FanFic.nl

Fallen myself

21. Naar Duitsland

Door de ogen van Bill: Na de wedstrijd hebben we Rebecca niet meer teruggezien. Haar vader had ons meteen de kleedkamer uitgestuurd. Op protest van iedereen. Maar buiten was geen Rebecca meer te zien. Zogauw haar broer daar achter kwam is hij haar achterna gerent. Wat zeer knap was. Ik zag aan de blik van Tom dat hij dacht dat hij het verpest had. Hij zou haar nooit meer mogen zien. Niemand hoorde nog maar iets van Rebecca, totdat haar moeder een paar dagen geleden belde, dat ze wel gewoon zou komen. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, kreeg ik geen antwoord. Rebecca zou het zelf wel allemaal uitleggen. Ik weet dat haar vader niks van Tom wou weten. Maar dit vind ik onbeschoft worden. Tom is kapot gewoon sinds dat moment. Hij begrijpt helemaal niks van wat er gebeurt is. Het doet me pijn om dit zo te zien. Is haar vader soms blind. Die jongen geeft echt om haar. Zachtjes gaat mijn kamerdeur open. Een verslagen gezicht dat op het mijne lijkt, piept door de opening. Ik klop naast me op het bed. We hebben nog niet echt een gesprek van broer tot broer gehad, de afgelopen weken. Ik bedenk me dat het daarvoor eens hoog nodig is. “Tom wij moeten eens praten”� begin ik. Hij kijkt me met tegenzin aan. “Weet jij de reden, waarom haar vader dit zo doet”� vraag ik hem duidelijk. Hij doet zijn mond open en sluit hem weer. “Tom”� “Ja, maar ik mag hem niet zeggen. Tenminste ik denk dat het de reden is. En die is ongelooflijk oneerlijk.”� “En je mag hem niet zeggen van wie”� “Nou, van Rebecca, ze heeft me alles verteld toen we bij haar waren.”� Dat dacht ik al. Ik zag het aan hun gezichten toen ze beneden kwamen. “Bill, ze vertelt het je zelf wel een keer, als we haar ooit nog zien.”� Nog iets wat ik niet verteld had, dat het bijna zeker was dat Rebecca kwam. Ik wou hem geen blijdschap geven, die misschien niet uitkomt. Haar moeder zei het wel, maar dan moet ze nog wel op de trein komen. “Tom, waarom is die reden oneerlijk.”� “Die vent denkt dat ik zijn dochter hetzelfde aan wil doen, als wat haar al gebeurt is. Daar wil hij haar tegen beschermen. Maar ik wil dat niet, Ze is zo al gebroken genoeg. En het helpt echt niet, dat zogauw ze iets met een jongen begint, hij haar meteen weer terugtrekt.”� Ik leg voorzichtig mijn hand op Tom zijn arm. “Ik hoop zo, dat ik het niet heb verpest voor de rest van de band. En dat ze gewoon mag komen om het nummer op te nemen.”� “Ik denk dat dat wel mag, en anders praat David wel met haar ouders, hij haalt ze zo over.”� “Ja, en anders reis ik gewoon naar Nederland. Dit laat ik niet gebeuren. Als hij problemen met mij heeft, moet hij het tegen mij zeggen. En niet haar gek maken.”� “Wat ik alleen niet snap,”� begin ik. “Is dat ze eerst wel bij ons mocht slapen, en nu mag ze je niet eens meer zien”� “Ik dacht net hetzelfde, Misschien dacht hij dat ze niet bij mij sliep. Of hij is van gedachte veranderd toen hij ons zag zoenen.”� “Tom, maak dat jezelf toch niet wijs.”� “Nou, waarom reageert hij anders zo. Ik denk dat het hem teveel werd, en dat hij haar wil beschermen. En daarom voor haar gaat kiezen, wat zij niet leuk vind.”� “Tom, ik kan niet zeggen, dat ik er veel van snap.”� “Sorry broertje, ik kan je niet veel meer uitleggen. Maar dat ze me vertrouwd wil ik wel graag houden. Ze heeft me laten zweren dat ik niks tegen jullie zou vertellen. Dat ze dat allemaal zelf mocht doen.”� “Tom, je wint haar wel terug. Ze neemt wel weer contact op.”� “Denk je dat echt”� “Ze geeft om je, dan doet ze dat”� Mijn laatste woorden geven hem een glimlach. Hij is niet echt, het is maar een begin. Ik zie het al voor me, als hij Rebecca weer ziet. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. Hij het zijne tegen het mijne. Ze lagen we vroeger wel eens. Maar dat is wel al heel lang geleden.

Door de ogen van Tom: Vandaag zou Rebecca eigenlijk terugkomen naar Duitsland. Ik weet nog steeds niet of ze wel komt. Waarom laat ze niks meer van zich horen. Ze reageert ook niet op mijn smsjes. Dan komt gaat mijn mobiel. Ik kijk op het display en zie Rebecca staan. Alsof je over de duivel spreekt. Snel open ik het sms’je.

Heey Tom,
Sorry dat ik niks liet horen,
Maar mijn vader had mijn mobiel,
En ik kreeg hem net pas terug,
Ik zie je dadelijk,
Zit nu namelijk in de trein,
Xxxxxxxxxxxjes Rebecca

Er komt een gigantische lach op mijn gezicht. Ze was me niet vergeten, en ze wil me ook niet kwijt. Haar vader had gewoon alles van haar afgepakt. Misschien heeft ze dan pas net mijn sms’jes pas gelezen. Als haar vader die nog niet had gewist. Dat ik niet denk, want ze had haar mobiel uitstaan. Dat merkte ik toen ik haar iedere keer wou bellen. Maar dat betekent dat ik haar dadelijk weer zou zien, haar kon vasthouden. Georg kijkt me stom aan. “Wat zit jij nou weer te grijzen”� vraagt hij. “Rebecca sms’de net, ze zit in de trein”� tegelijkertijd verzend ik mijn berichtje.

Heey Rebecca,
Te horen dat ik je straks weer kan spreken,
Maakt al weer goed dat ik niks van je hoorde,
Hoelaat komt je trein aan,
Xxxxxxxxxxxjes Tom

“Dat betekent dat ze wel mag komen. En dat ze weer contact met ons opneemt.”� Bill kleurt langzaam rood. “Bill, wat weet jij wat ik niet weet”� vraag ik nu dringend. “Nou, haar moeder belde mij een paar dagen geleden, dat ze zou proberen om Rebecca op de trein te zetten. En het is haar blijkbaar gelukt. Tom wees niet boos op mij. Ik wou je geen valse hoop geven.”� Ik kijk mijn broertje lachend aan. “Ik denk dat ik dat ook niet zou hebben overleefd”� zeg ik dan. “Nou niet overleven is een groot woord. Ik denk dat Rebecca je dan eerst zou terughalen, om je daarna zelfstandig weer dood te maken. Omdat je zo met die woorden omgaat. En zo snel opgeeft”� lacht Gustav. Ik knik, wetend dat hij gelijk heeft. Ze kan daar echt niet tegen. Zelf heeft ze al zo vaak op het randje van dood gestaan. Maar ze is altijd teruggekomen, ze laat mensen niet zelf zomaar gaan. Het piepje van mijn mobiel laat iedereen weer opschrikken.

Ik kom over ongeveer een halfuur aan op het station.
Verheug me erop om je te zien,
Tot dadelijk
Xxxxxxxxjes
Je vriendin

Dat zette ze er bijna nooit onder. Ik spring op en trek mijn jas aan. “Wie gaat er mee”� is overbodig, want de rest trekt zijn jas ook al aan. Ik spring in de auto, het is best wel verstandig dat iemand anders rijd. “Rustig Tom, anders zie je haar dadelijk niet meer, en lig je in het ziekenhuis.”� Vloekt Georg zachtjes. Ik grinnik. “Maar dan komt Rebecca me elke dag opzoeken en dan blijft ze langer. Dus dat is niet zo’n gek idee.”� “Of ze word weer naar huis gehaald en mag niet meer terugkomen. Dan is het je eigen schuld.”� Stelt Bill vast. “Tom, ik denk dat Rebecca het wel fijn vind, mocht je haar zometeen niet meteen platten. En denk aan de fans die daar rondlopen.”� Shit, niet aan gedacht. De fans mochten nog steeds niet weten dat ik een vriendin heb. En ik wil het wel goed openbaar maken. Niet met roddels. Ik kan haar niet fijn knuffelen op het station. “Tom hoelaat kwam ze aan”� “Over toen nog ongeveer een half uur. Dat is nu nog 20minuten”� “Ja, en nog 10 minuten rijden”� “We kunnen niet zomaar het station oplopen.”� Gromt mijn broertje. Ik snap het wel. De meeste fans willen hem. Er hoeft maar zo’n bende te zijn daar. “We blijven dan nog mooi 5 minuten in de auto zitten en dan zoeken we haar perron op. Dan hoeven we niet zo heel lang daar te zijn.”� Stel ik voor. “Tom, Je begrijpt toch wel die hint met de fans, In de auto mag je van mij doen wat je maar wilt, maar buiten onze auto niet.”� “Dan blijven jullie maar buiten staan”� grap ik terug. Dat komt serieuze blikken van mijn bandleden te staan. “Dan zit ze dus wel naast mij”� Roep ik uit. De rest knikt. We rijden de parkeerplaats van het station al op. Een paar minuten later stappen we pas uit de auto en lopen naar het goede perron. Ik word zenuwachtig. Wat als ze nou echt niks meer met me mag hebben. Of zou ze fatsoenlijk met haar vader hebben gepraat. Kan ze dit toch nog doen. Zou hij haar verboden hebben om met mij om te gaan. Ik voel een klap van Georg op mijn schouder. “Het komt wel goed, wij helpen je wel”� fluistert hij me toe. Het geeft een goed gevoel als je weet dat je vrienden achter je staan. Er stopt een trein op het station waar wij staan. Het eerste wat ik zie is een sprintend meisje dat geen vaart mindert en keihard tegen me opbotst. Haar tassen had ze net van tevoren losgelaten. Ik wist dat ik haar niet openbaar kon zoenen. Ik boog me voorover en zei, “Leuk je weer te zien”� Ze glimlachte “Zal ik denk ik dadelijk wel in de auto merken”� voordat haar woorden tot me doordrongen had ze me losgelaten en hield de rest van de jongens hetzelfde vast. Toen pakte ze haar tassen en liep met ons naar de auto. Bij de auto zetten we haar tassen achter in, dan gaan we in de auto zitten. Rebecca zit in het midden tussen Bill en mij in. Ik houd haar hand vast. Haar hoofd legt ze op mijn schouder. “Mogen ze zoenen, doen ze het nog niet”� grapt Georg. Dat komt hem op een klap van Rebecca te staan. “Ooit gehoord van privacy.”� Giechelt ze terug. Ik kijk haar niet begrijpend aan. “Nou Tom, bereid je maar vast voor. Die dame is nog heel wat met je van plan”� “Maakt me denk ik niet veel uit”� antwoord ik terug. Het voelt zalig om haar weer vast te houden.

Als we thuis zijn, lopen ik en Rebecca meteen naar mijn kamer. “Zo privacy genoeg”� grap ik. “Ja, hoor”� lacht ze terug. Ze legt haar koffers naast het bed. Ik stap naar haar toe en pak haar vast. Zachtjes plant ik mijn lippen in haar nek. Ze legt haar handen over de mijne. Ik voel haar genieten van mijn aanraking. “Wat was je van plan”� vraag ik haar voorzichtig. Ze kijkt me ontdeugend aan. Net lang genoeg om kippenvel te krijgen. “Wat ik van plan ben”� herhaald ze mijn worden. Ik knik. “Om jou niet op te geven, niet naar mijn vader te luisteren, Een nummer op te nemen, was er nog iets dat ik vergeten ben?”� dreunt ze op. “Wat bedoel je met mij niet opgeven en niet naar je vader luisteren”� Meteen betrekt haar gezicht. “Toen we met de wedstrijd ruzie kregen, heeft hij me verboden om nog iets met jou te hebben.”� Haar gezicht zakt naar beneden. Ik duw met mijn hand haar gezicht weer naar boven. Meteen plant ik mijn lippen op de hare. Ik voel dat er tranen uit haar ogen komen. Mijn arm sla ik troostend om haar heen. “Rustig maar, je vader is hier niet”� fluister ik haar toe. “Maar, hij is echt in staat om je wat aan te doen, mocht er iets met mij gebeuren dat met jou te maken heeft. Ik weet niet waarom hij in een keer omsloeg. Ik denk van onze zoen. Maar mijn moeder en broer staan achter mij. Achter ons. Door hun sta ik ook nu nog hier.”� “Hey, wij verzinnen wel wat voor je vader. Ik laat je niet zomaar uit mij leven lopen. Jij bent een van de eerste meisjes die tot me doordringt en om wie ik echt geef. Dat geef ik niet zomaar op.”� Ze kijkt me aan. Om haar mond komt een lach door haar tranen heen. Met mijn duim veeg ik voorzichtig de tranen van haar wangen. Ik zet een stap naar achter en kijk naar het lachende gezichtje van mijn vriendin. Dan gooit ze haar armen om mijn nek en botst met haar lichaam tegen het mijne. Door haar plotselinge beweging word ik naar achteren geduwd. Ik val achterover op het bed. Haar met me meenemend. Ze krijgt een lachbui van mijn verbaasde gezicht. Daar laat ik het niet bij zitten. Ik rol zo dat ik nu bovenop haar lig. “Nou, wat ben je nu van plan”� vraag ik haar nogmaals. “Daar moet ik lang over nadenken”� zegt ze rustig. Ik weet dat ze het doet om me te plagen. Ik laat mijn hoofd tegen dat van haar liggen. Ze likt speels met haar tong langs mijn lippen. Ik zet mijn lippen op de hare. Ik kus haar zoals ik haar nog nooit gekust heb. Ze zoent vol overgave terug. “Zo jij hebt me gemist”� zegt ze lollig. “Wil je niet weten”� fluister ik terug. Meteen zet ik mijn lippen weer op de hare. Mijn tong glijdt over haar lippen. Gehoorzaam doet ze ze iets van elkaar. Meteen laat ik mijn tong in haar mond glijden. Mijn handen gaan naar het randje van haar t-shirt. Vragend om toestemming kijk ik haar aan. Ze knikt en drukt haar lippen weer tegen de mijne. Voorzichtig glijdt mijn hand onder haar shirt. Met mijn vingers trippel ik over de zachte huid van haar buik. Het allemaal in me opnemend. Hier had ik al een tijd naar verlangd. Rustig laat ik mijn ene hand op haar buik liggen. De andere ligt op haar heup. Verder hoef ik ook niet te gaan. Ik wil haar niet afschrikken. Niet wegjagen van mij. Ik los onze lippen en laat mijn hoofd naast het hare op het bed vallen. “Doe me dit nooit meer aan. Laat me nooit meer met twijfels achter”� fluister ik haar toe. “Dat beloof ik”� fluistert ze terug. Zo blijven we liggen. Er wordt op de deur geklopt. “Tom, ik weet dat je Rebecca voor jezelf wilt, maar zouden jullie naar beneden willen komen. Het eten is klaar”� hoor ik Gustav. Ik laat me van Rebecca afrollen en sta op. Ik wil haar overeind trekken. “Tom, je was fijner als deken dan wat je nu doet”� “Die taak vervul ik nog wel een keer”� lach ik terug. Hand in hand lopen we naar beneden. Daar zit iedereen al aan tafel. We schuiven aan. Iedereen kijkt mij aan. “Wat”� roep ik uit. “Niks”� zeggen ze dan. Ik schep eten op voor Rebecca. Ze eet alles netjes op. Waar heeft ze die manieren vandaan gehaald. En waarom gebruikt ze ze hier.

Reacties: