FanFic.nl

Locked Up

Hard Feelings

Kelsey PoV;
Ik stop mijn handen in de zakken van mijn vest. Robert loopt ongemakkelijk naar een stoel. Zijn borst, rug en benen hebben weer hun natuurlijke kleur. Maar hij heeft een paar blauwe plekken met de grootte van een tennisbal. Min of meer een aandenken aan Dorien. Zijn ogen zijn rooddoorlopen, de wallen onder zijn ogen zijn immens. Rode sneetjes zitten rond zijn polsen en enkels, volgens mij zaten de touwen een beetje strak. Niet dat ik er iets mee inzit. Laat hem maar lijden. Die klootzak. Ik sis even en trek dan de kap over mijn hoofd. “Hey. Hij kan je niets maken.”� fluistert Nadezh in mijn oor. Ik zie haar een doodse blik met Robert wisselen. Robert krimpt ineen op zijn stoel. Lafaard. “Zullen we eten?”� stel ik voor als ik de geur van vers omelet ruik. Nadezh knikt. Nicole veert recht. Zij en Suki bladerden door één of ander boekje. Dorien zit een beetje afwezig en stuitert de tennisbal op en neer. Sweet memories attached to it. Ik ga tegenover Robert zitten en neurie de melodie van ‘We are the champions’.

Ik prik met mijn vork in het stuk omelet dat dampend op mijn bord ligt. Dat zakt daardoor in. De warme lucht strijkt in mijn gezicht. Het voelt heel goed. Ik snijd een stukje af en prop dat overhaast in mijn mond. Daar heb ik snel spijt van en spuug het terug uit. Enkele vieze blikken, die al snel veranderen in een schaterlach. “Warm.”� zeg ik en wapper met mijn handen voor mijn mond. Ik voel mijn tong tintelen. Geweldig. Die is verbrand. Ik wapper nu met mijn handen boven mijn ei en besluit eerst maar eens iets koud te drinken. De fles melk lokt me, maar die heeft Robert vast. Ik buig me voorover en trek de fles uit zijn handen. “Dank je, Robert. Dat is attent.”� Suki begint te lachen. Nadezh kucht even en neemt dan de fles melk na mij aan. Ik laat de witte vloeistof mijn mond in gaan. Ik denk zelfs zo’n geluid te horen dat je altijd hoort als je warm metaal in water legt. Zo’n ‘tsh’-geluid. Ik slik het door en ga dan mijn ei op eten. Het is nog steeds warm maar ik krijg het toch binnen. Vooral het witte goedje in mijn glas helpt daar bij. Ik leg mijn vinger op mijn tong. Ontelbaar veel kleine bultjes. Geweldig. Kan ik weer een paar dagen niet normaal eten.

Na een douche met lekker warm water trek ik kleren aan. Een donkerblauwe jeans, een felroze topje en spierwitte sokken. Geen idee waarom maar ik wou perse sokken aan. Nicole wisselt met me af en niet veel later klettert er weer water op de bodem van de douche. Ik stop mijn handen in mijn zakken en loop dan weer mijn slaapkamer in. Robert zit op bed en heeft een zak ijs op zijn buik. Even kijkt hij me vernietigend aan maar sluit dan zijn ogen en bijt op zijn lip. Zijn verdiende loon. Ik ga op mijn eigen bed liggen en haal dan mijn mp3 uit het kastje. Ik heb dringend nood aan Brokencyde. Heel dringend! Zonder de geweldige muziek van Se7en en co. kan ik niet. Ik haal mijn hand door mijn haar en schud dan mijn hoofd tot het goed ligt. Als ik denk dat het helemaal goed ligt, sta ik recht. Een oorverdovende gil. Ik schiet onder mijn deken en houdt mijn handen op mijn hart, volgens mij hamert die zo door mijn vel heen. Nicole springt uit de douche, droogt zich af, doet kleren aan en sleurt me dan de woonkamer in. Hoezo nieuwsgierig?

Nadezhda zit in de zetel, op haar knieën, met een briefje in haar handen. “Wat? Wat? Wat?”� gilt Nicole en trippelt nieuwsgierig heen en weer. “De opdracht. Ik wil nog niet naar huis.”� zucht ze. Ik trek de brief uit haar handen en lees. We moeten trefbal spelen! En daar ben ik wonder boven wonder… slecht in! Maar ach, een legale reden om Robert te zien afgaan. Ik lees de brief nog eens. Vanavond is de eerste wedstrijd tussen de teams Robert, Taylor, Nicole en ik en Bill, Tom, Suki en Nadezhda. Goed, misschien maar oefenen. Of misschien maar niet. Ik ben toch een slechte trefbalster. En dat zal nooit veranderen. Al zou ik dat wel willen. Maar misschien, misschien wil ik niet winnen. Eigenlijk wil ik hier weg, hoe leuk ik de andere mensen ook vind, Roberts aanwezigheid word me teveel. Elke blik roept flashbacks op die ik liever zou terugdringen. Elke zucht roept zijn gejaagde ademhaling van toen op. Elk woord roept de lieve woorden die hij ooit zei op. Hij geeft me de kriebels, en hij lijkt het niet eens erg te vinden.

Na een paar uren training, lig ik nu in de zetel. We rusten uit voor de strijd, al gaat het nog heel vriendschappelijk tussen de meiden. Bij de jongens is het anders. Testosteron. De deur klapt open en mannen in zwarte kleren met bivakmuts stormen binnen. Mijn armen worden ruw naar achter getrokken en vast geklikt. Koud ijzer rust op mijn huid. Een zwarte doek wordt voor mijn ogen gedaan. Nog voor ik kan gillen, wordt er een prop in mijn mond gedaan. Hardhandig word ik de auto ingeduwd en aan de lichamen naast me te voelen, worden de anderen ook meegevoerd. Na enkele minuten, en niet naar het cliché maar ze lijken echt uren, komt de auto hobbelend in gang. Ik kronkel en wiebel maar geraak niet los. Angst giert door mijn lijf, vooral als de auto weer stopt. We worden uit de auto gehaald en vooruit geduwd. Pas als ik zachte grond onder me voel, gaat de blinddoek af. We staan in een sporthal.

Ik kijk om me heen. Lichtblauwe grond met gele en rode veldlijnen, een paar banken en een scorebord. Dan valt de enorme tribune me op. De enorme tribune vol mensen die gillen, schreeuwen en brullen. Ik begin te grijnzen als ik de spandoeken bekijken. De helft zijn fans van de jongens Kaulitz, een kwart van de andere bekenden en dat overgebleven kwartje komt voor ons. Er is een spandoek voor mij bij. ‘Viva la Kelsey’, die komt van Bo! Ik zwaai even en laat me dan meeloodsen door Nicole. Sportkleren liggen klaar voor ons en zijn precies onze maat. Nu ja, ik geloof niet in het lot. Dus zijn ze in mijn kleren geweest. Normaal zou ik boos worden, mijn spullen zijn van mij, daarom noemt het ook MIJN spullen en niet iedereenmagaandespullenkomen spullen. Maar eigenlijk ben ik wel blij dat er sportkleren zijn in mijn maat. Beter dan te klein of te groot. Nicole gooit een bal in de lucht en vangt die dan weer op. Rood, rond en van hard rubber. Welkom bij trefbal.

Ik vang de bal behendig op. We zijn nog aan het oefenen, maar ik heb nog niet echt mijn talenten laten zien. ‘Talenten’. Er word gefloten, Nicole trekt me op onze kant van het veld. Robert wenkt ons maar dat zien Nicole en ik toevallig niet. Hij komt maar naar ons toe. Dat doet hij ook. “Komaan mensen. Ik wil nog niet naar huis.”� roept hij dan. Nicole rolt even met haar ogen. Weer een schrille fluittoon. Een trefbal zoeft langs mijn oor en botst tegen het hoofd van Robert. Hij moet naar de kant en wachten tot iemand een bal vangt. Al kan dat lang duren. Ik ben nog steeds bang van de krachtvolle ballen van Tom. Na een tijd merk ik op dat alle ballen die Nicole of ik gooien op Robert ketsen. En per ongeluk vangt Taylor, al was het niet zo per ongeluk maar kan hij er echt iets van, dus mag Robert weer bij ons komen staan. Jammer.

Reacties: