FanFic.nl

Fallen myself

22. Par Jeu

Door de ogen van Rebecca: We zijn klaar met eten. Georg en Gustav ruimen alles op. Ik zit op Tom zijn schoot voor de tv. Waar we naar kijken weet ik niet. “Ik weet niet wat ik liever heb, Rebecca hier of niet”� grapt Georg. “Nou Tom is beide keren stil. Alleen nu kijkt hij wat vrolijker.”� Zegt Gustav terug. “Rebecca, zou je mijn broer niet meer alleen willen laten, dat is gewoon niet meer leuk. Hij zegt niks. Is er niet bij met zijn gedachte. Vergeet dingen. Dit kun je ons niet meer aandoen.”� “En waarom liet je eigenlijk niets meer van je horen?”� vraagt Gustav nu. Ik weet dat ik het ze moet vertellen. “Ik zou niet weten hoe ik iets van me had moeten laten horen, Ik had geen mobiel meer, geen laptop, de telefoon kon ik ook niet gebruiken. Mijn vader had alles afgepakt. En overal waar ik was geweest controleerde hij de mobieltjes ook. Die van mijn broer en moeder ook.”� “Hij deed wat”� roept Georg verwoest uit. “Dat meen je niet”� “Ja toch wel, hij wou niet dat ik nog met jullie in contact kwam.”� “En je mocht wel naar hier komen.”� Vraagt Bill. Ik voel dat ik rood word. “Ehh, nee. Ik ben gewoon gegaan. Hij komt er toch pas morgen achter, want we zeiden dat ik bij Fleur zou logeren.”� “Je hebt wel lef, dat mag ik wel”� zegt Georg. “Maar als je ons niet meer mag zien, hoe zit het dan met mijn broer”� Ik voel dat ik nu nog roder word. “Mijn vader doet hem wat, mocht hij erachter komen dat we nu zo zitten. Maar daar komt hij niet achter. En hij doet hem ook niks. Dan is hij iedereen in de familie kwijt.”� “Hoezo?”� “Nou, de rest staat achter mij.”� “Wat zegt je vader eigenlijk over mij”� de stem klinkt koud. “Dat je een rockster bent, dat niet bij een meisje blijft als hij er miljoenen kan krijgen. Of nou daar komt het op neer.”� “En hij beslist dat voor mij”� Ik voel de woede door zijn stem. “Rebecca, waarom verbied je vader dit allemaal voor jou.”� “Omdat hij me wil beschermen”� “Daar waren wij ook al achter, waartegen wil hij je beschermen”� Ik voel de tranen over mijn wangen lopen. “Georg, kan het nog lomper”� hoor ik Tom uitvallen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Zonder dat ik er wat aan kan doen komt het gezicht van Frank tevoorschijn. Zijn lach galmt in mijn oren. Steeds meer beelden van de avond zie ik voor me. Ik voel mijn eigen pijn weer. Ik hoor niet meer wat de jongens zeggen. Ben weer terug in mijn eigen wereld. Mijn wereld vol pijn, verdriet en wanhoop. En dan is er een kans om me op te laten leven, pakt mijn vader hem van me af. “Rebecca stoppen”� word ik teruggehaald naar de echte wereld. Ik merk dat mijn lichaam was gaan schokken. Tom had me stevig vastgepakt. “Doe het jezelf niet aan, het is het niet waard”� fluistert hij me toe. Ik voel vragende blikken in mijn rug. Wetend dat ze zich allemaal afvragen wat er is gebeurd. Gelukkig vraagt niemand wat er precies is gebeurd. Niet dat ik het had verteld. Nog maar zo weinig mogelijk mensen moeten er van af weten. Dan kan ik goed overnieuw beginnen. Ik wil het verwerken, maar iedereen blijft in mijn verleden hangen. Iedereen blijft onthouden wat er is gebeurd. Mijn vrienden laten het achter zich. Ik ben veranderd, het gaat goed met me. Dan gebeurd zoiets niet. Mijn vader daar in tegen vergeet het niet. Denkt dat ik ieder moment weer terug kan vallen. Dat ik in mijn verleden blijf hangen. Nou dan was ik nooit opgehouden met snijden. Dan leefde ik nu nog precies als toen. Dan had ik de jongens ook nooit ontmoet, daar had ik de kracht niet voor. Misschien zou ik nou wel niet meer hebben geleefd. Dan was ik allang dood. Misschien moet ik dit mijn vader duidelijk maken. Misschien leert hij dan mij houden wie ik ben. En niet degene die hij wilt dat ik ben. En of hij het nu goed vindt of niet, Ik ga mijn relatie met Tom niet op het spel zetten voor hem. Hij komt er zelf wel achter dat je liefde niet uit elkaar kunt halen. Want na wat Tom net had gezegd, geloof ik echt dat hij verliefd op me is. Dat ook hij het goed te pakken heeft. Wat moet hij zonder mij en ik zonder hem. Als hij echt zo was zonder mij, zoals de rest beweerde is het wel heel erg. Maar ik kan moeilijk hier zo blijven. Ik heb ook mijn school die ik af moet maken. Ik hoor de klok slaan. Vaag tel ik hoe laat het is. Snel kom ik erachter dat er niks van klopt. “Hoe laat is het nou”� fluister ik tegen Tom. “Ik kan duidelijk niet tellen, hoe vaak dat ding slaat”� Nu begint Tom te lachen. “Moet ik je dat leren”� “Graag”� zeg ik dan. “Het is 10 uur, hoezo”� “Gewoon een vraag”� zeg ik lachend “Vragen zijn niet gewoon, ze slaan ergens op”� fluistert hij nu. Ik geef hem een duw. “Heey”� klinkt het. “Waag het niet mijn broertje te plagen”�hoor ik Bill. “Ik plaag niemand, hij plaagt mij”� verdedig ik mezelf. “Kan het me niet voorstellen.”� Roept Georg er doorheen. Ik schrik van mijn mobiel die afgaat. “Wie is dat nou weer”� vraagt Gustav. Verbaasd kijk ik op het schermpje. Meteen betrekt mijn gezicht. ‘Papa’ staat er. Hij kan toch niet weten waar ik nu ben. Laat het hem nu nog niet weten. Ik wil dit nog niet. “Wie is het Rebecca”�hoor ik duidelijk Tom zijn stem. “Mijn vader”�zeg ik bedroefd. Of er niks aan de hand is neem ik op. “Met Rebecca”� “Met je vader, Meid waar ben jij echt, Want ik heb Fleur net met haar moeder zien lopen”� klinkt het boos. Ik schrik, kan mijn verdwijning echt deze onrust veroorzaken bij mijn vader. Is het niet fout van mij met wat ik hem aandoe. “Ik ben een nummer aan het opnemen in Duitsland”� zeg ik zo cool mogelijk. “Rebecca waarom, Waarom”� vraagt hij me. “Wat waarom”� “Waarom doe je me dit aan.”� “Pap wat doe ik je aan.”� “Waarom laat je me niet weten waar je echt bent, Weet je wel hoe ongerust ik over je ben.”� “Pap, stop voor een keer met aan jezelf denken, verplaats je eens in mij. Denk eens wat ik zou voelen. Misschien snap je dan iets over mij. Ik ben veranderd in die 2 jaar pap. En drastisch ook. Dan zie ik weer geluk, Ik voel weer liefde. En jij slaat alles onder me voeten vandaan om te zeggen dat je het niet wilt en het me verbied. Denk er eens over na pap. Dit werkt zo niet”� Nu had ik eindelijk gezegd wat ik dacht. Of hij er mee eens is of niet. Dit denk ik, en dit mag ik ook denken. Niemand vertelt mij wat ik wel of niet mag denken. “Ik snap je Rebecca. Hoe kan ik het goedmaken. Ik wil mijn dochter niet kwijt. Ik wil haar houden voor wie ze is.”� “Accepteer wie ik ben”� fluister ik nu bijna. “Accepteer me door de ware mij te leren kennen.”� “Dat ga ik proberen. Maar ik wil toch nog een keer een hartig woordje met Tom spreken.”� “Je doet maar, Maar niet via de telefoon. En maak hem niet boos. Ik hoef geen ruziënd vriendje en vader.”� Ik hoor gelach aan de andere kant van de telefoon. “Ik zie je nog wel een keer Rebecca”� “Doei pap”� Ik zet mijn mobiel uit. Dit ging makkelijk. Misschien wel iets te makkelijk. Ik zucht diep. “Willen wij dit weten”� vraagt Bill me. “Nee, gaat jullie niks aan”� zeg ik terug. Het gaat ze ook niks aan, behalve Tom dan. Ik vertel het hem straks wel. Als we alleen zijn. Of zou ik de jongens nog even jennen. Ja dat doe ik. “Nou eigenlijk gaat het jullie alles aan. Hij komt me morgen weer ophalen. Hij heeft Fleur net met haar moeder zien lopen en wou weten waar ik was En hij wil niet dat ik hier ben, dus komt hij me morgen ophalen. Ik zie de schrik op de gezichten. Dit ga ik nog wel even volhouden. Misschien krijg ik mijn vader wel zo ver om mee te spelen, dat hij me morgen een soort van komt halen. Ik ben best wel benieuwd hoever ik kan gaan bij de jongens. Ik ga het hem gewoon vragen. Maar dan moet ik wel heel erg lang dit spelletje volhouden. Gelukkig ben ik best wel goed in toneelspelen. “Dus je bent nog maar een aantal uur hier”� stottert Tom. Ik zie dat hij ongelukkig is. Kan ik het hem aandoen. Ach ik doe het gewoon. “Ja, dan zal ik maar weer mijn spullen in gaan pakken zeker”� mompel ik. Ik sta op en loop de kamer uit. Als ik boven ben kan ik bijna mijn lach niet inhouden. Snel pak ik mijn mobiel en bel mijn vader. “Rebecca, wat is er dat je me belt”� “Ik heb een meesterplan, En even zin om de jongens te jennen.”� “Vertel”� “Nou ik zei net dus dat jij belde, Natuurlijk vroegen ze hoe het gesprek ging. Ik zei alleen dat je me morgen op zou komen halen. En dat ik ze nooit meer mag zien.”� “En je plan is”� “Jij wou toch ook nog met Tom spreken. Als je morgen vrij bent en je weet hiernaartoe te komen. Dan komt het erop neer dat we de jongens flink hebben laten schrikken. En vlak voordat ik wegga bekennen we dat het allemaal maar een grap was.”� “Weet je zeker dat de jongens daar tegen kunnen”� “Ja, anders leren ze daar maar tegen kunnen.”� “Oke, ik kom morgen naar jou toe.”� “Tot morgen pap”� “Tot morgen prinses”� Ik klik het gesprek weg. Prinses, zo heeft hij me al lang niet meer genoemd. Maar het was wel altijd zijn naam voor mij. Niemand anders mocht die gebruiken. Ik zie de gezichten van de jongens al voor me, als ze morgen ontdekken dat ik helemaal niet weg ga. Ik kijk naar de spullen die ik al uit mijn tas heb gehaald, dat is dan allemaal weer dubbel werk. Gelukkig is mijn tas verder nog niet overhoop gehaald. Behendig stop ik de spullen terug. Ik zie weer Tom zijn gezicht voor me. Het is best wel zielig voor hem. Maar uiteindelijk zal hij blij zijn. En het is de perfecte manier om hem met mijn vader te laten praten. En of hij me terugpakt kan me niet interesseren. Zolang hij het maar niet dwingend doet. Rustig loop ik weer naar beneden.

De volgende morgen word ik wakker van iemand die naast me ligt te draaien. “Lukt het een beetje”� vraag ik sarcastisch. “Nee”� hoor ik terug. Ik richt me zo op dat ik Tom kan zien. “Wat is er?”� vraag ik gemeend. Hopend dat dit niet door mijn grapje komt. “Jij moet me nog vragen wat er is”� vraagt hij. Ik kijk hem diep in zijn ogen. Bewust dat dit dus komt door mijn grap. Wat zou hij vanmiddag blij zijn. “Rebecca ik zei gisteren dat ik je niet wou laten gaan, dus ik laat je ook niet gaan. Als je vader problemen heeft met mij, moet hij dat tegen mij zeggen, niet tegen jou. Ik ga hem dadelijk overtuigen dat ik bij jou hoor en dat dit onredelijk is.”� Ik voel me glimlachen. Dit was misschien ook wel de reactie die ik wou. Maar dat overtuigen werkt beter, Mijn vader is door mij al overtuigd als Tom dit ook nog lukt, Wie weet krijgt hij dan een kans. Hij moet alleen wel erg zijn best doen. Aan de telefoon leek het alsof mijn vader nog een preek heeft voor Tom. Als het echt waar is wat hij net zei, komt het helemaal goed. Ik hoef nergens bang voor te zijn. Die komen er straks wel met zijn 2e uit. Ik laat me weer achterover in het bed vallen. Ik voel de hand van Tom de mijne pakken. Zachtjes knijp ik erin. “Hoe laat is het”� vraag ik weer. “Ik ga je nu klok leren lezen”� zegt Tom lachend. Hij pakt een klok van zijn nachtkastje en gaat met zijn gezicht naar mij liggen. “Dit Rebecca, is een klok”� lacht hij. “Ja dat weet ik en het is nu tien uur”� “Wow, u heeft het goed en gaat door naar de volgende ronde.”� “Waarvoor doe ik mee?”� vraag ik serieus. “Voor mij”� “Oh, dan stop ik hier”� zeg ik. Net op tijd rol ik weg en stap het bed uit. Ik trek een sprintje naar de eetkamer. Tom komt ondertussen al achter me aan. Net voor de deur haalt hij me in en pakt me vast. “Zo makkelijk kom je niet van me af.”� Fluistert hij in mijn oor. Hij duwt zijn lippen op de mijne. Ik voel zijn hand langs mijn been omhoog gaan. Ik voel de kriebels die zich in mijn maag samen vormen. Het is gewoon een perfect gevoel. Zijn hand blijft liggen op de ontblote huid bij mijn heup. Voorzichtig laat ik mijn handen afglijden van zijn nek naar zijn borst. Dan lost hij zijn lippen. Teleurgesteld kijk ik hem aan. “Nee, we gaan eten”� “Jammer”� fluister ik in zijn oor, “Ik had net besloten om weer mee te doen met die wedstrijd van je”� snel glip ik de kamer in. Tom loopt me meteen achterna. Alsof er niets gebeurd is, ga ik aan tafel zitten. “Goede morgen”� roep ik blij. Meteen herinner ik me mijn grap. Dit is niet echt de houding die iemand heeft als ze straks weggaat. “Zo goed gehumeurd”� vraagt Gustav me. “Kan het anders”� grijns ik terug. Ik denk aan net. “Tom wat heb met haar uitgespookt”� vraagt Georg hem. “Niks”� grijnst Tom terug. Hij kijkt me in de ogen. “Rebecca, moeten we eraan wennen dat je zo iedere morgen rondloopt”� lachend kijkt Georg me aan. “Wat is er mis met wat ik aan heb”� is mijn eerste reactie. Al snel besef ik dat ik nog steeds in mijn slaapspullen rondloop. “Niks”� gromt Georg terug. Ik kijk hem recht in zijn ogen. “Waar denk jij aan Georg Listing”� “Nergens”� er komt een grijns op zijn gezicht. Ik pak een stuk toast en stop het in mijn mond. Al snel heb ik er spijt van. De tranen schieten in mijn ogen. “Ja Rebecca, dat was warm”� zucht Bill. Ik probeer hem te slaan, wat overigens goed lukte. Ik zie Bill over zijn arm wrijven. “Tom, zeg er eens iets van”� zeurt hij. “Nee, het was terecht”� lacht die terug. Ik zie Bill uithalen naar Tom. Snel houd ik hem tegen. Geen ruzie, als ik erbij ben. “Nou Bill, dan hoef je nog maar een paar uur te wachten met slaan. Dan is ze namelijk weer weg.”� “Wie is daar zo zeker van”� vraag ik. Ik kijk ze een voor een aan. Soms zie ik een sprankje hoop, soms zie ik niets. Geen reactie op wat ik net zei. Eigenlijk had ik me net verraden. “Hoezo”� vraagt Gustav nu. “Tom gaat mijn vader overtuigen dat ik hier moet zijn. En ik weet niet hoe groot zijn overtuigingskracht is, maar ik geloof er wel in. En dan moet Bill nog heel lang wachten met slaan.”� Grinnik ik. “Dat hoop ik dan maar”� zegt Bill. Ik neem nu voorzichtiger een hap van mijn toast. Niet veel later is die op. Ik sta op en loop naar boven. Ik pak een aantal kleren die ik aan wil en loop Tom zijn badkamer in. Snel doe ik de deur op slot. Hij mag dan wel mijn vriendje zijn. Ik douche nog altijd liever alleen. Snel zet ik de kraan aan. Ik trek mijn kleren uit en stap onder de douche. Ik voel hoe het warme water me langzaam week maakt vanbinnen. Dit is zo’n lekker gevoel. Maar voordat ik er aan gewend raak, zet ik de douche uit. Zo snel ik kan kleed ik me weer aan. Als ik de deur opendoe, zie ik Tom op bed liggen. “Nu al klaar”� vraagt die. “Op mijn haar en make-up na wel”� lach ik. “Dat heb je niet nodig en ik doe je haar wel. Ik pak de borstel uit mijn tas en geef die aan Tom. Plechtig ga ik voor hem zitten. In een paar seconde heb ik de knot uit mijn haar. Ik voel het bed bewegen als Tom rechtop gaat zitten. Voorzichtig kamt hij mijn haren. Niet dat er veel klitten inzitten. Ik geniet van de aanraking. Ook al is hij al lang klaar, hij blijft doorgaan. “Ga je maar aankleden voordat mijn vader straks komt.”� Zeg ik hem. Meteen heb ik spijt dat ik het heb gezegd. Terwijl Tom opstaat laat ik me naar achter vallen. Ben ik blij dat ik al weet dat ik mag blijven. Hoe slopend moet het dan wel niet zijn voor de jongens. Mijn vader was toch wel langs gekomen. Alleen de jongens dachten dat het nog iets erger was. Dan herinner ik me de kamer. “Shit”� komt er uit mijn mond. Het was er vet smerig. Nou ja mijn vader was jongens wel gewend. Hij had er thuis zelf een. En het viel verder best wel mee. Ik sluit mijn ogen. Ik denk aan Tom. Ik hoor een deur. Mijn inschattingsvermogen is nou niet heel erg goed. Zo gauw ik weer voetstappen hoor weet ik wie het is. Tom komt naast me liggen. Ik denk aan gisteren. “Waar denk jij aan”� vraag ik hem. “Ik denk niet, ik kijk alleen maar naar je”� lacht hij. Ik open mijn ogen. “En had jij leuke gedachte”� “Nee, jij kwam er te vaak in voor”� Ik hoor naast me een geluid van verontwaardiging. Ik voel een hand op mijn arm. Met mijn andere hand vang ik die hand. Ik trek hard genoeg aan zijn hand om hem te verplaatsen. Met een klap komt hij bovenop mij. Ik hoor hem naar adem snakken. “Was dat nodig”� Ik knik. In een beweging pak ik zijn beide hand. Ik leg ze boven onze hoofden. Als ik zijn handen los laat, laat hij ze liggen. Hij kijkt me ontdeugend aan. Ik duw mijn lippen op de zijne. Mijn handen laat ik afdwalen langs zijn armen naar zijn borst. Nog iets verder naar zijn zij. Daar ga ik rondjes draaien. Ik weet dat hij niet tegen kietelen kan. Het duurt dan ook niet lang of hij begint te lachen. “Ka..an ... Ik… ni…iet…. Te…gen.”� “Dat is dan jammer voor je”� lach ik. Plots komen zijn armen in beweging. Voor ik weet wat er aan de hand is, zit ik in de houdgreep. Voorzichtig begint hij mijn hals te zoenen. Ik kan het niet laten om hem nog zachtjes na te porren. Met zijn benen zet hij mij klem. “Dat is niet leuk”� fluistert hij in mijn oor. “Waarom lach ik dan?”� “Die is goed”� Zijn lippen dwalen verder af naar onder. Naar mijn borstbeen. Daar lost hij het laatste kusje. Ik hoor de bel gaan. Snel sta ik op. “Dat moet je vader zijn”� zegt Tom verlegen. “Het lukt je wel”� zeg ik. Ik neem de moeite niet om mijn tas naar beneden te halen. Bill had de deur voor mijn vader al opengemaakt. Ik geef mijn vader een blik van verstandhouding. “Rebecca, ga je tas maar pakken. Dan vertrekken we. Je hoeft hier toch niet veel langer te blijven.”� Nu moet Tom iets zeggen, bedenk ik. Ik knijp zachtjes in zijn hand. “Kan ik met u praten”� vraagt Tom voorzichtig. Aan zijn gezicht zie ik dat hij verlegen is. “Ja hoor”� zegt mijn vader rustig. Mijn vader loopt achter Tom aan rustig naar boven. Ik ga met Bill de kamer in. “Waar is je vader”� vraagt Georg. “Met Tom boven, met een beetje geluk mag ik hier nog blijven ook.”� Bill bestudeert mijn gezicht. “Je wist dat je mocht blijven. Daarom was je vanmorgen ook zo vrolijk. Je verraad jezelf nu”� “Weet ik, maar Tom weet dat niet. En mijn vader wou toch nog met Tom praten.”� “Dit is gemeen voor mijn broertje. Die zit nou helemaal te zweten.”� “En het is een goede les voor hem. Hij heeft immers niks te verliezen. Tenzij hij het nu echt verprutst dat mijn vader denkt, wie is dat nou weer. Maar dan nog mag ik hier het nummer op blijven nemen.”� Vrij relaxt neem ik een cola. Bill kijkt me afkeurend aan. Georg kan er de lol wel inzien en Gustav, ja, die zegt niks.

Door de ogen van Tom: Ik hoor een bel gaan. Het is nu of nooit. Ik kijk nog een keer naar Rebecca. Zij is alles waard, zelfs mijn leven. Achter haar loop ik de trap af. Ik word nu echt zenuwachtig. Ik zie haar vader in de hal staan. “Rebecca, ga je tas maar pakken. Dan vertrekken we. Je hoeft hier niet veel langer te blijven”� Rebecca knijpt zachtjes in mijn hand. Het geeft me moed. “Kan ik met u praten”� zeg ik verlegen. Waar is die verlegenheid nou weer goed voor. Haar vader volgt me de trap op, terug naar mijn kamer. Ik zie Rebecca nog net achter Bill aan de kamer inlopen. Ze komt me niet eens steunen, schiet het door me heen. Maar ik kan nu niet meer wegrennen. Ik open de kamerdeur en houd die open. Achter haar vader sluit ik hem weer. “Waar wil je het over hebben Tom?”� “Over Rebecca”� Hij knikt begrijpend. “Daar wil ik ook nog eens met jouw over praten, dus dat komt mooi overeen.”� Ik knik. “Ik neem maar aan, dat Rebecca nog steeds haar grapje weet vol te houden”� Ik voel de verbazing door me heen trekken. Welke grap. “Ze heeft je dus nog niks verteld. Ze mag gewoon blijven hoor. Dus daar hoef je je niet druk over te maken.”� Er gaat een zucht van opluchting door me heen. “Maar dat zegt nog niet dat ik het goed vind dat je iets hebt met mijn dochter. Daar wil ik het dan nog wel even met je over hebben.”� “Hoe kan ik u er dan van overtuigen dat ik wel iets waard ben.”� “Oh, ik heb nooit gezegd dat je niets waard bent. Ik vertrouw je gewoon niet voor 100%..”� “Maar waarom niet? Zou u de andere 3 ook meteen afkeuren?”� “Ja, ik denk het wel. En ik keur je niet af, want ik verbied haar niks. Al komt het soms wel zo over. Ik heb gewoon mijn bedenkingen.”� “En hoe kan ik die veranderen?”� “Door mijn vertrouwen te winnen. Je weet denk ik wat Rebecca overkomen is.”� “Ja”� “Nou je snapt denk ik wel hoe dat moet voelen als vader. We hadden daar moeten zijn, maar we waren er niet. We waren echt bang hoe ze er op ging reageren. Het leek echt goed te gaan. We besloten toen haar vrijheid te geven. Zo zou ze niet opgesloten worden. Ze mocht naar haar vrienden, dansen in die club. Toen we erachter kwamen dat het helemaal niet goed ging, werden we bang. We wisten niet wat er zou komen. Wat haar volgende stap zou worden. We gingen haar bewaken. Extra opletten. Ze mocht niet meer overal heen, zonder ons of haar beste vrienden. We deden het heel onbewust, maar zij ging er nog meer kapot aan. Romeo heeft haar uiteindelijk er weer bovenop gekregen. Maar we waren en zijn nog steeds bang op een terugval. Een zwart gat in haar inmiddels zo kleurrijk leven. En misschien zijn we bang om haar kwijt te raken. Dat ze straks op plekken zou zijn, waar wij haar niet meer kunnen bereiken. En ik zeg wel steeds we, maar ik ben er denk ik het bangst voor. Mijn vrouw laat haar gewoon. Ze vind dat ik dat ook moet doen, maar ik krijg het niet voor elkaar. Dat moet je ook snappen.”� “Ja, ik snap dat wel. Maar Rebecca vind dat echt heel irritant. Ze heeft het gevoel, alsof u haar geen geluk gunt.”� “Dat gun ik haar wel. Ik zou niet durven het haar af te nemen, maar ik wil haar gewoon blijven beschermen. Je weet nu een beetje hoe ik me voel. Ik denk heus niet slecht over jouw Tom, maar ik vind het gewoon eng om haar los te moeten laten. Ik ben bang dat als het dan ooit nog verkeerd gaat, ze dan nooit meer terugkomt. Dat ze zich dan losmaakt van iedereen. Dat deed ze toen met Frank ook. Daarvoor wil ik je dan ook even waarschuwen. Je moet haar dan juist niet laten gaan. Tom, ik wil je een eerlijke kans geven. Zullen wij opnieuw beginnen?”� “Ja”� We geven elkaar een hand. “Zullen we naar beneden gaan”� stel ik voor. Hij knikt. We lopen naar beneden. Nu ik weet hoe dat haar vader zich voelt, kan ik zijn reactie wel begrijpen. Hij heeft echt het beste met haar voor, maar ik ook. Beneden schenkt Rebecca meteen voor haar vader koffie in. “Tom je zult ook wel op de hoogte zijn van haar grapje”� Ik knik. Rebecca en haar vader praten nog over het een en ander. Ik kan ze niet zo snel verstaan. Wat waarschijnlijk de bedoeling ook niet was. Als haar vader zijn kopje koffie op heeft, laat Rebecca hem uit. Ze komt terug en ploft op mijn schoot neer. “Lief ben ik”� fluistert ze in mijn oor. Georg die naast me zit begint te lachen. “Tom, ze kwam hier binnen en het eerste wat Bill tegen haar zei, dat ze zich verraadde en dat ze dus mocht blijven.”� “Mij hier een beetje voor de gek houden, vind je dat nou leuk”� “Ja”� giechelt ze. Nu is het mijn beurt om in haar zij te porren. Ze ligt meteen helemaal dubbel. Uiteindelijk valt ze over Georg’s schoot heen. “Ik bescherm je wel hoor”� lacht Georg naar haar. Hij zet een hand in mijn zij en kietelt mij. Zijn andere hand zet hij in Rebecca haar zij. Ze rolt van de bank af op de grond. Niet veel later duwt Georg mij de bank af. Ik beland boven op Rebecca. “Zo opgeruimd staat netjes”� lacht Georg boven ons. Hij legt zich over de hele bank. Ik word door Rebecca opzij geduwd. Ik rol half van haar af. Met mijn hoofd blijf ik op haar schouder liggen. “Door jouw grap heb ik vannacht niet geslapen, dus die paar uurtjes ga ik nu inhalen”� fluister ik in haar oor. “Ga dan zo liggen dat ik nog iets kan doen.”� Ik til mijn hoofd op. Ze weet ergens een magazine vandaan te pakken en gaat weer liggen. Voorzichtig leg ik mijn hoofd op haar buik. Haar ademhaling is heel ritmisch. Al snel val ik in slaap. Nouja die tijd blijft zij ook maar liggen. Ik hoor Georg nog iets mompelen. Wat hem denk ik op een klap komt te staan, want hij houdt al snel zijn mond. Dan ben ik echt weg.

Midden in mijn zo fantastische droom, voel ik een por in mijn zij. Langzaam kom ik weer bij bewustzijn. “Tom, wakker worden”� klinkt het boven mij. Ik zou willen dat het Rebecca’s stem zou zijn, maar het is die van Georg. “Wat moet je”� brom ik. “Eten en of je Rebecca ook even wakker maakt.”� Ik was al half overeind, en eigenlijk wilde ik me al terug laten vallen. Snel realiseerde ik me dat ik in de woonkamer lag, op Rebecca, in plaats van in mijn slaapkamer. Ik draai me op mijn knieën. Ik glimlach als ik het slapende gezicht van Rebecca zie. Ze lijkt zo vredig. “Maak haar nou maar wakker Tom”� klinkt het vanuit de keuken. Ik knik, al kunnen ze dat niet zien. Voorzichtig buig ik me over haar heen. Welgemikt plaats ik een zoen op haar lippen. Het duurt niet lang of ze opent haar ogen. “Huh, wat”� stamelt ze. “je bent denk ik in slaap gevallen.”� Ze knikt en komt overeind. “Gaan we eten”� vraagt ze me. Haar ogen gaan langs de klok. Aan tafel kucht Bill een keer. “Morgen gaan we beginnen met het nummer opnemen en er komt geen gemaar.”� Hij kijkt opzettelijk naar Rebecca. “Wat doe ik nou weer fout”� zegt ze met een lief gezichtje. “Jouw grap, heeft ons een dag gekost.”� Nu begint ze te lachen. “Alsof je dat erg vindt”� Bill kijkt nep boos. Rebecca eet bijna zwijgend haar eten op. “Nu kan ik mijn tas weer uitpakken”� grapt ze en loopt weg. “Hey, jij moet de afwas doen”� roept Georg haar aan. “Die doe ik morgen dan wel”� roept ze terug. Ik loop haar achterna naar boven.

Rebecca pov; Ik hoor voetstappen achter me op de trap. Ik weet meteen dat het Tom is. Mijn gedachte gaan naar vanmorgen. Met Tom voelt gewoon alles perfect. Ik heb wel eens eerder een vriendje gehad, maar me nog nooit gevoeld net als nu. Ik leg mijn kleren naast die van Tom in zijn kast. De voetstappen komen dichterbij. De laatste spullen leg ik in de kast. Mijn tas schuif ik onder het bed. Tom is ondertussen achter me komen staan en slaat zijn armen om me heen. “Jij haalt nooit meer zo’n grap met me uit, begrepen”� zegt hij me. “Nu ben ik bang zeg”� lach ik terug. In een snelle beweging draai ik om en zoen hem op zijn lippen. We staan vlak bij de deur en ik draai die op slot. Ik weet nog niet wat mijn plan is, dat zal ik zo wel zien, maar wel dat er niemand binnen hoeft te komen. Ik laat Tom los. Hij kijkt me verbaasd aan. Snel pak ik zijn pet af en loop naar de andere kant van de kamer. “Pak hem dan”� roep ik blij. Ik ben een stuk sneller dan Tom. Na een tijdje achter elkaar aan te hebben gerent, begin ik moe te worden. Tom weet me in te halen en samen vallen we op bed. Hij hijgt zachtjes. “Zo snel moe”� grijns ik in zijn oor. Zijn gezicht komt dichter naar de mijne toe. Zijn lippen komen zacht tegen de mijne aan. De piercing voelt koud. Zijn tong tikt tegen mijn lippen. Mijn mond gaat een stukje open. Zijn tong komt in mijn mond. Mijn been duw ik tussen de zijne. In een snelle beweging draai ik hem op me. Mijn handen glijden langs zijn zij, naar zijn rug. Ik los mijn lippen van de zijne en tegelijkertijd trek ik zijn shirt uit. “Das beter”� mompel ik. Er verschijnt een brede grijns over zijn gezicht. Zijn lippen drukt hij weer op de mijne. Zijn handen trippelen net tot de onderkant van mijn shirt. Ze gaan onder het stof door. Zijn handen voelen aangenaam warm op mijn buik. Hij tekent cirkels waarmee hij steeds hoger komt. Zijn vingertoppen raken nu de onderste rand van mijn bh. Er gaat een rilling door mijn lichaam die alle kleine haartjes rechtop laat staan. Zijn handen komen nu over mijn borsten te liggen. Ik maak vrij snel een besluit. Ik wil hem. Over Frank ben ik heen en nu is Tom aan de beurt. Ik ga op in elke beweging die hij maakt. Zijn handen pakken de onderkant van mijn t-shirt en hij kijkt me vragend aan. Ik knik en hij trekt het shirt over mijn hoofd heen. Zijn ogen glijden over mijn lichaam. Ik lach als ik de bewondering zie in zijn gezicht. “Je bent zo mooi”� fluistert hij in mijn oor. Hij geeft een kus op mijn voorhoofd. Dan trekt hij mij bovenop zich. Ik leg mijn hoofd rustig op zijn borst. Zijn handen liggen op mijn riem en onderrug. “Laat me nooit meer alleen”� hoor ik nu zachtjes. Ik schut zachtjes mijn hoofd. “Ik blijf altijd bij je”� zeg ik terug. Later komen we er allemaal achter dat ik deze belofte nooit waar zal maken.

Reacties: