FanFic.nl

Everything will be fine

17.

Nele is happy vandaag - zonder deftige reden- en houdt van al haar lieve lezers!
+ Ik haat dit stukje, maar vind het leuk dat ik jullie pest door die laatste zin.
*Algemene fierheid (a)*

Voor mijn ogen loopt hij met haar hand in hand naar zijn auto. Ze ziet me kijken en zet meteen een overdreven glimlach op. Iets van zie-me-hier-nu-lopen-met-hem. Ik negeer hun en loop naar de deur waar Bill plots voor mijn neus staat. Hij laat het magazine dat hij vast had vallen en vliegt me in de armen.
“Ik dacht dat je straks pas kwam.”�, hoor ik hem zacht zeggen.
“Je kent me toch.”�
Met een grote grijns laat hij me los en kijkt over mijn schouder naar zijn broer. Ik volg zijn blik en zie nog net hoe Tom snel haar hand loslaat. Verbaasd kijkt ze naar hem. Ik wring me tussen hen in en druk mijn lippen zacht op zijn wang. Meteen voel ik zijn handen op mijn heupen.
“Hoi.”�, grijns ik tevreden.
Alsof er niets aan de hand is kijk ik naar Bill. “Kunnen we naar Gustav?”�
“Alles kan.”�
Ze begint zachtjes te lachen, “Och, binnenpretje…”�, antwoord ze snel.
“Juist ja.”�, ik kijkt vreemd naar Bill, die Tom stiekem staat uit te lachen met zijn unieke aanwinst. “Kom op!”�, ik neem zijn hand en trek hem mee.
“Ze is niemand.”�, zegt hij voorzichtig als we wat verder zijn.
“Wie?”�
“Die blondine bij Tom, ik weet haar naam al niet meer.”�, hij wrijft wat verveeld over zijn arm.
“Tom is en blijft Tom, Bill. Dat kan niemand veranderen.”�
Hij haalt zijn schouders op, “Misschien dacht ik dat het jou wel zou lukken.”� Ik kijk hem even verbaasd aan.
“Ik heb net Liz gezien.”�, zeg ik stil terwijl ik voor me uitstaar. Alles is hier zo veranderd.
“Wat?”�
“Ik heb net -
“Ja, ik hoorde je wel. Wat zei ze?”�
“Niet veel, het gewoonlijke eigenlijk.”�, ik weet niet waarom ik zweeg over haar en Tom. Misschien durfde ik dit gewoon niet aan Bill vragen. Ik denk dat Tom zelf daarnet ook wel duidelijk was geweest. Ik vraag me af of hij Kaat eigenlijk zelf nog herkende. Ja, Kaat, die blondine die bij hem was. Ze zat nog bij ons op school. Nog maar eens het bewijs dat het hem niet kan schelen wie of wat die meisjes zijn. Kaat was zo een van die typische meisjes. Zo eentje waar je meteen een stempel op kon plakken. Het alledaagse meelopertje dat meestal niet gekend was om de goeie redenen.
“Gaat het wel?”�, vraagt hij bezorgd.
“Nee. Ja. Ik bedoel ja. Gaat wel.”�, ik wrijf even door mijn haar en zucht even terwijl ik zijn blik ontwijk. Net als hij nog iets wil vragen stopt Georg voor onze neus, springt uit zijn wagen en loopt naar me toe. Hij grijpt me vast en wrijft me grijnzend door de haren, terwijl kijkt Bill me nog steeds bezorgd aan.
Plots komt hij wat dichterbij en raakt voorzichtig de plek aan waar mijn piercing zat. “Tijd voor verandering?”�, vraagt hij duidelijk verward.
“Zoiets.”�, zeg ik met een grijns. Met een knipoog maak ik hem duidelijk dat het niets is om hem zorgen over te maken.
Iedereen kijkt op wanneer we een deur horen dichtvallen. Gustav staat net voor zijn deur en kijkt me twijfelend aan. Met een zachte por duwt Georg me in zijn richting en met wat tegenzin stap ik verder op hem af. Nog voor ik iets kan zeggen streelt hij zacht mijn wang en trekt me tegen zich aan. Ik sluit mijn ogen en schuif mijn armen rond zijn middel. Zijn lippen raken vluchtig mijn wang terwijl ik fluister dat het oké is.
“Het spijt me.”�
Hij durft me zelfs niet aan te kijken. Ik hoor hem nog een paar keer zuchten, terwijl ik nog steeds niet weet wat hij eigenlijk verwacht van mij. Wil hij dat ik met hem praat over wat er gebeurt is, of wil hij gewoon verder gaan zonder er een woord over te reppen?
“Het spijt me echt.”�, hij zegt het op een manier die me rillingen bezorgd. Hij ziet de verandering in mijn blik en laat me meteen los. We staan elkaar wat aan te gapen als zijn moeder plots naar buiten komt. Ze spreid meteen haar armen en komt met een glimlach op me af. Een beetje verrast geef ik haar een knuffel. Ze bekijkt me grondig en lijkt me tevreden met het resultaat. Ze grijnst zachtjes terwijl ze even naar Gustav gluurt. Die kleurt meteen rood en kijkt weg. Wat is dat toch met hem vandaag?
Net wanneer zijn moeder afscheid neemt omdat ze nog moet gaan werken komt Tom aan. Meteen komt hij naar me toe en sleurt me mee tot we ver genoeg van de rest staan.
“Wat nou?”�, vraag ik terwijl ik mijn arm losruk.
Hij kijkt me even verbaasd aan maar herpakt zich snel, “Wat was je bedoeling bij Kaat?”�
Ik grijns even, “Wat? Was je vriendinnetje jaloers Kaulitz?”�
“Ze is mijn vriendin niet…”�, hij begint boos te worden, fijn.
“Natuurlijk niet, hoe noem je ze liever?”�, dit gaat fout aflopen maar ik kan het nooit laten om hem te pesten.
“Waar begin jij nou ineens allemaal over? Wat wil je eigenlijk van me?”�
“Wat wil ik van jou?! Tom godverdomme, jij bent nog steeds een klootzak en dat zal je altijd blijven!”�
Hij kijkt me boos en met open mond aan, maar weet dat ik hem niets mee te zeggen heb. Ik draai me om en loop wat verderop in de straat. Ik kijk nog even naar het huis was ik vroeger woonde maar loop toch maar verder. Georg komt achter me aan gelopen maar houdt wijselijk zijn mond. Na wat aarzelen grijpt hij dan toch mijn hand en blijft staan.
“Bill zei iets over Liz…”�
“Ik heb hier echt geen zin in Georg.”�
“Weet ik, maar als er iets is dat ik kan doen…”�
“Dan weet ik je wel te vinden.”�
Hij knikt even en trekt me voorzichtig naar zich toe. “Hij houdt van je, weet je?”�

Reacties: