FanFic.nl

Schuilen onder de Regenboog

Drie.

De laatste les gaat vreselijk langzaam voorbij. Esther, die zoals steeds op de stoel links achteraan in de aula zit, kan voor het eerst haar aandacht niet bij de stem van de professor houden. Haar hoofd zit bij Fender, bij het kanaal, en bij de meest onwaarschijnlijke ontmoeting van de eeuw. Haar blinde tieneridool.
Ze weet het nog goed, die avond vijf jaar geleden. Op het Duitse laatavondnieuws was er een speciaal bericht, en haar aandacht werd meteen getrokken door de ontdaan kijkende jongen met de zwarte cornrows. Hij moest aan de wereld vertellen dat zijn tweelingbroer en de frontman van hun band al een tijd last had van een glaucoom op zijn oogzenuw. Hij had niemand verteld van de constante druk op zijn ogen en zijn langzaam verslechterende zicht. Tot hij begreep dat het niet zomaar zou overgaan, en hij naar de dokter stapte. Toen was het kwaad al geschied, en hoewel ze hem diezelfde dag nog opereerden, kon geen hulp meer baten. De ingreep maakte het zelfs nog erger. Toen hij bijkwam uit zijn narcose, was hij blind.
Overal ter wereld waren de fans ontdaan, veel meisjes huilden zich te pletter voor ‘hun’ zanger, maar dat de band effectief zou splitten om die reden... Hij kon nog zingen, maar hij wilde niet meer. Zodra hij uit het ziekenhuis ontslagen werd, verdwenen hij en zijn tweelingbroer van de aardbodem. Geruchten waren er genoeg, maar doorheen de maanden raakten ze steeds meer in de vergetelheid. De twee andere bandleden hadden zich intussen bij verschillende bands aangesloten, zelfs zij hadden geen contact meer met hun vroegere zanger en gitarist.
En nu blijkt hij op nog geen tien minuten stappen van haar appartement te wonen. Pas verhuisd, misschien veranderen ze regelmatig van woonplaats? Voor de zoveelste keer krast ze het bandlogo op haar tafeltje.
‘En dat was het voor vandaag.’ De woorden gaan als een startschot door de aula en alle studenten klappen tafeltjes op, ritsen jassen en rugzakken dicht en beginnen luid te praten. Esther zwaait haar tas over haar schouder, wikkelt haar sjaal om haar hals en propt de oortjes van haar mp3 in haar oren. Een jongen die ze per ongeluk aanstoot maakt een rotopmerking over haar oog die ze amper hoort. Al haar aandacht is gefocust op het toestelletje in haar hand terwijl ze door de lijst met artiesten scant. Wanneer ze zijn stem hoort, krijgt ze zo’n spontane glimlach op haar gezicht dat haar littekens trekken.

Thuis doet ze zelfs de moeite niet van haar schoenen uit te trekken. Ze rammelt met de leiband en Fender komt meteen wild kwispelend naar haar toe.
‘Ja hoor, we gaan weer wandelen. Kom dan, sta even stil, raar beest.’ Fender springt tegen haar op en probeert haar wangen te likken, en dat maak het niet makkelijker voor Esther om de lijn aan zijn halsband vast te maken.
‘Eindelijk,’ blaast ze en geeft een rukje richting de lift. Zodra de deuren openen, rent Fender naar binnen en gaat enthousiast in elk hoekje snuffelen.
‘Fender, zit!’ roept ze snel als hij aanstalten maakt om zijn poot op te heffen. Fender kijk betrapt op en gaat dan maar zitten.
‘Brave hond.’

‘Hey, Esther.’
‘Hoorde je me?’
‘Voetstappen en hondenpoten. Ik ging er van uit dat jij het was.’ Hij zit weer op zijn meerpaal en schikt een stukje op zodat ze naast hem kan plaatsnemen. Fender gaat tussen hen in op de grond zitten en legt zijn kop om beurt bij hen op schoot zodat ze hem achter zijn oren krabben.
‘Ik heb hem nog nooit zo snel aan iemand zien wennen.’
‘Ik ben goed met dieren,’ is alles wat Bill als antwoord geeft. Hij houdt zijn nietsziende ogen op het water gericht en aait Fender in een vast, langzaan ritme over zijn hals. Esther volgt zijn voorbeeld, kijkt naar voren en krabt de hond zonder te kijken onder zijn halsband. Tegelijk probeert ze zich geen vragen te stellen over wie er feitelijk naast haar zit. Dat wordt er niet makkelijker op als hun vingers elkaar raken over de hals van de hond heen, en Esthers wangen spontaan van kleur verschieten.
‘Sorry,’ mompelt ze en wil haar hand weer in haar schoot trekken. Zijn vingers bewegen mee, schuiven naar haar pols, houden haar hand vast. Onbeweeglijk blijft ze zitten, ze was zich nog nooit zo bewust van haar rechterhand als nu.
‘Het is hier goed zitten met jou,’ zegt hij op zachte toon, zo anders dan vroeger in interviews. ‘Sinds mijn ongeluk heb ik niet graag mensen om me heen, en zeker geen mensen die me kennen. Maar op één of andere manier ben ik met jou en Fender erbij rustiger dan ik in de afgelopen vijf jaar geweest ben.’
Dan laat hij haar hand los, en gaat weer zwijgend verder met het aaien van de hond. En Esther kan weer eens geen woord uitbrengen. Wat voor antwoord geef je als een jongen die je de dag voordien toevallig hebt ontmoet en met wie je amper tien zinnen hebt gesproken plots zoiets tegen je zegt? Zelfs al was hij niet haar vroegere idool geweest. Het enige wat ze kan bedenken, en ze springt nog liever in het kanaal dan dat ze die gedachte uitspreekt, is dat ze nog nooit iemand ontmoet heeft die precies wat zij voelt in woorden weet te gieten.
Na een paar minuten begint het weer te regenen. Eerst zacht, maar dat duurt niet lang en al gauw staan er blaasjes op de plassen langs het pad en op het kanaal.
‘We moesten maar eens uit de regen gaan,’ stelt Bill voor, en hij staat net als gisteren in één vloeiende beweging op. Misschien beseft hij niet hoe dicht hij bij de rand staat, bedenkt Esther. Zij kan zien waar ze haar voeten zet, en zij stapt liever een beetje langzamer om de meerpaal heen. Bill schuift zijn blindenstok uit en gebaart naar haar.
‘Kom je mee? Mijn huis is dichterbij, dan kan je mijn broer ontmoeten.’

Reacties: