FanFic.nl

Ik geloof je :) (het past niet echt bij deze categorie)

hoofdstuk 9

Heel langzaam kwam Jake ook bij bewust zijn.
'Volgens mij wordt hij wakker...' zei een bekende stem.
Jake kon de stem even niet plaatsen, maar dat kwam omdat hij nog niet helemaal bij bewustzijn was.
'Ik denk het ook...' zei een andere bekende stem.
Toen het niet meer zo wazig voor zijn ogen was zag hij twee hoofden voor hem.
'Nigel? Bas?' vroeg Jake verbaasd.
Zijn stem klonk nog een beetje zwak.
Plotseling drong het tot hem door; ze hadden hem opgehangen.
Hij ging met zijn handen en voeten vast met touw, als een soort spinnenweb.
'Waar is Lilly? Wat hebben jullie met haar gedaan!?' riep Jake kwaad.
'Rustig, loverboy. Daniël is bij haar,' zei Nigel, en grijnsde.
Dat maakte Jake er niet geruster op.
'Laat me los! Ik wil nu naar Lilly toe!' riep hij, terwijl hij zich los probeerde te rukken.
Het had geen zin, en zijn kapsel zat helemaal wild.
Geïrriteerd blies hij een plukje haar voor zijn gezicht weg.
'Probeer nu maar eens los te komen,' zei Bas.
Jake sloot zijn ogen.
'Ahhh! Moet de stoere jongen huilen?' zei Nigel pesterig.
Bas en Nigel stikten bijna van het lachen, maar de hielden gauw op, want het touw om Jake's handen verbrandde.
Hij plofte op de grond neer, ging rechtop staan en hij zag er behoorlijk kwaad uit...
'Nigel? Sinds wanneer kan touw zomaar in de fik vliegen?' vroeg Bas op een bange toon aan Nigel.
Als ze í­ets over kineses wisten, dan hadden ze toch wel kunnen weten dat hij het touw kon verbranden? Daniël heeft ze waarschijnlijk niks verteld... dacht Jake.
'Breng me nu naar Lilly!' riep Jake.
'Of anders...'
Hij wist nog niet wat hij anders ging doen, maar het klonk dreigender.
Nigel en Bas wisten niet hoe gauw te weg moesten komen, maar met Telekinese sloot Jake de deur.
'Wí¡t ben jij?!' riepen ze bang.
Jake grijnsde.
'Jake. Mijn naam is Jake,' zei hij, en stapte langzaam op Bas en Nigel af.
'En ik word heel erg boos als jullie me niet níº naar Lilly brengen...'
Hij balde zijn handen tot vuisten.
'O-Oké! We brengen je naar haar als je ons niks doet!' stotterde Bas.
Nigel keek hem even kwaad aan, maar toen hij Jake's dreigende blik zag knikte hij gauw.
'Mooi zo... Daniël zal het bezuren dat hij ons dit alles ooit heeft aangedaan...' zei Jake grijnzend.
Hij was uit op wraak, en die zou hij krijgen ook!

Lilly liep een beetje rondjes in de koepel om tijd te winnen.
Tijd waarvoor wist ze niet, maar ze wist wel dat ze moest opschieten.
Daniël liep een beetje gehypnotiseerd achter haar aan.
Wat zijn sommige jongens toch ook stom, dacht Lilly.
'Hoe heb je dit alles trouwens in je huis gemaakt?' vroeg Lilly.
Daniël keek haar vragend aan.
'Ik zeg niks...' mompelde Daniël.
Heel langzaam liep hij op haar af.
Lilly werd een beetje angstig van de blik in zijn ogen.
'W-Wat ga je doen?' vroeg ze.
Hij grijnsde.
'Weet je eigenlijk wel hoe verdömde mooi je bent...?' zei hij op een rare toon.
Lilly keek hem raar aan.
'Dankje... Denk ik.'
Heel langzaam kwam hij op haar af.
'Daniël?' vroeg Lilly onzeker.

Ondertussen liep Jake achter een onder druk gezette Nigel en Bas aan.
'Loop eens wat sneller,' commandeerde hij.
Met het zweet op hun voorhoofd gingen ze een stukje harder lopen.
Op een hoog tempo liepen ze door allemaal gangen aan, en Nigel en Bas stopten voor een blauwe deur met een zilveren deurknop.
'Is het hier?' vroeg hij.
'Ja,' zei Nigel kortaf.
'Na íº,' zei Bas, en gebaarde naar de deur.
Op zijn hoede liep Jake de kamer binnen.
Het was er erg donker, maar er kwam een straaltje licht van buitenaf.
'Hier is ze niet..' mompelde Jake.
'Dat heb je goed gezien!' zei Nigel.
Hij grijnsde en sloot toen de deur.
Dí¡í¡r zat Jake dan, in het donker.
'Doe open! Klöotzakken!' riep Jake, en bonkte met beide vuisten op de deur.
Het hielp niks, hij hield er alleen maar een kloppend gevoel in zijn vuisten aan over.
Hij besloot een telepathie te gebruiken.
"Lilly, waar ben je?!" vroeg hij.
Hij had geen idee of het ging werken, en of het aankwam, maar het was het proberen waard!
Heel zachtjes hoorde hij een stem in zijn hoofd: het kwam van Lilly!
"Jake, help me! Daniël doet nogal raar..." klonk er.
"Ik kom eraan, Lilly!" stond Jake terug.
Hij stond op, met gebalde vuisten en liep naar de deur.
'Laat me er onmiddellijk uit!' riep hij woest.
Er klonk gelach vanachter de deur.
'En waarom denk je dat wij jou eruit moeten laten?' antwoordde de stem van Nigel.
Jake gromde van kwaadheid, maar wist er geen antwoord op.
Zij hadden natuurlijk geen enkele reden om hem eruit te laten.
Ze waren tégen hem.
Dat bracht hem op een idee.
Wat nou als Nigel en Bas aan zijn kant stonden?
Jake grijnsde.
'Omdat Daniël niet helemaal eerlijk tegen jullie is geweest...' mompelde Jake.
'Wat?' klonk er ongelovig.
'Vertelt Daniël jullie überhaupt iets?' vroeg Jake.
Even was het stil.
'Dat gaat je niks aan!' was het antwoord.
Nee dus, dacht Jake.
'Hij snauwt alleen maar tegen jullie, hè?' riep Jake.
Niemand antwoordde, maar Jake wist dat Bas en Nigel nog niet weg waren.
'Waarom helpen jullie hem eigenlijk?'
'Dat gaat jou niks aan!' riep de stem van Nigel fanatiek.
'Om zelf niet gepest te worden zeker? Ik ken het. Ik zie het vaak.'
'Jij weet niet wat het is! Jij bent altijd de "stoere" jongen geweest! Jij hebt altijd alle meisjes!' riep Bas opeens.
Hij was de hele tijd stil geweest, maar eindelijk zei hij eens wat.
'Zal ik jullie eens een geheimpje vertellen? Lilly is mijn eerste grote liefde!' riep Jake toen.
Het was even stil.
'Echt?' riep Nigel ongelovig.
Waar zien ze me voor aan? Een player of zo? dacht Jake.
'Ik meen het. En jullie begrijpen vast wel dat ik Lilly érg leuk vind. Ik geef veel om haar. Kunnen jullie me alsjeblieft helpen haar te beschermen?' vroeg Jake.
Het was een lange tijd stil.
Er werd duidelijk getwïjfeld.
Die ontroerende zin kon toch niet worden genegeerd?
Plotseling draaide iemand de deurklink om, wat de stilte doorbrak.
Jake glimlachte.
'Dank jullie.'
Nigel en Bas keken hem vriendelijk aan.
Voor het eerst van hun leven deden ze eens wat vriendelijks.
'En nu Lilly redden!' riep Jake.
'Ja!' riepen Bas en Nigel in koor.

Snel rende het drietal door de gangen tot ze aankwamen bij een lift.
'Na u,' zei Bas.
Jake keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan en bleef staan.
'Juist...' mompelde hij een beetje gegeneerd.
Hij en Nigel liepen eerst naar binnen, en daarna liep Jake hun achterna.
Nigel glimlachte.
'Waar leidt dit heen?' vroeg Jake.
'Naar Lilly natuurlijk,' antwoordde Nigel.
Hij drukte op een knop en ze schoten naar beneden.
De lift was van glas dus ze konden zien waar ze langs schoten.
Ze gingen door het water, en zeedieren schoten langs.
Het verbaasde Jake nog steeds na alles wat hij had gezien.
'Indrukwekkend, hè?' zei Nigel, en stootte Jake aan.
Jake knikte.
'Ja..' mompelde hij.
De bodem was in zicht, en in de verte zag Jake een koepel.
'Is ze daar?' vroeg Jake plotseling fanatiek.
'Yup.'
De lift ging eerst naar de bodem, en toen rechtdoor.
Met een aardige snelheid zweefden ze over de zeebodem.
Toen ze op een kleine afstand waren zag hij Daniël en Lilly staan.
Hij schrok wat hij zag: Daniël stond gevaarlijk dicht bij Lilly.
'Kan dit ding niet sneller?!' riep Jake uit.
Nigel schudde zijn hoofd.
'Nee sorry. Maar we zijn er bijna.'
Na een minuutje stopte de lift voor de koepel, en konden ze naar binnen lopen.
Daniël had niets gezien, en Lilly had het ook even druk.
'Daniël!' riep Jake woest.
Het moment daarna gebeurde er iets raars, en het ging erg snel.
Daniël zoende Lilly, Jake rende er woest op af en tikte hem op zijn rug.
Daniël had Jake echt wel verstaan, maar het was gewoon om hem kwaad te maken.
Hij grijnsde, maar Jake zorgde ervoor dat die grijns snel weg was.
Zo hard hij kon sloeg hij Daniël.
Daniël wankelde een beetje, greep naar zijn wang en viel toen op de grond.
'Jake!' riep Lilly, en ze vloog hem om de hals.
Jake pakte haar stevig vast en knuffelde haar.
Hij was zo gelukkig om haar weer veilig terug te zien.
'Je hebt me gevonden...' zei Lilly ontroerd.
Jake knikte.
'Met een beetje hulp,' zei hij, en knipoogde naar Bas en Nigel.
'Bedankt,' zei Lilly tegen ze.
Nigel en Bas glimlachten.
'Het is nog niet voorbij!' klonk het van beneden.
Allemaal keken ze tegelijk naar beneden, waar Daniël hoorde te liggen, maar hij was verdwenen.
'Hoe...?' vroeg Lilly verward.

Reacties: