FanFic.nl

Bermuda Triangle

Hoofdstuk 2.2

‘Gaan jullie maar slapen. Ik blijf wel waken,’ zei Ben na een tijdje.
‘Goed,’ zei Connor, en hij stond op. Kat volgde zijn voorbeeld. Beiden liepen ze de grot in. Even draaide Connor zich nog om. ‘Als het je te moeilijk word, wek me dan. Dan zal ik je wacht overnemen.’ Ben knikte, maar antwoordde verder niet.
Het leek uren te duren voor het vuur een beetje doofde. Ben gooide er nog een stuk hout op. Na vele uren in het vuur staren en nadenken doezelde hij toch een beetje in.

‘Filla buta sum.’
‘Que filla?’
‘Filla bilondae.’
‘Za, za !’
‘Oe aure filla aus buta sum.’
‘Filla negeris ? Na. Mon filla buta sum.’
‘Ele ni ton filla !’
‘Uweh, za, ire heda sumes quito ! Nus a misqio sume.’
‘Uweh, za, uweh !’

De volgende ochtend werd Kat als eerste wakker. Zodra de zon scheen opende ze haar ogen. Even wist ze niet waar ze was. Maar zodra ze merkte dat ze op een groot blad lag te slapen in een grot, wist ze het direct weer. Alles kwam terug. Vanaf het moment dat de boot naar de diepte werd getrokken tot het einde van de volgende avond. En nog iets. Een droom. Fluisteringen. Een vreemde taal. Kat kon het niet goed plaatsen. Ze wist niet wat het was. Ze wist ook niet wat de woorden betekenden. Kat keek even naar Solegna en Connor, die nog altijd in de grot lagen te slapen. Connor snurkte zachtjes, en Solegna murmelde wat in haar slaap. Kat stond op en liep de grot uit. Daar zag ze Ben zitten slapen tegen een van de boomstronken. Ze rolde even met haar ogen. Toen pookte ze hem wakker.
‘Goede bewaker ben jij, zeg!’ zei ze spottend.
‘Watte?’ vroeg Ben, die nog niet helemaal wakker was.
‘Je had ons zo kunnen laten creperen.’
‘Ja, maar dat is niet gebeurd. Dus houd je maar koest.’ Ben was niet erg vrolijk omdat hij in de vroege ochtend zo ruw was wakker gemaakt.
‘Zeg, je hebt toch niet stiekem vannacht met een of andere Tjuki Tjuki stam zitten praten?’ vroeg Kat toen.
Ben keek verbaasd op. ‘Tjuki Tjuki stam?’ vroeg hij niet begrijpend. De woorden drongen nauwelijks tot hem door in deze vroege morgen.
‘Laat maar. Dan was het vast een droom geweest.’
‘Ik denk het ook. Ik heb niets gehoord.’ Ben geeuwde even. ‘Was dat alles? Kan ik nu weer gaan slapen?’
‘Je doet je best maar,’ zei Kat. ‘Ik houd de wacht wel. En ik doe het ook. Ik val niet in slaap, zoals sommige anderen.’
‘Haha,’ zei Ben sarcastisch, terwijl hij al op weg was naar de grot.
Kat keek hem vanaf de boomstronk na.
Even later werd Connor ook wakker en kwam hij naar buiten.
‘Wat doe je?’ vroeg hij.
‘Ik bel met de CIA of ze ons komen ophalen. Waar lijkt het op?’ vroeg Kat.
‘Op zitten op een boomstronk?’ vroeg Connor.
‘Dat is dus precies wat ik doe. Zitten op een boomstronk.’
Connor kwam naast haar zitten. ‘Ben je al lang wakker?’ vroeg hij.
‘Wat is lang?’ vroeg Kat. ‘Er is geen tijd meer, denk ik. Op dit eiland is alleen dag en nacht, telkens maar weer. Geen uur, minuut of seconde. Alleen maar dag en nacht.’
‘Ik word gewoon spontaan depressief als ik naar jou luister,’ zei Connor.
‘Goed. Laten we allebei gaan huppelen naar de boom met vruchten, zodat we er nog meer kunnen plukken en er dan soep van kunnen maken en laten we die dan vervolgens aan elkaar gaan voeren,’ zei Kat sarcastisch.
‘Doe normaal,’ beet Connor haar toe.’Ik probeer alleen het positieve te zien.’
‘Waar is het dan? Dan wil ik het ook proberen te zien!’ zei Kat.
Connor zuchtte en antwoordde niet. Hij staarde naar het hoopje as dat ooit een uitbundig vuur was geweest.
‘Vanwaar al die heisa?’ vroeg Solegna, die geeuwend de grot uit kwam lopen.
‘Vanwege jou hoofd,’ antwoordde Kat.
‘Jezus zeg, doe even normaal. Heeft er iemand last van een ochtendhumeur?’
‘Nee!’ zei Kat. ‘Ik heb geen ochtendhumeur. Ik heb constant een humeur. Misschien dat het iets heeft te maken met dat we vastzitten op een onbewoond eiland waar we nooit meer vanaf komen!’
Solegna ging aan de andere kant van Kat zitten. ‘Volgens mij heeft het geen zin om dan te gaan chagrijnen,’ zei ze toen. ‘Ik bedoel, als we hier toch eeuwig vastzitten, waarom brengen we die eeuwigheid dan niet vrolijk door in plaats van depressief.’
‘Laat mij toch lekker!’ zei Kat, die het helemaal niet meer had. Ze had even geen zin meer in Solegna’s gekwebbel of Connors optimistische gedoe. Woedend stond ze op, en beende ze weg.
‘Waar ga je naar toe?’ riep Connor haar achterna.
‘Maakt het wat uit?’ was het laatste wat Kat zei.
Connor en Solegna keken elkaar aan maar besloten haar niet achterna te gaan. Waarschijnlijk kon Kat op dat moment even het beste alleen zijn.

Uiteindelijk kwam ook Ben de grot uit en voegde zich bij Solegna en Connor. Solegna at van een vrucht en Connor was bezig om van een buigzaam stuk hout en een bamboesnaar een soort boog te maken. ‘Waar is Kat?’ vroeg hij, toen hij haar niet kon vinden.
‘Weg,’ antwoordde Solegna.
‘Weg?’ vroeg hij niet begrijpend.
‘Ja, weg.’
‘Maar waar is ze dan naartoe?’
Connor haalde zijn schouders op. ‘Geen idee.’
‘Geen idee?’ Ben leek in paniek te raken.
‘Je hoeft niet alles te herhalen, hoor,’ zei Solegna ietwat bijdehand.
‘Ze kan heus wel voor zichzelf zorgen. Ik ga haar niet als een hondje achterna lopen,’ zei Connor.
‘Waarom reageer je zo gespannen?’ vroeg Solegna.
‘Ze had hier moeten blijven. Hoe stom kan ze zijn? Weet ze dan niet hoe gevaarlijk de jungle is. In haar eentje redt ze het nooit.’
‘Kat zal heus niet in zeven sloten tegelijk lopen,’ zei Connor.
‘Nee, maar zeker wel in zeven monsters tegelijk,’ antwoordde Ben.
‘Weet je,’ zei Solegna, ‘daar zie ik haar nog best wel voor aan.’
‘Houd op. Waarschijnlijk zit ze gewoon op het strand om af te koelen. Of Kat kennende is ze de zee in gelopen om af te koelen. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ze had gewoon even tijd voor zichzelf nodig.’
Ben zuchtte en ging toen ook maar zitten. Hij legde zich erbij neer.
‘Lukt het een beetje?’ vroeg hij toen maar, doelend op Connors boog.
Connor knikte. ‘Ja. Ik dacht zo, we moeten een wapen hebben om ons te verdedigen tegen van die monsters. En we kunnen ermee jagen.’
Ben knikte instemmend. ‘Wat variatie in onze keuken.’
‘Precies,’ zei Connor.
‘Die vruchten smaken anders niet verkeerd,’ zei Solegna.
‘Neem maar van mij aan, na een tijdje gaan ze vervelen, als je alleen maar van die vruchten eet.’
‘Jezus zeg, hoe weet je dat allemaal?’ vroeg Solegna.
‘Ik lijk misschien wat dom, maar ik let ooit wel eens op op school. Geleerd bij geschiedenis, over Jappen kampen. Daar aten ze alleen maar pap de hele tijd, en dat werd ook ranzig,’ zei Ben, en hij gaf Solegna een knipoog. Direct begon Solegna te blozen. Het was niet zijn bedoeling haar weer hoop te geven, maar het ging gewoon vanzelf. Connor zag het ook, en op dat moment schoot de bamboesnaar van zijn boog, waardoor Solegna en Ben weer van elkaar werden afgeleid.
‘Shit!’ schold hij. ‘Fijn. Nu kan ik weer opnieuw beginnen.’ Hij zocht even naar de bamboestok waar hij de snaar vandaan had gehaald en pulkte er een nieuwe uit.
Op dat moment klonk er een ijselijke gil en liet hij het bamboe vallen.
‘Kat!’ riep hij geschrokken.
‘Ik zei het toch!’ zei Ben, die ook was opgeveerd.
‘We moeten naar haar toe gaan. Ze is in gevaar!’ zei Solegna.
‘Nee,’ zei Ben gedecideerd, ‘jij blijft hier. Wij gaan naar haar toe.’
‘Maar dan ben ik alleen!’ zei Solegna.
‘Dat moet dan maar even. Blijf hier, blijf bij de grot. Daar ben je veilig. We zijn zo snel mogelijk terug.’

Reacties: