FanFic.nl

Elk jaar weer, rond deze tijd van het jaar, de tijd dat de rozen en margrietjes in bloei staan, loopt er een man rond. Een man met zijn aan zijn rechterhand een prachtig meisje met een fluweel rood jurkje, en honingblond haar, dat golvend op haar schouders danst, bij iedere beweging die ze maakt. In zijn linkerhand heeft hij een bosje bloedrode rozen.
(…)
Kleine natte parels ontstaan in de ogen van de inmiddels tweeëntwintigjarige jonge man. Het doet hem pijn, pijn om naar zijn vijfjarige dochtertje te kijken. Ze lijkt zo op hí¡ar. Het meisje van zijn dromen. Zijn meisje, zijn lieve meisje, die er niet meer is. “Papa, waarom is mama er niet meer?,”� de warme vloeistof die langzaam over zijn rechterwang rolt verraad, dat hij huilt. Langzaam verzinkt hij in zijn eigen gedachten.

Een lach verschijnt op zijn gezicht wanneer hij het meisje van zijn droom ziet lopen. Ze heeft een bordeauxrood jurkje aan, met bijpassende rode, pijnlijk uitziende, pumps. Haar honingblonde haren heeft ze netjes opgestoken in een nette, zorgvuldige knot. Haar lippen zijn met alle voorzorgvuldigheid gestift. Haar ogen zijn mooi donker opgemaakt, zodat haar heldere blauwe ogen nog meer opvallen. Haar parfum is zoet, mierzoet. Ik heb het idee dat de kamer nog lang zal nageuren.

“Kom je mee? Ik weet een leukere plek,”� haar stem zorgt er voor dat kippenvel zich verspreid over zijn hele lichaam. Hij lacht zijn tanden bloot, om vervolgens, uit pure sprakeloosheid te knikken. Ze lacht en pakt zijn hand vast. Door haar prachtige, zachte hand, blijft hij als gehypnotiseerd naar hun handen kijken, die tussen hun in hangen.

“We zijn er,”� weer een rilling over zijn lichaam. Ze lacht haar prachtige, parelwitte tanden bloot. Hij kijkt haar aan. Ze is gewoon prachtig. Ze laat zijn hand los. Hij laat zijn blik over de omgeving heen glijden. Hij staat in een grasveld je, omringt door margrietjes, die nu prachtig in bloei staan. Hoe is hij hier terecht gekomen? Is hij zo gehypnotiseerd geweest dat hij niet merkte dat hij met haar meeliep naar deze prachtige plek?

Ze stapt uit haar pijnlijk uitziende pumps en trek de elastiek uit haar knot, waardoor haar honingblonde haren, golvend op haar schouders terecht komt. De wind speelt met haar, haar. Ze tilt met de toppen van haar duim en wijsvinger, de zoom van haar bordeauxrode jurkje op en stapt met haar blote voeten in het, met dauw bedekte, verfrissende gras.

Zijn blik glijdt verder het veld in. Zijn blik blijft rusten op een prachtige, bloedrode roos. Hij loopt als gehypnotiseerd naar de roos toe. Hij hurkt voor de bloedrode bloem neer, om de bloem met alle voorzichtigheid te plukken. Zijn hand omsluit de stengel van de kwetsbare bloem. Hij beweegt zijn hand wat naar rechts waardoor de stengel afknakt. Hij staat op met de bloem in zijn hand.

De jongen loopt naar zijn vriendin toe en lacht lief naar haar. “Voor jou,”� hij geeft de roos aan haar. “Hij is mooi. Mooi rood,net als mijn lievelingskleur,”� ze glimlacht lief naar hem, waardoor hij wat rood wordt. Ze stopt de bloedrode roos, in haar honingblonde haren en pakt zijn hand vast. Met in haar linkerhand haar pumps, en met haar andere hand verstrengeld in de zijne lopen ze door het met margrietjes bedekte grasveldje heen.

Ondertussen waren er al meerdere tranen over de man zijn wangen gerold. Ze was perfect en bijzonder. Tot die ene dag, die vervloekte dag. Die zijn zwartste dag uit zijn nog redelijk jonge leven, was maar toch tegelijk ook de mooiste dag uit zijn leven…

Hij staart voor zich uit, met een klein baby’tje in zijn armen. Hij zou blij moeten zijn, maar hij kan het niet. Niet zonder haar. Maar ze is er niet meer… Tranen hopen zich op in zijn ogen, als hij naar haar levenloze lichaam kijkt. Enkel haar levenloze omhulsel is er nog. Alsof er nooit iets van leven heeft gezeten.

“Papa?,”� Nu pas komt het besef. Nu pas snapt hij waarom ze weg is. “Mama is weg omdat er toen een engeltje naar beneden kwam,”� hij heeft het nog maar net gezegd of een mierzoete, bekende geur, wordt door de wind meegevoerd… De geur, van haar mierzoete parfum. .