. Ik wend mijn blik af, ik weet zeker dat je de angst in mijn ogen kunt aflezen, en dat plezier gun ik hem niet! Ik reageer niet. Plots pakt hij me vast bij mijn heupen en zet me op de commode. Mijn handen pakt hij stevig vast. Ik voel de koude structuur van de spiegel op mijn rug, aangezien ik met mijn rug tegen de spiegel ben aangedrukt. Mijn adem stokt in mijn keel. Ik staar hem aan. Wat is hij met me van plan?

Zijn lippen drukt hij ruw op de mijne. Ik voel mezelf verstijven van angst. Wat doet hij? Waarom kan ik me niet verzetten? Zijn tong weet zich op de een of andere manier mijn stijf op elkaar gehouden lippen binnen te dringen. Ik ben het zat! Dit is de o zo bekende druppel, die de overvolle emmer laat over lopen. Ik duw hem ruw van me af. Het wordt tijd dat ik de touwtjes weer in eigen handen neem.

Ik kijk mijn ‘aanstaande’ nijdig aan. Zijn gezicht staat op onweer. Hij pakt me vast bij mijn pols terwijl hij me tegen de muur aan wil drukken. Hij knijpt stevig door. Ik weet mijn pols los te trekken. Ik duw hem ruw van me af. Hij valt door de duw met een harde klap op de grond. Zijn ogen waar ik eerst in kon verdrinken, stralen nu zoveel woede uit. Hoe kon ik ooit verliefd worden op hém? Wat heb ik ooit in hem gezien? Waarom open ik níº pas mijn ogen? Was ik dan echt zo blind?

Een mes vliegt door de lucht, raakt me op een haar na. Geschrokken staar ik naar het mes. Ik raap het van de grond en stap op hem af. Ik hurk naast hem neer. “Ik wil mijn vrijheid terug!”� schreeuw ik, terwijl ik hem met het mes van zijn leven beroof. Ik laat het mes geschrokken vallen. Zijn ogen vallen dicht, en zijn adem stokt in zijn keel. Wat heb ik gedaan? Of beter gezegd wat heeft hí­j met me gedaan? Ik heb hem vermoord... Trillend sta ik recht. Ik werp een blik op zijn levenloze lichaam. Ik had moeten weten dat hij niet goed voor me was.

Angstig kijk ik in de spiegel. Wat ik zie is een lijkbleek monster, ondergedompeld in zijn bloed. Ik voel een traan van opluchting over mijn wang rollen, die zich vermengt met zijn bloed. Ik ben vrij! Ik ben eindelijk vrij!

Wat is er geworden van het o zo onschuldige meisje?

Vrijheid?