FanFic.nl

Spread my wings

The story of a butterfly. [28]

Niet mijn vader.
Niet mijn vader.
Niet mijn vader
Het rammelt en schreeuwt en huilt en schatert in mijn hoofd. Mijn vader is mijn vader niet.
‘Ariadne!’ De woede in zijn stem brengt me terug naar deze wereld. Hij is overeind gesprongen van zijn zetel, en de bodyguard van mijn moeder zet meteen een subtiel stapje in zijn richting. Hij twijfelt, zijn blik gaat naar mij, en meteen grijpen Bill en Detlev mijn handen vast. Trillend van woede gaat de man die ik mijn hele leven onrechtmatig ‘papa’ heb genoemd weer zitten.
Mijn eerste gedachte gaat uit naar de jongen aan mijn rechterkant. Detlev.
‘Jij... jij wist dit?’ breng ik uit. Hij knikt.
‘Ik heb er lang over gedaan om je moeder te contacteren. Ik was op zoek naar mensen die jou konden helpen. Toen ik uiteindelijk bij haar terecht kwam, heeft het lang geduurd voor ze bereid was het hele verhaal uit de doeken te doen. Pas toen ik haar vertelde wat hij je had aangedaan, praatte ze haar mond voorbij.’
‘Bedankt,’ mompel ik, en probeer om al mijn dankbaarheid in dat ene woord te leggen.
‘Geen dank. Beschouw het als een goedmaker voor alles wat er tussen ons is gebeurd.’ Hij legt zijn hand in mijn hals. ‘Ik heb altijd van je gehouden, Calli. Zelfs toen ik een klootzak was. Misschien was het anders gelopen als we elkaar onder betere omstandigheden hadden leren kennen, of als ik had geleerd hoe ik liefde moet uitdrukken... Ik weet het niet. Uiteindelijk was jij niet voorbestemd voor mij. En nu heb jij Bill, en ik heb Lexi, en dat is hoe het moet zijn. En ik ben meer dan tevreden dat ik na alles toch je vriend kan zijn.’
‘Calli, wil je het hele verhaal weten?’ vraagt mijn moeder en ik draai me zo snel haar richting uit dat ik mijn nek verrek. ‘Dit is belangrijk, hoe Lester erachter kwam dat hij niet jouw biologische vader is.’ Ik knik aarzelend. Mijn moeder strijkt haar kleren glad, schudt haar haren achteruit en kijkt de man op de sofa ijskoud aan, harde tranen in haar ogen. Op dit moment heeft ze jaren gewacht, besef ik. Sinds de scheiding. Dit is haar wraak tegen de vent die haar negen jaar geleden haar dochter afnam.
‘Lester Reimann kon je vader niet zijn. Hij is onvruchtbaar.’
‘Wat?’ Die schreeuw wordt geëchood door Bill, Bruno én Roy Helwig, die er sinds onze binnenkomst zo goed als doof en stom heeft bijgezeten. Lester zelf maakt alleen een verstikt geluid van frustratie, slaat zijn handen voor zijn gezicht en beweegt niet meer. Ik schreeuw niet, ik voel alleen de inwendige trilling van het andere besef dat door mijn hart davert.
‘Dus dat betekent...’
‘Ja, Calli.’ Mijn moeder glimlacht naar me. ‘Wat hij je heeft aangedaan kan nooit worden goedgemaakt, maar wees gerust. Het kind dat je draagt is helemaal van je echtgenoot.’ Van pure opluchting begin ik te huilen, weggekropen in de armen van de twee jongens die het meest om me geven van iedereen die ik ooit gekend heb. Maar ik moet het hele verhaal horen, dus ik gebaar naar mijn moeder dat ze moet doorgaan.
‘Het huwelijk tussen je vader en mij was de meest overhaaste beslissing die ik ooit heb genomen. Als populair jong zangeresje was ik helemaal overdonderd door de wereld van de roem, en de knappe assistent van mijn manager had dan ook niet veel nodig om mij van mijn sokken te slagen.
We hadden jarenlang een knipperlichtrelatie, geen van beide volwassen genoeg om ons aan elkaar te binden, maar ik dacht dat wat wij hadden romantisch was. En tussen het geruzie door hadden we inderdaad een passie...
Tot ik verliefd werd op een andere man, een jongen bijna nog. Hij was een paar jaar jonger dan ik en lid van een boysband die een tijd als mijn voorprogramma optrad. We konden het uitstekend met elkaar vinden, en van het één kwam het ander. Uiteindelijk was hij van hetzelfde kaliber als Lester en ik, een echte relatie kwam er niet van maar ik was wel zwanger. Ik heb het die jongen nooit verteld, ben in zeven haasten naar Lester teruggegaan en een week later waren we getrouwd.
Eigenlijk was het vuur er al uit toen we van huwelijksreis terugkwamen. Door de jaren heen vervreemden hij en ik steeds meer van elkaar, maar we werden samengehouden door het enige waar we allebei om gaven. Het kleine meisje waarvan hij dacht dat ze zijn dochter was.
Tien jaar lang hield ik dat toneelstukje vol, tot Lester na een doktersonderzoek te horen kreeg dat hij een zeldzame afwijking had waardoor het voor hem onmogelijk was om kinderen te verwekken. Hij kreeg een vreselijke woedeaanval en vroeg diezelfde avond nog de scheiding aan, na me te hebben bezworen dat hij alles waarvoor ik al die jaren zo intensief had gelogen kapot zou maken.
Het kwam erop neer dat hij Calli zou krijgen in de rechtszaak. Zelfs al was ze zijn dochter niet, hij wilde haar hebben, in de eerste plaats om mij te raken, maar ook omdat hij toen haar sluimerende talent al had geroken. Mijn carrière stond op dat moment op zijn hoogtepunt, en tussen al zijn gefleem en bedreigingen door wist hij me te overtuigen dat dit de beste oplossing was, dat ik geen keuze had. Kleine Calli zou nooit hoeven te weten dat ze al die jaren een leugen had geleefd, ze zou niet door mij de wereld rond worden gesleurd, en met de alimentatie die ik moest betalen zou ze nooit iets te kort hebben. Als ik toen had geweten...
Tegen de tijd dat hij haar opvoerde als Skitt, was het kwaad geschied. Calli geloofde dat ik haar niet wilde, en Lester had haar subtiel een weg op geleid waarvan geen terugkeer mogelijk was. Showbizz is een hele diepe valkuil.’ Ze haalt diep adem van haar lange verhaal.
‘Had ik het je toen moeten vertellen, Calli? Had ik je moeten weghalen bij de man die je voor je vader aanzag en je moeten uitleggen dat alles wat je geloofde een leugen was? Zelfs toen mijn zangcarrière vijf jaar geleden beëindigd werd, wat had ik moeten doen? Je leek zo gelukkig.’
‘Ik ben een goede actrice,’ mompel ik. Mijn moeders ogen verwateren nog wat meer. ‘Maar dat kon jij niet weten. Het is goed nu. Bedankt, mama.’ Ze glimlacht, recht haar rug en wendt zich tot Roy Helwig die nog steeds achter zijn bureau zit en kijkt alsof hij liever ergens anders zou zijn.
‘En Roy, aangezien wij zulke oude vrienden zijn, neem ik aan dat het geen probleem is als ik het contract van mijn dochter afkoop voor een vriendenprijsje? Zie het als een goedmaker voor hoe jij haar behandelt hebt.’ Roy begint op te zwellen als een kwaaie kikker, maar mijn moeder maakt rustig haar zin af. ‘Het is ofwel dat, of ik doe ook een boekje over Mercury open bij de politie wanneer ik mijn ex-man ga aangeven voor verkrachting. Jouw lieve zoon, godzijdank heb je zijn karakter nog niet helemaal vergiftigd, heeft mij een paar interessante documenten doorgespeeld. Belastingsfraude is niet bepaald gunstig voor het imago van een groeiend label.’ Helwigs onderkaak valt bijna komisch open wanneer mijn moeder die laatste troefkaart op tafel gooit. Verbluft verplaatst hij zijn blik naar zijn zoon.
‘Detlev?’
‘Oh alsjeblieft, met die geschokte blik. Wie heeft er mij opgevoed, denk je?’ Detlev keert zijn vader de rug toe en kruist zijn armen. ‘Hij weet nog niet dat ik van plan ben om bij Mercury weg te gaan en voor management assistent te gaan studeren. Ik heb voorlopig even genoeg van zingen, maar die bom houdt ik voor wanneer we alleen zijn. Je wilt hem niet hysterisch zien worden, geen mooi zicht.’ We grijnzen naar elkaar alsof het voorbije anderhalve jaar er nooit is geweest, en ik besluit op dat moment dat ik een jongen als Detlev best als broer zou willen. Hij is een schat, als hij maar echt wil. Dan valt me nog iets in.
‘Mama?’ vraag ik een beetje benepen, het is geen simpele vraag. ‘Wie is dan mijn echte vader? Wie was die andere jongen?’
‘Een lid van een boysband, dat zei ik toch,’ zegt ze met een lichte blos. ‘Die tournee met Bed and Breakfast was de mooiste uit mijn leven...’
Bam. Bill, die het goeie nieuws zat door te sms’en naar zijn broer, laat zijn gsm met een knal uit zijn handen vallen.
‘Bed and Breakfast?’ piept hij. ‘De Duitse Bed and Breakfast bedoelt u?’
‘Ik ken geen andere band die zo heet, dus ik neem aan van wel,’ antwoordt mijn moeder. Bill gaapt haar aan, slikt en zegt heel stil ‘Oh boy...’
Drie klopjes op de deur, en zonder op antwoordt te wachten komt David Jost het kantoor binnen stormen.
‘Bill, ik snap dat je veel tijd met je zwangere vrouw wilt doorbrengen nu de pershysterie eindelijk bekoeld is, maar wil je het in het alsjeblieft melden als je ergens heen gaat en niet zomaar wegsluipen na de repetitie? Ik schrik me lam, ik heb het je al duizend keer...’ Bill antwoordt niet, zit zijn manager alleen maar aan te gapen alsof hij hem voor de eerste keer ziet. David fronst, en dan valt zijn blik op de blonde vrouw die hem met een onpeilbare blik aankijkt. Hij blijft midden in zijn stappen steken.
‘Ariadne...’
‘David...’ Het ongelovige trillen van hun stem en de blik die ze uitwisselen, zegt meer dan alles wat er vanavond verteld is. Detlev breekt uiteindelijk de stilte met een ongelovig ‘Oh, komaan!’
‘Heb ik iets gemist?’ vraagt David die ongemakkelijk heen en weer schuift op het tapijt.
‘Zo zou je het wel kunnen stellen, ja,’ zegt mijn nepvader met een sneer. In een wip staat Bruno naast hem, die hem een ferme tik tegen zijn achterhoofd verkoopt.
‘Dat wou ik al zo lang doen!’ roept mijn bodyguard met een zelfvoldane blik. En ik? Ik staar de man die ik in al die maanden zo vaak heb gezien recht aan, en voor het eerst zie ik de gelijkenissen. De vorm van mijn kin, de kleur van mijn ogen, de houding van mijn handen... Naast mij slaat Bill plots zijn hand tegen zijn voorhoofd, alsof hij zich iets herinnert, en kijkt me vervolgens euforisch aan.
‘Nu snap ik waarom ik de laatste tijd steeds weer moest denken dat David zo’n mooie ogen heeft!’

Reacties: