FanFic.nl

Miracle

1.

'' Georrrrrrrg!'' gilde er een meisje huilend. Het kleine meisje werd weggetrokken door haar moeder.
'' Lieeees!'' gilde het jongentje terug. De jongen wou nog achter haar aan rennen maar zijn vader hield hem tegen.
De kleine jongen genaamd Georg was al sinds haar geboorte bij het kleine meisje.
De moeders waren vriendinnen. Maar toen de vaders ruzie kregen mochten de twee vriendinnen
niet meer met elkaar omgaan en dus ook niet de twee kleine kinderen.

Een traan blinkt er in me ooghoek als ik eraan terug denk. Me moeder heeft het sinds ik klein was verteld. Ik wou geen
verhaaltje voor het slapen gaan. Ik wou een verhaal over de jongen en het meisje horen. Later kwam ik pas achter dat
ik dat kleine meisje was. Nooit meer heb ik contact gehad met Georg. Me vader is helaas al overleden. Hij kon er ook
niks aandoen ookal nam ik het hem altijd kwalijk dat ik Georg nu niet meer zie. Zou hij nog aan mij denken?
Ik woon niet meer in Duitsland. Ik woon nu in Nederland. Ik voel me hier niet thuis, ik praat met me moeder altijd Duits.
Ik zit wat uit het raam te kijken, ik zie niet bijzonders. Ik voel me zo leeg. Er ontbreek wat in me leven en dat is hij.
Niet dat ik verliefd ben maar het is net of een broer van mij weg is.

Huilend kwam ik thuis samen met me moeder, de moeder van Georg en Georg zelf waren ook bij ons thuis.
'' Ik ga nooit meer naar school! Stomme school!'' zei ik snikkend. Georg kwam voor me staan. '' Waarom wil je niet
meer naar school?'' ''Stomme school, niemand wilt met me spelen.'' snikte ik.
Dat was mijn eerste dag op de basisschool. Georg zat niet bij mij in de groep. Dat vond ik zowiezo al erg genoeg.
Maar niemand wou met mij spelen. Waarom wist ik niet.

Ik heb school nooit leuk gevonden. Iedereen op school vond mij ''raar''. Eén iemand zei het en iedereen begint het over
te nemen. Zelfs de brugklasser lachen me uit als ik langs hun loop. Niet dat ik me er veel van aan trek. Mischien is het mijn
Duitse accent wat ik heb. Ik heb dus ook geen vriendinnen maar dat boeit me niet. Ik kan beter met jongens opschieten dan
met meisjes. Meisjes zeiken altijd zoveel. Als hun ruzie hebben duurt het wel uren. Jongens vechten even en dan is het wel
weer klaar. Ik pak het fotoboek onder mijn bed vandaan en ik blader er in en als ik een mooie foto zie van mij en Georg begin
ik te lachen.

''Georg niet doeenn!'' gil ik. En weer krijg ik een sneeuwbal tegen me hoofd. Snel maak ik er ook één en ik ren achter hem
aan. Als hij zich omdraait verstop ik de sneeuwbal achter me rug, ik knipper met me ogen en hij kijkt me verbaasd aan.
Ik bedenk me niet en ik gooi zo die sneeuwbal in zijn gezicht. Ik gier het uit van het lachen en ik hoor Georg lachend achter
me aan rennen. Als hij mij heeft te pakken te heeft glijden we met zijn tweeën uit en liggen we met z'n tweeen in de sneeuw.

Mooie herinneringen. Oh wat zou ik hem graag willen zien nu. Mischien moet ik toch opzoek gaan. Dat kan toch niet kwaad?
Ik ben altijd zo'n twijfelaar. Zal ik het niet doen of toch wel? Maar goed dat ben ik. Ik klap het fotoboek weer dicht en ik leg het weer
op de plek waar het lag. Ik loop mijn kamer uit en ik ga de trap af. In de woonkamer kom ik mijn moeder tegen. '' Mam?'' vraag ik.
'' Ja?'' ''Heb je nog een telefoonnummer van Georg's moeder?'' Ze kijkt me verbaasd aan. '' Waarom wil je die telefoonnummer? Je
weet toch Lisette dat ik niet wil dat je met hun contact zoekt! En als je vader dit wist zou ik razend worden!'' zei me moeder verdrietig
en kwaad tegelijk. '' Mam! Papa leeft niet meer oké? Asjebliefd geef me gewoon die telefoonnummer!'' vraag ik smeekend maar ik wist
dat ik het toch niet kreeg. Me moeder keek mij kwaad aan. '' Zeg dat niet nog een keer.'' siste me moeder. Ik keek haar kwaad aan
en ik stormde weer naar boven.

Reacties: