FanFic.nl

Will I Ever Chance?

8.

Mijn gitszwarte ogen staren hem aan. Even dof als altijd. Maar ik breng geen woord uit. Drew legt zijn hand rond mijn schouder, maar deze veeg ik er weer van af. Ik sta op en loop zwijgend weg richting mijn kamer. Daar val ik als een baksteen op het bed, ik keer me om en staar naar het plafond.

´Jane?´ de groene ogen van drew steken de hoek van mijn kamerdeur om. Zijn lichaam zet zich voorzichtig veder de kamer in. Zijn zwarte haren alle kanten op uit schietend, wat hem schattig en gek tegelijk maakte. Maar ook voor misschien normale mensen eng. Misschien omdat de mensen van onze soort, altijd ene andere blik in hun ogen hadden.

Plots sta ik voor hem laag grommend en mijn ogen woest op hem. ´weg´ grom ik hem hatelijk toe. ´ik wil je alleen maar helpen jane... schijnbaar wil je het niet..´ brengt hij uit en loopt langs me de kamer uit. Een zucht verlaat mijn keel en ik laat me neerzakken tegen de muur.

Ik was iemand die niet kon veranderen. in de 140 jaar dat ik leefde. had ik er 52 opgesloten gezeten. waardoor ik dus nog 88 vrije jaren overhield. MAar voor die tijd was ik ook al in de handen van morphine. dus gaan er nog eens 80 jaar vanaf.. waardoor er nog maar 8 overblijven. En van die 8... kan ik me niks herinneren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.