Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Sing it Out! » 17. Je hebt me.
Sing it Out!
17. Je hebt me.
Wanneer ik op het station arriveerde, werd ik hartelijk verwelkomt door mijn familie: een knikje en een glimlach van Xander, mijn jongere broertje die stoer tegen de muur leunde, een kus van papa. Mama knuffelde me haast plat. Daar moet je dan zeventien jaar oud voor zijn. Mijn vader kon niet snel genoeg mijn bagage in de koffer smijten en daarna scheurden we ervandoor. Tijdens de rit vertelde mama uitbundig over het kerstfeest en de vakantieplannen.
‘Ik wilde graag wit met zilver combineren, of zou ik toch beter gouden kerstballen nemen?’ Ik kon me maar moeilijk op haar uitleg concentreren. Mijn gedachten waren eerder bij het feit of ik mijn ouders over de solo zou vertellen. Ik wist dat, als ik niet voldoende presteerde op het conservatorium, ik weer naar een gewone school zou moeten.
‘Noa, wat denk jij ervan?’ Mama haalde me uit mijn gedachtestroom en keek me afwachtend aan. Er was geen tijd voor piekermomenten. Ik kon me beter concentreren op de leuke dingen.
‘De kerstballen,’ herhaalde ze, ‘welke kleur?’
‘Maakt niet uit, zolang we maar van die leuke engeltjes hebben.’
Bij het thuiskomen bood mama zich vrijwillig aan mijn spullen uit te pakken. Dat kon ik toch moeilijk weigeren? Mijn vader zette zich weer achter zijn bureau en ik besloot een oud, vertrouwd plekje op te zoeken, mijn slaapkamer. Het felroze met zwart motief gekleurde behangpapier lachte me vrolijk toe wanneer ik binnen wandelde. Achter de muur van mijn bed was een effen zwarte muur waar posters van verschillende artiesten op pronkten en een prikbord gevuld met foto’s. In de hoek stond mijn statief met micro en een keyboard. Nee, ik was niet zo’n natuurtalent als Melanie, maar ik kon toch aardig wat deuntjes spelen. Ik gebruikte mijn keyboard vooral om de toon aan te geven of om nieuwe melodietjes uit te werken. Ik weet het, officieel verslaafd. Recht tegenover mijn bed stond een bureautafel waarop songteksten verspreid lagen en de enige nog niet gebruikte muur van mijn kamer was bedekt met een vierdeuren spiegelkast. Door het raam zag ik Xander op zijn fiets stappen en vervolgens over het tuinpad snellen. Ik vermoedde dat hij met wat vrienden afgesproken had in de stad. Ik maakte een rondje door mijn kamer, nam een sweater en joggingbroek uit de kast, kleedde me om en drentelde dan de trappen af naar beneden. Daar plofte ik neer op de zetel om vastbesloten de rest van mijn dag voor de televisie te verslijten.
’s Avonds rond half acht lag ik nog steeds in dezelfde positie naar een film te kijken. Ondertussen had ik al wel gegeten. De bel rinkelde en ik hoorde aan mama’s hakken hoe ze naar de voordeur liep. Na wat gemompel, verscheen ze in de deuropening van de woonkamer.
‘Noa liefje, bezoek voor je.’ Opgewekt sprong ik uit de zetel en liep naar de voordeur. Ik had mijn buurmeisje verwacht en was verheugd om haar eindelijk weer te zien. Wie ik daar aantrof, was echter allesbehalve mijn buurmeisje. Ik slikte. Hij. Hij stond gewoon… voor mijn voordeur?! Gebeurde dit écht? Ik kon het niet vatten. Dit kon gewoon niet waar zijn!
‘Hallo?’ Het klonk waarschijnlijk belachelijk, maar ik moest nodig testen of ik niet toevallig gek werd.
‘Hé Noa.’ antwoordde hij uitdrukkingsloos. Goed punt, ik was niet gek. Slecht punt, hij stond daar echt! Mijn hoofd schreeuwde maar één zinnetje: “Haal hem hier weg! Haal hem hier weg! Haal hem hier weg!”ť. Ik had hier zo hard geen zin in. Het strijden was ik moe, ik wilde rust. Rust! Is dat zoveel gevraagd?
‘Dag Bill!’ Mijn handen grepen de deurklink vast om ze met een klap toe te slaan.
‘Noa alsjeblieft, ik moet met je spreken!’ Niet nu. Niet net nu ik twee weken van alles verlost was.
‘Wacht maar tot na de vakantie!’ Ik rolde met mijn ogen.
‘Het is belangrijk! Ik ga hier niet weg vooraleer ik fatsoenlijk met je gesproken heb.’ Het was moeilijker om die smeekbede te negeren. Zuchtend beet ik op mijn onderlip. Tegen mijn zin (of misschien ook niet) opende ik de deur. Nonchalant leunde ik tegen de deurwand.
‘Ik weet wat Angela je heeft aangedaan. En ik weet dat je denkt dat ik ervan af wist, maar dat is niet zo. Dat zou ik nooit goedkeuren, dat weet je.’ Eerlijk gezegd had ik hem er niet toe in staat geacht, maar dat stak ik op de verliefdheid. Ik kon hem niet nuchter beoordelen. Bill begon te vertellen over vanmiddag, dat er op school iets met Angela gebeurt was waar mijn vriendinnen bij betrokken waren, hoe hij haar afgeluisterd had en er zo achter kwam dat Angela’s bedoelingen niet altijd zo heilig waren.
‘Je moet me geloven. Mevr. Halewijn is ondertussen ook op de hoogte. Samen met je vriendinnen ben ik haar alles tot in de puntjes gaan uitleggen.’ Nog verbaasder kon een mens niet zijn.
‘Je verdient het niet om op die manier behandelt te worden.’
‘Hoe dien ik dan behandelt te worden? Volgens de subtiele manier waarop jij me de laatste keer behandelde?!’ Bitter dacht ik terug aan dat pijnlijke moment. De gedachte aan de kus, maar vooral aan hetgeen wat de dag daarop gebeurde gaf me de rillingen. Beschaamd sloeg hij zijn ogen neer. Hij wist waarover ik het had en schudde zijn hoofd.
‘Dus, ben je daarom heel de weg hier naartoe gekomen bent?’
‘Gedeeltelijk.’ Het begon te regenen. Kleine druppels werden zichtbaar op zijn lederen jack en verdwenen in zijn haren. Verwachtingsvol keek ik hem aan. Zijn handen balden zich tot vuisten.
‘De meest belangrijke reden waarom ik hier ben Noa is… . Na die ene kus was niets meer hetzelfde. Ik wist niet meer wat te doen. Het enige wat ik wist, was dat je in mijn hoofd zat en dat ik je er niet meer uitkreeg. Dat gevoel beangstigde me. Ik heb dit nog maar een keer eerder gevoeld, en het leverde me niet veel goeds op, een gebroken hart. Later heb ik daardoor de stomste beslissing ooit gemaakt. Niemand zou me nog zo erg kunnen kwetsen.’
Regendruppels maakten zijn lippen vochtig. Dat mijn blik juist daarop viel, besefte ik pas toen twee bruine ogen me betrapt aankeken.
‘Ik wilde geen gevoelens voor je Noa! Ik wilde je uit mijn leven bannen! Ik zou me niet nog een keer zo verliezen. Alleen, ik kon niet meer terug. Dit kan heel raar klinken maar… ik ben verliefd op je No. Ik hou zo verschrikkelijk veel van je. En als je me wilt, dan ben ik helemaal van jou.’ Ik viel, verdronk in zijn donkere ogen. Ik bleef maar vallen, dieper en dieper, meegezogen in het verhaal dat zijn ogen me wilden mededelen. Sprakeloos. Daar stond hij dan, Bill Kaulitz, zo fragiel, doorweekt van de regen, zijn hart uitgestort. Hoe kon hij verliefd zijn, op mij?! De wereld leek verkeerd te draaien, de kringloop was verbroken. Lovers zijn lovers, haters zijn haters. Dat is hoe het is, of beter gezegd, zou moeten zijn. Niets klopte nog. Het voelde verkeerd, zo verdomd fout.
‘Het spijt me, Bill. Het kan gewoon niet.’ Alsof het niets was sloeg ik de deur dicht en liet hem verkleumd van de kou in de regen staan. Binnen zakte ik door mijn knieën tegen de deur. Wie ben je Noa? Wat wil je nu eigenlijk? Ik sloot mijn ogen en zag momentopnamen aan me voorbijflitsen: Bill, de allereerste dag op het conservatorium. Wat een arrogant kind. Het begin van een leven vol plagerijen. Flits. Het begin van een nieuw schooljaar. Het weerzien van mijn beste vriendinnen. Het weerzien van Bill. Flits. Plagerijen kwamen terug, mijn armband, zijn boxer. Flits. Samenwerking, samen lachen. Flits. Twijfels, het gesprek met Merel. Flits. De Kus. Flits. Angela en Bill, pijn. Flits. Bills bruine ogen.
Mijn ogen sprongen open en ik sloeg een hand voor mijn mond.
‘Wat heb ik gedaan?!’
Reacties:
Wat heb ik gedaan?
Dat laatste zinnetje is echt perfect.
Nou moet zij achter Bill aan gaan, maakt Bill eindelijk de goede keus om voor Noa te gaan. Laat ze hem daar in de kou staan.
hm, slim. Not.
Dusja, nu moet zij weer achter Bill aangaan. Pf, het is me wat hoor.
Ben benieuwd naar meer!
xje
niemand mag stoppen op zo een moment, ik eis dus dat je zo sneol mogelijk verder gaat!
-xxx-
Ik wil dat je verder gaat.
Ik zit hier gewoon met een brok ik mijn keel, en dat is nog niet vaak gebeurd.
ow kut!