FanFic.nl

Designed to Kill

Hoofdstuk 2.

Eindelijk was ik in Forks. Of eindelijk. Dat klinkt zo alsof ik er zin in heb.
En dat heb ik dus niet. Het regent hier godzijdank ook... dat is dan weer een plus punt.
Want stel je voor dat er alleen maar de zon scheen. Dat zou ik niet overleefd hebben denk ik.
Klinkt dat eigenlijk depressief?
Of...


"Mam! Ik ben er!" schreeuwde ze.
"Dexy!" riep haar moeder blij.

Als ik ergens een grote hekel aan had was het wel de naam... Dexy het is een verklein woord van mijn naam en ik ben niet de langste. Dus dat klinkt helemaal alsof ik een Hobbit ben. Maar Frodo is ook een Hobbit en Sam en Pepijn en Merijn ook...en dus klopt er volgens mij niks van mijn vergelijking van mij met een Hobbit.

"Hoe is het nu?"
Haar moeder ratelde aan een stuk door met vragen.
Overal kon ze maar kort op antwoordde en de volgende vraag was alweer gevallen.
Tijd voor even rustig zitten en een kopje thee drinken leek er wel niet te zijn.
"Hier is je kamer"
Haar moeder omhelsde haar voor een tweede keer.
"Ehm oké mam. Ik denk dat ik de weg wel kan vinden hoor, dus ga gerust naar beneden ik kom zo thee drinken, als dat schikt"

Nu begon mijn moeder te lachen.
Ik mocht haar graag hoor. Ik kan dan wel eens nare dingen over haar zeggen maar ik mag haar graag. Alleen haar lach is best irritant. Telkens als ze tijdens het lachen ademhaalt lijkt ze op een paard, of op dat ze de hik heeft. Een hikkend paard misschien? Maar heb je dat ooit gezien...
Zoals ik het me nu voorstel... is dat best komisch

Uit het niets begon Dex mee te lachen.
"Is goed schat, ik zal dan wel even het water opwarmen"

Mijn kamer was best groot.
En best wel mijn stijl. Donker paarse muren, donkerblauw tapijt en zelfs een donkerblauw plafond. Met allemaal minuscule lampjes er in.
Ik houd erg van de de sterren... en dit lijkt op een sterrenhemel.
Waarom praat ik eigenlijk ... soms in verleden tijd en soms in tegenwoordige tijd. Dat is dus misschien ook wel een reden waarom mijn gedachten even niet moeten denken. Maar waarom heet het dan gedachten. Er zit het woord dachten in en dachten is van denken... alleen dan in meervoud en UGH! waarom ben ik daar eigenlijk mee bezig. Ik moet de koffers maar gaan uitpakken.
Hoe zou het eigenlijk zitten met de schoolboeken?

Toen Dex beneden kwam zat haar moeder klaar met een kop thee.
"Vertel me alles over hoe het was in Engeland. Je weet dat ik daar al in geen eeuwen geweest ben. En had je daar eigenlijk veel vrienden? En hebben ze beloofd wel eens langs te komen? En hoe zat het in Engeland met de jongens? Zijn ze een beetje leuk... want als ze er allemaal zo uit zouden als je vader er uit zag dan is het niet heel geweldig"

Wat geweldig dat mijn moeder dat gewoon kon zeggen... Wacht zou ze eigenlijk een nieuwe vriend hebben?

"Ehm, ja waar nu te beginnen" Dex lachte wat ongemakkelijk.
"Oké in Engeland was het geweldig" vervolgde ze. "Het weer was een beetje hetzelfde als hier. Alleen wij hadden meer grijze luchten... en als er een zonnetje scheen leek iedereen wel in schok. En de bleke huiden die de meerderheid daar had leken wel op te lichten, eigenlijk kon je ons dan allemaal met a4 papiertjes vergelijken" Dex begon te grinniken.
"Behalve één jongen dan. Hij was knap. Ongelooflijk, bijna té perfect... Orlan heette hij. Zijn huid was getint. Beetje Latijns - Amerikaans getint. En hij had half lang donkerbruin haar, donkere ogen en een klein schattig baard achtig ietsje. Hem kon je dus niet vergelijken met een a4 papiertje en ik heb dus meteen over de jongen verteld... en dan vrienden om die er maar meteen achteraan te plakken. Vrienden ja ik had wel wat vrienden. Maar eigenlijk maar twee échte. En of ze langskomen? Dat weet ik niet... naar Forks voor een korte periode is best duur"

Waarom keek mijn moeder me toch zo vaag aan?

"Jij valt dus op mannen met een getinte huid?" vroeg haar moeder.
Dex schudde haar hoofd en nam een slok thee.
"Nee niet altijd. Orlan is misschien wel een uitzondering. En er kunnen ook leuke bleke jongens zijn... maar in Engeland waren ze er niet. Tenminste niet in mijn smaak"
"Hoe moet ik dat opvatten?"
"Mam!"
Haar moeder begon te lachen.
"Ik bedoel, de bleke jongens in Engeland hebben negen van de tien keer oranje rood haar en... sproeten. Wel groene ogen en dat is wel mooi. Maar dan zou je dus een jongen alleen om de ogen nemen..."
"Ben je wel eens uit gevraagd door een jongen die je niet leuk vond?" vroeg haar moeder nieuwsgierig.
"Nou ik werd niet zoveel uitgevraagd eigenlijk, maar toen ik uitgevraagd werd voor het school bal, ja toen was het inderdaad door een jongen die ik niet leuk vond"

Oh nee die jongen was inderdaad écht niet leuk.
Hij was een van de prototype nerdjes. Na schooltijd deed hij aan schaken, hij was uitermate slecht in sport. Niet dat ik er goed in ben... maar... deze jongen was dus ook echt een nerd. Grote zwarte bril op met oogafwijking bijna blind. En hij had rood niet gekamd krullend haar. En rode sproeten... die lelijk afstaken bij zijn bleke huid dus. Zijn ogen waren in dit geval dan blauw... en hij was lang en slungelig. En ja om het compleet te maken hij had echt hoog opgetrokken broeken. Een miniatuur plus puntje aan hem was dus, dat hij zijn shirt niet in zijn broek gestopt had en dat hij dus wel gewoon jeans en zo droeg. Maar hij had me dus uitgevraagd en het was een ramp...
Waarom vertel ik mezelf dit eigenlijk. Ben ik nog zieliger aan het worden.
Straks voer ik gesprekken met mijn denkbeeldige ik in mijn hoofd. Of zit er al een ik in mijn hoofd. Als dat zo is moet ik alleen vriendelijk vragen of die ik zijn hoofd wilt houden... Maar dat werkt blijkbaar niet want wat ik volgens mij al eerder dacht... laat ik het maar niet herhalen. Dat veroorzaakt alleen maar hoofdpijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.