FanFic.nl

The world is my runway

Hotel Plaza Athenee

Elk klein bochtje veranderd in een grote slingerbocht. Gewicht op je stuurt maakt het niet makkelijk om normaal te fietsen. Vooral nu niet. Resi heeft me in een steeg genavigeerd. Wanneer ik naar rechts kantel, knal ik gelijk tegen de muur, waarneer ik naar links ga, staat mij hetzelfde noodlot af te wachten.
“Remmí»h!”� Resi gaat een stuk rechter zitten. Een zilveren haardos zit voor mijn beeld. Het laat me terug slingeren als eerst en dan ongelukkig remmen. Autogeraas vliegt me om de oren. Vandaar het remmen, het steegje heeft ons naar een grote weg gebracht.
Met een wat sneller kloppend hart zie ik hoe een witte Renauld wild toeterend ons net niet over de voeten rijdt. Een middelvinger steekt omhoog uit het kleine, open raampje. Ook hallo.
“Zo, dat ging maar net goed. We gaan hier links, om zo veilig via de stoplichten over te steken en dan moeten we nog een paar zijpaadjes nemen en dan voila!”� Ik probeer de route in mijn hoofd op te slaan, maar mijn hart bonkt nog te hard om alles ook daadwerkelijk te onthouden.

“Hier is het!”� Met een sprongetje komt ze van het zitje af. Ik denk dat ik het zonder haar bevestiging ook wel door had.
Een uitgerolde rodenloper eindigt bij mij afgestapte voet. Weeral staat er een man in pak bij de opening, net zoals bij het appartementencomplex van Resi, alleen dit keer staat er nog één aan de andere kant van de glazendeuren. Spotlights die op de grond staan aan de rand van het trottoir, laten hun licht alle kanten opschijnen zodat het aan de andere kant van Parijs nog te zien dat er hier iets gaande is. Verder zijn er nog wat gekleurde lichten op het grote gebouw gericht, wat de uitstraling van een hotel heeft. Allemaal ramen en kleine balkonnetjes versierd met rode bloemen zie ik. Het heeft een echte Franse uitstraling.
“Als je hier eens van plan bent om een nachtje te blijven, dan mag je wel wat geld aftikken. 900 euro kost één nacht minimaal.”� Ze ziet mijn scannende ogen, pakt dan mijn hand en laat de fiets voor de rodenloper staan. Waar the hell gaan we heen? Ik heb luxe gezien, maar ik denk, nee, ik weet bijna zeker dat dit nooit in mijn stoutste dromen is voorgekomen.
De mannen salueren haar professioneel, als of ze tegenover de president staan! Wanneer ik door de deuren ben gekomen die open werden gehouden moet ze me verder naar binnen trekken, want ik sta met mijn bakkes op de grond geklapt om me heen te staren. Dit kan je niet eens dromen.
“Resi, geweldig dat u er bent!”� Een kalende man neemt haar linker, fragiele hand tussen zijn grote handen, haar andere hand heeft de mijne nog vast. “Wat is dit toch een geweldige locatie, en dan ook nog eens alles afgehuurd, wat een klasse. En wat ziet u er weeral fantastisch uit, die zilveren haren en donkere make-up staat u beeldig.”� Vanaf de zijkant kan ik haar mondhoek omhoog zien komen, ga er vanuit dat de andere ook omhoog is geschoten. Ze brabbelt wat in het Frans, laat meer mensen om haar heen staan. We staan nu in een benauwend kringetje. Nou, eerder zij. Ik ben zo hard weggedrongen dat ik haar hand wel lost móest laten en sta hier wat ongemakkelijk tussen al die nette heren en dames. Als ik dit wist had ik een net pak aangetrokken, geen leren bots met overal gespen aan, geen zwarte skinny broek met een donkergrijze ruitjesmotief erop, geen zwart shirtje wat alleen maar uit gaas bestaat en hélemaal geen zwart, leren jackje aangetrokken die schittert bij elk verdomt licht dat hier geïnstalleerd staat. Ik voel me nu net een discobal.
Om de tijd te killen begin ik de omgeving maar wat in mij op te nemen. Ik ga er vanuit dat we in de hal staan. Een elegante kroonluchter pronkt in de lucht, de eyecatcher. Rechts van me staat een balie die omgetoverd is tot een bar. Een piramide van kristalglazen vol drank, ik verwacht dure champagne, staat er bovenop geplaatst. De decoratie staat in het teken van donkerrood en goud. Rode bloemen zitten aan goudgekleurde pilaren gevestigd, alles is eigenlijk goud. De grond, de muren, de pilaren dus, het plafond en delen van de meubels. Om het wat af te wisselen zit er wat gebrokenwit bij en witgoud. Ik durf bijna niet te lopen nu ik het zo bekijk, bang dat ik iets omstoot en dan moet betalen wat zeker drie concerten waard gaat zijn. Nee, ik houd mij koest.
“Ik zag dat u iemand bij zich had.”� De plotse harde stem laat me verward Resi’s kant opkijken. Ze kijkt gelijk mijn kant op en wenkt me dan. Als Mozes loop ik door een uit niets ontstaande gang van mensen en kom terug terecht in de kring, die zich weer sluit.
“Dit is.. Ehm..”� Haar grijze ogen kijken mij aan.
“Bill.”�
“Bill!”� Mensen mompelen wat bij de naam en bekijken me volop. Volgens mij is het een Franse traditie om iemand als een veilobject te bekijken. Nerveus vouw ik mijn handen om elkaar heen en kijk wat om me heen. Ze zijn allemaal hetzelfde. Alle een champagneglas in de hand, haren grijs of aan het vergrijzen, duur gekleed en een duidelijke snobhoofd. Hier hoort Resi helemaal niet tussen?! Is haar vader een bekende man, of?

“Kom.”� Na drie glazen trekt ze me weg uit ophopende drukte. Ze leek net een magneet, steeds meer mensen trok ze aan. Mijn fans zijn er niets bij!
Lucht. Met opengesperde neusgaten loop ik een binnenplaats in. Wauw. Elke muur is verstopt achter en veld van klimopplanten, alleen de ramen zijn zichtbaar. Voor me zie ik een lange catwalk, omringt door vele stoeltjes met ronde tafeltjes. Is dit een modeshow?
“Ik heb een vraagje..”� Ik kijk in haar gezicht. Haar duim en wijsvinger laat de lok die tussen haar ogen zit rollen tot een puntje. Haar ogen focussen zich nu ook op mij, ze glimlacht. “Zou jij misschien met de show willen meedoen?”�

Reacties: