FanFic.nl

A new life

42*A) TIME TO LEAVE (sad end)

Neles pov: 3 weken later
Ik heb vandaag een verschrikkelijke beslissing genomen. Na mijn verjaardag ging het steeds slechter met mij en Bill. We groeiden uit elkaar. Hij heeft al zijn aandacht nodig voor zijn job en daar lijkt geen plaats te zijn voor mij. Het werd weer zoals voorheen, nooit tijd om samen iets te doen, altijd een drukke agenda en als we dan een gaatje vonden kwam er iets tussen. Het was niet dat we niet probeerden, want dat deden we wel, maar het lukte niet meer. Een week geleden zouden we naar de film gaan, maar onderweg werden we opgehouden door een horde fans. Bill kon niet anders dan handtekeningen uitdelen en met de meisjes op foto’s staan anders zouden we het weer kunnen lezen in de roddelblaadjes ‘Bill Kaulitz heeft geen tijd voor fans.’ en van die dingen. Door dit voorvalletje kwamen we een halfuur te laat aan bij de cinema en mochten we de zaal niet meer in, mijn humeur was tot onder 0 gezakt en ik ben boos weggelopen. En zo gebeurde het elke keer weer. We leden er allebei onder en ook de andere jongens konden het zien. Gustav was bij me komen vragen wat er scheelde, hoe het kwam, maar ik had geen antwoorden. Ze hadden alle 3 geprobeerd me moed in te spreken en ik vermoedde dat Tom ook wel eens deftig met Bill gepraat zou hebben, maar die peptalks hielpen niet. De vlinders in mijn buik, de passie, de liefde,.. verdwenen stilletjes aan meer en meer. Het leek erop dat de irritante interviewer gelijk zou krijgen, onze relatie was niet sterk genoeg voor dit wereldje. Het doet zo veel pijn om dit alles te denken en het zal nog meer pijn gaan doen, maar wat kan ik doen? Ik hou zielsveel van Bill, maar het lukt niet meer, we zijn vreemden voor elkaar geworden en praten zelden nog over persoonlijke dingen. Er is gewoon geen andere oplossing en ik denk dat Bill er ook zo over denkt. Ik weet dat ik zijn hart zal breken, maar daarmee breek ik het mijne ook. Bill heeft me zoveel geleerd over liefde en zoveel meer, ik zal altijd van hem blijven houden, maar ik moet dit doen, voor ons allebei. Zodat we verder kunnen met ons leven, een leven dat we niet samen kunnen leven. Ik ga na dit alles naar Lynn, ik zal haar steun meer dan ooit kunnen gebruiken, dit ga ik niet zomaar teboven komen. Ik hoop dat Bill weet dat ik van hem hou en dat die liefde nooit zal verdwijnen.
We waren nu in Madrid en de band zou nog 3 weken touren, 3 weken die ik niet meer zou meemaken. Ik stopte mijn boekje al laatste in mijn tas en liep de kamer uit. Beneden gaf ik mijn tas aan Victor zodat je jongens die niet zouden zien. Ik liep al trillend naar de jongens die zoals gewoonlijk in de zeteltjes zaten. Ze zagen me aankomen. Bill sprong recht bij het zien van mijn gezicht, maar zei niets. Ik deed teken naar de andere dat ze ook moesten rechtstaan. Om de beurt gaf ik hen een knuffel, het enige wat ze niet wisten is dat dit de allerlaatste zou zijn. “Nele, wat is er aan de hand?”� vroeg Tom. Ik schudde alleen maar mijn hoofd “Ik hou van jullie allemaal..”� Ik nam Bills hand die me bang naar buiten volgde. Nu kwam het moeilijkste deel...
Bills pov: Ik liep angstig achter Nele aan. Ik had een vermoeden wat er zou gaan komen, maar wou het niet onder ogen zien. Het ging misschien niet zo goed tussen ons, maar dit kon ze me toch niet aandoen? Niet na alles wat we samen doorstaan hadden. Het hotel lag niet midden in de stad dus stonden we nu op de grote parking ervoor. Ze keek me met rode ogen aan. “Bill ik..”� begon ze. Ik kon haar het niet laten zeggen, ik wou het niet, ik hield te veel van haar. “Nee, Nele nee. Zeg het niet!”� “Ik moet, je weet het zelf ook. Dit heeft geen zin meer.”� Ik schudde mijn hoofd. “Nele, alsjeblief..”� “Bill...het kan niet anders. Het gaat niet meer zo. We drijven uit elkaar.”� “Maar ik hou van je!”� schreeuwde ik nu, de tranen rolden over mijn wangen, ik stond op het punt haar te verliezen en kon er niets aan doen. “Ik ook van jou, maar blijkbaar niet genoeg om dit alles te overleven. We hebben alles geprobeerd, maar we hebben de strijd verloren.”� “De strijd tegen wat?”� Ze hield het niet meer uit en de tranen stroomden nu ook uit haar mooie ogen. “De strijd om onze liefde, tegen de wereld. De wereld heeft gewonnen. Ik ben moe om er tegen te vechten, ik wil weer genieten van het leven.”� “Nele, ik zal alles doen, maar doe dit niet...”� “Bill, het heeft geen zin. Mijn besluit staat vast. Dit is het beste voor ons alle2.”� “Hoe kan dit het beste zijn?! Ik hou van je en je verlaat me?! Nele, je bent het juiste meisje voor me, ik ik ..”� “Ik ben niet het juiste meisje, Bill. Anders was onze liefde sterk genoeg geweest om dit wereldje te overleven.”� Ik deed mijn mond weer open om te protesteren, maar ze hield me huilend tegen. “Ik weet zeker dat je iemand vind dat wel het juiste meisje is, waar je je hele leven mee door kan brengen en die je even graag ziet als ik dat doe.”� “Ik zie jóu graag, ik wil niemand anders!”� huilde ik. “Maak het alsjeblief niet moeilijker dan het al is!”� schreeuwde ze nu tegen me. “Je moet dit aanvaarden, dat moeten we allebei. Samen hebben we geen toekomst, onze relatie verslapte, de liefde was ver te zoeken.”� “En je verjaardag? Onze eerste keer? Onze eerste kus? Al die mooie momenten dat we samen beleefden, gooi je die dan zomaar weg?”� ik probeerde alles, ik wou haar niet verliezen. “..Dat zijn mooie herinneringen die ik altijd zal koesteren, maar...”� “Nele je betekent alles voor me! Ik kan je niet laten gaan.”� “Het kan niet anders, geloof me nu! Denk je niet dat ik het ongelooflijk moeilijk heb? Denk je niet dat ik hier liever niet zou staan? Bill, verdomme ik hou zielsveel van je, maar ik kan niet meer. Het doet pijn.”� Ze legde haar hand op haar hart. Diep in dat van mij wist ik dat ze gelijk had, maar het aanvaarden was een heel pak moeilijker. Ik nam haar hand en bracht het naar de plaats waar mijn hart zat. “Voel je dat? Het zal altijd kloppen voor jou, altijd.”� Ik huilde nu harder dan ik ooit gedaan had, ik moest afscheid nemen van Nele, het meisje waar ik al die tijd zoveel van gehouden heb en waar ik altijd van zal blijven houden. Haar hand ging naar haar pols. Ze maakte het haakje van het armbandje bevend los en legde mijn cadeau van een paar weken geleden terug in mijn hand. Ik keek verstijfd toe, te geschokt om te reageren. Ik keek nu waarschijnlijk voor de laatste keer in haar betraande blauwe ogen en bracht mijn lippen voor de laatste keer naar die van haar. Een tinteling ging door heel mijn lichaam als ik haar zachte lippen voelde op de mijne. Een kus vol verdriet, verloren liefde en afscheid. Ze loste haar lippen van de mijne. “Ik hou van je.”� Fluisterde ze voordat ze zich omdraaide en in de gloed van de ondergaande zon naar de auto liep. De auto die haar voor altijd van mij weg bracht. De tranen stroomden nog altijd over mijn wangen en mijn hart was gebroken.

Reacties: