FanFic.nl

Murders Street

2. This Is The Warring.

Was wraak waar dit alles om ging? Misschien, misschien niet. Het hele mysterieuze verhaal wierp vragen bij de mensen omhoog. De vrolijkheid was er geen enkele dag meer te vinden. De zon verscheen niet meer aan de horrizon, enkel een donkere stille straat bleef aan het daglicht.

De inwoners bleven echter vrolijk. Echter leek dit alles te verergeren. Die nacht gingen alle huizen in een vlammenzee op. Het enigste wat te zien was waren een paar donkere ogen die in de schaduw van de gehele vuurzee te zien waren.

Niemand had het overleefd. De uitgebrande huizen als leeg achtergelaten. Nog nasmeulend van de vorige nacht. Jane haar passen zetten zich kalm door een uitgebrand uit. Haar ogen kijken kalm maar sinester rond. Geen emotie was van haar af te lezen. Ze haalt haar hand eens door haar warrige haren waardoor er wat afgebrokkeld hout uit haar haren valt.

Haar bleke gezicht zat onder de roet. ´Hoe kan je de enigste overlevende zijn?´ een verbaaste maar zware mannelijke stem galmt de oren van jane binnen. Direct keert ze zich om, en kijkt recht in de ogen van de ambtenaar, die 3 blokken vederop woonde. ´Ik ken het vuur, en zijn banen´ brengt ze sinester naar hem uit. Haar ogen kalm maar vol moordzucht op hem gericht. ´Niemand kan deze vuurzee overleefd hebben in geen enkele opzienbare theorie´ brengt hij uit. Zijn groenige ogen stonden verbaast, maar toch behoedend. Het zwarte schaap had het overleefd. Ze zat vol mysterie wat nooit ontrafeld kon worden door deze mensen. Mensen die haar wereld niet kende.

Jane kijkt hem zwijgend aan. ´Je bent vervloekt!´ trekt de ambtenaar een conclusie. Echter was dit geen goede woordenschat. Jane schiet naar voren en drukt hem keihard tegen de muur van een uitgebrand uit. Haar mes strak tegen zijn keel. 1 verkeerde beweging en hij was er geweest. En zou nooit meer terugkomen. ´Dit is de echte wereld, wie het niet kent overleefd niet´ sist ze hatelijk. ´En ik laat iedereen dat weten, die dat niet geloofd.´ brengt ze fluisterend uit waarna het mes zich in een vloeiende snelle beweging langs de keel van de ambtenaar snijt en hij op de grond zakt. Nog even gorgeld uit door het bloed wat zijn longen inloopt. Maar dan valt de kille stilte terug in de straat.

Een donker gekleurde doek verschijnt uit haar jaszak waarna het zorgvuldig langs het bebloede mes glijd tot dat deze weer sinester in het licht kan blinken. Dit was haar straat, en wie zich het verkeerde ervan voorstelde, kreeg de dood in de ogen te zien..

Na de verdwijning van de ambtenaar, waagde niemand zich meer de straat in. De naam werd omgedoopt tot murders street. Iets waar jane maar al te blij was. Wat ooit de vrolijkste straat van de stad was, was nu de gevaarlijkste en duisterste van alle.

Mensen spraken geruchten uit. Ze zou een geest zijn, een vampier, een heks. Maar een normaal mens kon het nooit zijn. Zo´n vuurzee overleven, bracht vragen bij mensen naar boven. Dan was je niet normaal, maar abnormaal. Jane is altijd al abnormaal geweest, haar hele leven.

De gitszwarte kisten zetten zich op een stuk verbrand stuk trap. Maar zodra ze de volgende stap wilt nemen zakt haar lichaam door de tree. Ze werkt zichzelf omhoog, haar handen de uitgebrande stukken houd stevig vastpakkend, haar voeten enkel op de juiste traptreden zettend. Na wat geklim zit jane dan toch op het dak van een huis. Zo uit kunnend kijkend over de rest van de stad.

Haar donkere poelen van ogen richten zich naar beneden, waar een persoon stond. Met krullende donkerblond haren, even donker gekleed. Een kleine glimlach speelt rond haar lippen, sinester maar licht vrolijk. Ze neemt een sprong en land veilig op haar voeten op de grond, ze gaat recht staan, voor de andere persoon. ´Jane..´ een paar ogen kijken haar neutraal maar ergens toch vrolijk aan. ´Ziku´ De armen van Ziku slaan kort om jane´s lichaam. Jane blijft echter stilstaan, zwijgend.

Plots laat jane haar mes tevoorschijn komen. Ze keert zich razendsnel van ziku om en gooit het mes in een rechte lijn op iets af. De te nieuwschierige persoon valt op de grond, het mes in zijn borstgeplaatst. ´geen steek veranderd is het niet jane?´ brengt ziku uit. Jana haar donkere poelen kijken haar kort sinester aan. ´nooit.´ brengt ze kortaf uit waarna haar zwarte kisten zich naar de persoon begeven. Het mes trekt ze harteloos uit de borst waarna ze haar zwarte doek tevoorschijn haalt. En al lopend terug het mes schoonmaakt en het weer terug stopt waarna ze haar donkere ogen op die van ziku plaatsen.

´wat brengt je naar murders street?´ vraagt de kille duistere stem van jane. ´jou, jane..´ jane zet haar ogen starend naar voren, ziku staat vlak achter haar, ze was niet bang en een neutrale uitdrukking stond op haar gelaat. ´Morphine..´ ´GEEN WOORD OVER MORPHINE!´ snauwt jane haar hatelijke af, ziku houd even zwijgend haar mond. ´hij heeft de steen..´ brengt ze dan toch uit. Haar lichaam versteend, haar donkere ogen veranderen in een stel moordende vuurspuwende machine´s. ´HIJ HEEFT WAT?´ denderd haar stem dan door de stille uitgebrande straat, haar straat.. ´De steen...´ brengt ziku weer uit.

De handen van jane ballen zich tot vuisten. ´Hij heeft mijn steen..´ brengt ze zacht sissend en dodelijk uit. ´En waar is mijn steen nu?´ vraagt jane. Haar blik niet eens meer op ziku vestigend, maar strak en moordend naar voren. ´dat weet ik niet..´ haar stem is voorzichtig. ´vindt hem, en snel..´ haar woorden commanderend en woest richting haar zusje afvurend.

Ziku knikt. Jane haar lichaam keert zich naar haar toe. ´Zorg dat je die steen krijgt. Je weet wat er anders kan gebeuren´ brengt ze fluisterend uit, alsof ze wist dat er meerdere oren mee konden luisteren. Ziku draait haar lichaam om, waarna ze snel wegrend. De donkere ogen van jane, richten zich op de donkere hemel boven haar. ´Ik krijg jou nog wel morphine..´ fluisterd ze waarna ze in 1 van de verbrande huizen verdwijnt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.