FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 15

Ik rek me uit. eens niet wakker worden door een wekker, ergens op een snelweg en onderweg naar een zoveelste concert, is geweldig.
Ik geeuw, wrijf de slaap uit mijn ogen en kijk op mijn horloge. Half 12. Tom ligt nog maar half op zijn bed en hangt zodoende gevaarlijk laag boven de grond.
Ik stap uit bed en duw Tom opzij. Hij ligt veilig in het midden en dat bezorgt mijn hart zijn verdiende rust weer terug. Hij snurkt gewoon verder. Tom is echt ongelofelijk.
Ik zie dat Georg nog slaapt. Gustavs bed is netjes opgemaakt, zijn rugzak met kleren staat op een stoel, zijn pet en zonnebril liggen op het nachtkastje. Hij zal wel aan het ontbijt zitten.
Ik trek snel een broek aan en loop dan op blote voeten de gang op. Het tapijt is zacht. Groot contrast met de koude vloer van de lift. Ik leun tegen de wand en zie de meest excentrieke mensen de lift in gaan. Een meisje, knalroos haar, piercings in het gezicht, tattoo, donkerblauwe jeans en zwartlederen jasje. Stereotiep punk. Ze bladert door een cursus marketing.
Een man in kostuum drukt een telefoon tegen zijn oor met behulp van zijn schouder en houdt in zijn handen een laptop vast. Hij praat Frans dus versta ik hem niet, al zou ik al die geleerde zakentaal zelfs in het Duits niet snappen. Ik ben maar een simpele muzikant, en muziek is de enige taal die ik volkomen perfect begrijp.
Een moeder met haar dochtertje bij de hand. Uit alle haarkleuren heeft ze juist donkerbruin. Uit alle haarstijlen heeft ze juist 2 staartjes. Uit alle stemmen heeft ze juist een vederlicht meisjesstemmetje.
Ze lijkt op Elena. Ze doet me aan haar denken. En dat doet pijn! Alles doet me tegenwoordig aan haar denken. Zelfs mijn vorige vriendin.
Ik slaak een klein gilletje als de lift eindelijk stil staat. Zonder naar de blikken te kijken of de anderen voor te laten, spring ik uit de lift.
Ik zie dat Gustav in de hoek zit en met een appel speelt. Komaan Bill, raap je bij elkaar voor dit laatste concert, thuis mag je een wrak zijn!
Ik tover een glimlach tevoorschijn en stap dan naar Gustav toe.

Na 3 bekers koffie, een kom cornflakes en een appel ben ik klaar met eten. Tom heeft een stapel pannenkoeken, 2 boterhammen, een appel en 4 potjes vanillepudding op. Gustav heeft het bescheiden bij de appel gehouden. Georg slaapt nog. Maar daar zijn Tom en Gus al iets aan gaan doen. Het is nu half 1, om 2 uur is het concert en we moeten er minstens een uur eerder zijn. Dus mag Georg voor de 'verandering' eens snel eten.
Ik roer in mijn koffie en kap dan het kleine laagje naar binnen. Als mijn beker veilig op tafel staat, ik mijn hoofd op mijn vuisten heb gelegd en met mijn ellebogen op de tafel rust, zie ik Georg pas. Drijfnat.
Ik kijk hem even aan en geeuw dan weer.
"Die broer van jou!" bromt hij. Ik haal mijn schouders op.
"Sorry dat ik alle goede genen heb ingepikt." mompel ik en schraap met mijn lepeltje over de bodem van mijn beker. Een schaterlachende Tom, gevolgd door een schaterlachende Gustav, wandelt door de ruimte.
"Ik ga me douchen." bromt Georg en beent weg. Als hij om de hoek is, begin ik te lachen. De tafel krijgt mijn nagels in zich geboord, ik houdt me recht aan de tafel anders val ik van mijn stoel. Georg zag er te grappig uit!
Ik hik nog na, ga dan met de rug van mijn hand onder mijn ogen en hap dan naar adem. Gustav kijkt triomfantelijk om zich heen, Tom staat weer aan het buffet. Tom is echt ongelofelijk.

Na een half uurtje is Georg gedoucht, heeft hij gegeten en staan we netjes gepakt en gezakt op onze bus te wachten. Die scheurt om de hoek. Ze zijn weer precies op tijd.
David huppelt de bus uit, dat komt omdat hij nog steeds belt. Dan is hij even stil en hangt dan op. Hij loopt naar me toe.
"Kom je even mee, Bill?" Ik haal mijn schouders op en knik. Als we uit gehoorsafstand zijn, brand David los.
"Er is een bekende Nederlandse man gestorven. De ceremonie vindt plaats in het Ahoy, dus jullie concert is afgelast. De fans krijgen hun geld terug, jullie geven geen vervangconcert. Jullie mogen naar huis."
Ik wil hem onderbreken en zeggen dat we volgende keer sneller zullen zijn als het tot me doordringt. Naar huis. Geen concert. Naar huis.
"Naar huis!" roep ik blij en storm de tourbus in. Door het raam zie ik David even met zijn ogen rollen en daarna de andere jongens inlichten. Waarom kon hij het niet tegen de groep zeggen? Waarom mij eerst? Ik ben niet de leider of zo. Al denkt de meerderheid van de fans dat wel.
Ik leg mijn hoofd tegen het glas en wacht tot mijn evenbeeld en onze 2 vrienden zijn ingestapt. Als de bus begint te rijden, krijg ik een energiestoot. Deze avond slaap ik in mijn eigen bed!

"Ik heb zin in een spelletje." mompelt Georg, die met zijn voeten op de tafel en zijn handen in zijn nek toekijkt. Tom zet de televisie aan en sluit dan de playstation 2 aan.
"Welk spel?" Ik zwaai met mijn armen in de lucht.
"Singstar! Ik wil Singstar!" Gustav komt mee aan mijn kant en uiteindelijk weten we Georg ook voor Singstar te doen kiezen. Dus bergt Tom mopperend en vloekend zijn FIFA op en haalt de Duitse Muziek Singstar boven. Daar staat een nummer van ons op. Spring Nicht. Daar heb ik een record op. Zou ook niet anders mogen. Ik zing mee op mijn eigen stem. Best grappig eigenlijk.
Ik vang een vliegende microfoon op. Euhh... Vliegend? Ik kijk even vernietigend naar Tom en ga dan op de tafel zitten met de microfoon in mijn handen geklemd. De muziek begint, de tekst staat er maar die ken ik van voor naar achter en zelfs omgekeerd. Ik zing en zie dat elk vakje helemaal groen word en mijn punten flink omhoog schieten. Het is raar om mezelf te zien huilen, lopen of gewoon te zien zingen maar het is nog raarder om in plaats van jezelf op dat dak, iemand anders te zien. Een heel bekend iemand anders. Elena.

"Bill, doe open!" Een jongen met schouderlang zwart haar, met witte plukjes, schudt zijn hoofd. Tranen rollen over zijn wangen en doen zo zijn mascara uitlopen. Hij is aan het raam gekluisterd.
Hij is bij zijn vader en kijkt naar het huis naast dat van zijn vader. Hij hoopte zijn buurmeisje te zien, van vroeger toch, maar ze zijn op vakantie. Hij mist Elena. Meer dan wat dan ook. En dat wou hij zeggen. Zeggen dat hij terug gekomen was. Maar ze zijn er niet.
Een enge gedachte gaat door hem heen. Een hoog gebouw, roestige ladders, politiesirenes, een horde mensen, Elena.
Bill pakt zijn kladblok en begint te schrijven. Het vloeit zo uit zijn vingers. Een nieuw blad, helemaal andere regels. Over Elena en hij, over dat Bill haar zou redden. Maar dat hij wegblijft. Weer een nieuw blad. Samenzijn, zelfs door de moesson, beter gekend als een zware regenstorm.
5 liedjes komen uit zijn vingers. Dan pakt hij de bladeren, staat recht en loopt naar de deur. Zonder iets tegen zijn broer en vader te zeggen, duwt hij de papieren in Toms handen en rent zelf weg.
Als ze er toch niet zijn, kan hij ongestoord in de tuin van de buren zitten. Waar de kersenbloesem staat.

Reacties: