Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Designed to Kill » Hoofdstuk 1.
Designed to Kill
Hoofdstuk 1.
Van Engeland naar Forks.
Mijn naam is Dex.
Ja ik ben een meisje.
Ik weet alleen niet waarom mijn ouders me Dex genoemd hebben.
Maar het gaat niet over mijn naam.
Ik verhuis naar Forks omdat mijn vader een tijdje geleden overleden is.
Ik heb geen verdere familie in Engeland en dus moet ik naar mijn bijna psychisch gestoorde moeder. Misschien overdrijf ik wanneer ik dat zeg. Mijn moeder is namelijk niet echt psychisch gestoord, maar ze is soms wat gestoord. En hysterisch. Maar ik moet dus naar Amerika. Daar stoor ik me het meeste aan.
Misschien denk ik te ver vooruit.
Want wat zullen ze daar wel niet denken van het accent wat ik heb?
En wat zouden ze denken van mijn manier van kleden...
Heeft dat er eigenlijk wel mee te maken, met het feit dat ik uit Engeland kom?
Nee, dat denk ik niet.
Ondertussen vlogen de huizen aan haar voorbij.
De taxi reed met volle snelheid over de wegen.
"Ze rijden straks allemaal aan de rechter kant nietwaar?"
De chauffeur fronste en knikte langzaam.
Dex zuchtte.
Maar terug over de manier van mijn kleding... ze zullen het vreemd vinden omdat ik jongens en meiden kleding combineer. Ik ben niet zo'n meisje dat graag in rokjes loop... ik heb daarom altijd jongens jeans aan. En jongens gympen. Maar ik heb dan wel weer meiden shirts aan... ook niet vaak. Nu ik er over na denk zijn de enige vrouwelijke accenten misschien wel mijn sieraden en lange haar. Dat er eigenlijk nodig af moet. Het is irritant en mijn haar barst van de klitten. Maar als het zou barsten zou het toch allang uit elkaar vallen?
En bedoelde ik dat eigenlijk grappig of... was het weer gewoon een mijn stomme hersenspinseltjes.
De taxi stopte met gierende banden.
"Dat is dan..."
Dex liet de chauffeur niet uitpraten en drukte wat geld in zijn handen.
Moeizaam trok ze de koffers van de achterbank af en gooide ze op straat.
De taxi scheurde weg en liet een dikke rookwolk achter hem.
Hoestend wapperde Dex de rook weg.
In Amerika zijn ze toch allemaal asociaal dus ik kan er maar beter aan wennen.
En hoe krijg ik in godsnaam die zware koffers in mijn eentje mee?
Wat heb ik er eigenlijk allemaal in gedaan... lood? stenen?
Waarom kon ik me eigenlijk niet meer herinneren wat ik in mijn koffers gedaan had?
Maar ik kan nu moeilijk even mijn koffers open klikken en hysterisch al de spullen er uit gooien... en stel je voor dat ik dan iets vergeten ben. Dan moet ik dus hier op dat vliegveld...geval, hysterisch gaan gillen ''oh nee ik ben... mijn onderbroek? vergeten!"
Kan ik nu echt niet een seconde stoppen met denken?
Blijkbaar niet dus. Want ik dacht er dus aan of ik kon stoppen... maar aangezien ik dat dacht bleef ik dus denken. En aangezien ik dit ook weer denk blijf ik dus maar denken. Daarom moet ik dus nodig stoppen met denken...
"Kan ik u misschien helpen?"
Langzaam keek ze op, recht in een paar grote blauwe ogen.
"Nou misschien wel, eigenlijk vind ik mijn koffers best zwaar"
Slim! Goeie zet!
Niet!
Hij is leuk... tenminste eerste indruk.
Zwart kort haar en grote blauwe ogen. Brede schouders en voor de rest een goed lijf. Eigenlijk te perfect om hetero te zijn maar, blijkbaar dus toch hetero want anders zou hij me nooit helpen. Was ik nu gemeen tegenover de niet heteroseksuele mannen? Misschien... maar nog nooit had een homo me zijn hulp aangeboden... en bij de homoseksuele jongens die ik kende was ik negen van de tien keer degene die de tassen moest dragen... met shoppen dan wel... maar oh mijn god wat voor mensen ken ik eigenlijk.
En oh nee hij staart me aan, waarschijnlijk heeft hij wat tegen me gezegd en verwacht hij nu mijn antwoord en... euhm. Misschien moet ik maar...?
"Kom, waar moet je eigenlijk heen?"
"Naar Forks... maar..."
De jongen begon te lachen.
"Oké ik zal je de weg wijzen"
Dex bleef stil en bekeek hem.
"Het ziet er niet naar uit dat je hier werkt!" zei ze.
"Ik werk hier ook niet... maar ik weet daarom de weg nog wel"
Hij begon weer te lachen.
Hij dacht natuurlijk dat ik een volslagen idioot was...
Of dat ik niet kon praten. Maar als hij dat dacht was hij niet wijs.
Want ik heb tegen hem gepraat.
Of het zinnig was, dat betwijfel ik.
Maar goed...
Hij wees me in ieder geval de weg hier.
Want die bordjes zijn... vaag?
Of ik ben gewoon inderdaad niet zo slim.
Oh geweldig! Nog een punt ...
Wat als ik daar al meteen een blunder maak op mijn nieuwe school...
Een fout antwoord geef bij Biologie of...zo iets dergelijks.
Dan ben ik niet alleen de Engelse met het 'posh' accent, maar ook de domme Engelse met het 'posh' accent...
En dan krijg ik vooroordelen naar mijn hoofd geslingerd en... dit is niet goed... Hij staart alweer naar me.
"Hier is het. Ik denk dat ik maar weer even ga kijken of ik mensen kan helpen"
"Oké is goed" antwoordde ze.
Fijn, nu kon ik wachten en hoe ging het eigenlijk met bagage... ach ik kom er ook wel uit.
Oh ja ik kom er wel uit er staat hier tenminste een leesbaar bord.
Reacties:
Leuk! Ik ga snel verder lezen ^^