FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[Fifteen]

Door de ogen van Melanie

Ik sleep me de trap op in Bianca’s huis. Trappen, gadver. Ik haat ze. Zeker als ze zo steil zijn. Boven aangekomen pak ik mijn weekendtas uit en laat me op bed vallen. Oh wacht, verkeerde. Ik sta weer op en drop mezelf aan de andere kant van de kamer op het juiste bed.
Even later komt Bianca binnen. Ze gaat op haar bed zitten, blijft even stil en begint dan plotseling hysterisch te gillen. Snel schiet ik overeind.
‘W... Wat is er?’ roep ik geschrokken.
‘Ik kreeg een zoen van hem!’ gilt ze. ‘Van Felix!’
‘Oh mijn god!’ juich ik met haar mee. We hebben geluk dat Bianca’s ouders niet thuis zijn en dat ze enig kind is; we gillen het hele huis bij elkaar.
‘Laten we maar gaan slapen,’ zeg ik dan. Bianca knikt en trekt de gordijnen dicht. Als we onze tanden gepoetst hebben, kruipen we onder de dekens en vallen meteen in slaap.

Zondagmorgen. Ik ben nog steeds doodmoe. Gisteren een kater en de hele dag op de bank bij Bianca, vandaag lekker uitrusten. Ik besluit rond half één dat ik honger heb en laat mezelf uit bed rollen. Niet al te vroeg, maar dat zijn mijn ouders ondertussen wel gewend.
Ik neem een douche en föhn mijn haren. Dan kleed ik me aan - jeans en lichtroze topje - en neem mijn make-up mee de tuin in. Terwijl ik een croissant verorber, doe ik wat mascara op. Daarna oogpotlood, sinaasappelsap en oogschaduw, en mijn ochtendritueel is klaar.
Ik blijf nog even rustig zitten en vertrek dan naar Bianca. Ik besluit lopend te gaan, de fiets bonkt te veel in mijn hoofd. Na een minuutje of tien kom ik bij Bianca aan. Even twijfel ik - de kans is groot dat de achterdeur nog dicht is - maar ga dan toch maar achterom. En ja hoor, de achterdeur is inderdaad dicht.
Ik gluur langs het gordijntje het raampje door en zie Bianca op de bank zitten, achter de televisie. Nog een keer ruk ik aan de deur (nee, niet zo’n ruk) en prompt schiet hij open. Met een gil val ik op de grond.
‘Wat doe jij nou?’ Bianca komt verbaasd aanlopen.
‘Vallen, dat zie je toch?’ mopper ik. Ze stuurt me een verbouwereerde blik en reikt me dan de hand om me overeind te trekken.
Samen ploffen we op de bank en staren naar de televisie. Het is een vage serie die we allebei niet volgen, dus Bianca zet het ding algauw uit.
‘Zo,’ zucht ze. ‘Wat zullen we eens gaan doen vandaag?’
‘Ik heb zin in ijs,’ zeg ik. Bianca kijkt me raar aan, schiet dan in de lach en spring op.
‘Kom, dan gaan we een ijsje kopen.’

Eenmaal in het centrum van Wolmirstedt lopen we meteen naar onze favoriete ijssalon.
‘Wat neem jij?’ vraagt Bianca.
‘Vier bolletjes,’ antwoord ik. ‘Twee limoen, twee stracciatella.’
‘Vier?’ zegt Bianca. ‘Da’s ook niet veel. Ik neem er zeven.’
‘Zeven? Heb je honger of zo?’ lach ik, terwijl we richting toonbank gaan. ‘Of behoefte aan buikpijn?’
‘Nee,’ zegt ze serieus. ‘Gewoon zin in ijs. Driemaal limoen, tweemaal meloen en tweemaal stracciatella graag,’ voegt ze er tegen de verkoopster aan toe.
Als we ons ijs hebben gekregen en betaald, lopen we naar een tafeltje om in alle rust te kunnen genieten. Maar dan vallen mijn ogen op twee griezelig bekende figuren in de hoek. Van schrik valt er een klodder ijs van mijn tong.
‘Kijk daar eens,’ fluister ik tegen Bianca. ‘Dat zijn Bill en Tom.’
Ze draait zich meteen om en vanaf de zijkant zie ik dat ze grijnst. Oeps, had ik nou maar niets gezegd, denk ik bij mezelf. ‘Ah Bianca, toe nou! Je gaat ze toch niet weer belagen zeker? We zijn gezellig ijs aan het eten,’ zeg ik op een beetje een schuldige toon, waarna ze zich opnieuw omdraait naar mij.
‘Nee, je hebt gelijk, ik houd me wel even in.’
Ik zucht een beetje opgelucht. Gelukkig maar. Helaas heb ik te vroeg gejuicht. In een flits is haar ijsje op en hijst ze zich uit haar stoel.
Oh nee, denk ik meteen. Nee, nee, nee!
‘Bianca!’ smeek ik. ‘Laat ze nou!’
Ze keurt me geen blik waardig en loopt naar het tafeltje waar de tweeling zit. Zij zitten daar heel rustig, hebben zo te zien net cola gedronken en kijken verbaasd op als Bianca plotseling voor hun neus staat.
‘Hé, jij weer!’ zegt Tom geërgerd. ‘Kan een mens niet rustig zitten?’
‘Mensen wel ja!’ antwoordt Bianca vals. ‘Maar die zie ik hier niet!’
‘Ach kind, stik!’ snauwt Bill haar plotseling toe. ‘Jij bent gewoon zielig, wist je dat?’
Bianca kijkt hem hooghartig aan en wil al antwoord geven, als ik opspring en roep: ‘Bianca, kom je?’
Ze draait zich geërgerd naar me toe. Ik stuur haar een smekende blik, ze zucht en loopt naar me toe.
‘Lafaard!’ sist ze me toe. Dan trekt ze me bij mijn mouw de ijssalon uit. Bij de deur draai ik me nog even om. De tweeling staart ons met samengeknepen ogen na. Ik haal even verontschuldigend mijn schouders op. Dan sleurt Bianca me achteruit de winkel uit.
De rest van de middag blijft Bianca kwaad. Meteen mijn hele dag verpest. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom moest ik nou weer zeggen dat ze er waren? Inmiddels zit ik weer op mijn kamer en luister A few small bruises van Maria Mena. YouTube staat aan en er komen allemaal plaatjes voorbij van armen met littekens en verse snijwonden. Ik schrik er niet meer van. Mijn zusje sneed zich ook. Uiteindelijk is ze eraan overleden. Mijn ouders en ik waren er kapot van. Het is inmiddels twee jaar geleden.
We waren een tweeling, toch kon ik haar niet weerhouden. Bianca steunde me door dik en dun toen Melisande net overleden was. Ik wil haar echt niet kwijt! Maar waarom doet ze nou ook zo moeilijk over die twee jongens? Ik kan haar niet helemaal volgen. Dat is echt nog nooit eerder gebeurd, normaal gesproken sluiten we feilloos bij elkaar aan.
Het refrein van het liedje klinkt.
‘Well, expect for a few small bruises, cuts and scars, well I’m fine…’
Het liedje is bijna af. De eindnoten klinken. Ze worden verstoord door harde stemmen van buiten.
‘Mens, laat ons nou toch eens met rust!’
Geschrokken spring ik op. Het zal toch niet…? Ik loop snel naar het raam en gooi hem open. Ja hoor, daar gaan we weer.
Bianca staat voor mijn huis. Ze laat haar fiets met een oorverdovende knal tegen het hek flikkeren en loopt naar de twee figuren toe, die aan de overkant rustig voorbijlopen. Ik zucht en ren naar beneden.
Op blote voeten kom ik zonder aarzelen de straat op en steek over om de twee vechtende personen uit elkaar te halen. Bianca en Tom zijn onstuitbaar en trekken elkaar letterlijk de haren uit het hoofd. Bill staat er een beetje hulpeloos naast. Ik loop naar hem toe.
‘Kon ze het weer eens niet laten?’ vraag ik hem. Bill schrikt op uit zijn bevroren houding en kijkt een beetje schrikachtig mijn kant op.
‘Ja, niet echt…’ zucht hij. ‘Waarom moet ze ons toch de hele tijd hebben?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Vraag het haar eens, zou ik zeggen,’ mompel ik terug. ‘Als jij Tom nou pakt, dan zorg ik voor Bianca.’ Afwachtend kijk ik Bill aan.
‘Oké, succes,’ zegt hij en loopt meteen naar zijn broer toe.
‘Bedankt, jij ook,’ mompel ik, waarna ik me ook maar in beweging zet.
Ik bereik Bianca vóór Bill bij zijn broer komt. Ze worstelt tegen terwijl ze de vreselijkste dingen schreeuwt, slaat woest om zich heen en steekt me bijna een oog uit met haar lange nagels. Dan slaag ik er in haar van Tom af te trekken. Hij struikelt achteruit, tegen zijn broertje aan, die hem meteen opvangt.
‘MELANIE!’ Ik schrik me dood als Bianca plotseling mijn naam gilt.

Reacties: