FanFic.nl

Locked Up

Dodge Ball

Nicole PoV;
Trefbal is eigenlijk nog nooit zo leuk geweest. We bakken er wel niets van, het is toch ontzettend plezierig. Een ontzettend grote grijns staat op mijn gezicht. Een rode, rubberen bal stuitert voor mijn voeten en botst dan zachtjes tegen mijn knie. Ik buk en raap hem op, ontwijk dan nipt een bal die vlak naast mijn oor sjeest en sta dan weer recht. Nog net op tijd zie ik een tweede bal, die tussen mijn benen door glipt. “Oppassen. Tom staat op scherp.”� Ik knik even en bedank Kelsey voor de tip. Nu gaat het hele programma niet door mijn hoofd. Ik denk niet aan wie moet gaan vertrekken en nog minder aan wat er nog gaat komen. Rode ballen van hard rubber is het enige dat mijn hoofd, en mijn handen, vult. Dan knalt zo’n rode bal tegen mijn hoofd en tuimel ik achteruit. Tom maakt een vreugdedansje en heft dan Bill over zijn schouder. Ik wrijf over mijn voorhoofd. “Gaat het?”� vraagt een bezorgde Kelsey, die ineens heel dicht bij me is. Ik knipper. “Mijn hersenen lopen enkele seconden achter.”� Ik begin te lachen. “Dus is er niets mis.”�

Na een half uur vol helse pijn en ballen lopen Kelsey en ik zij aan zij de kantine in. Dorien en Pete zitten languit in een stoel en staren door het raam. “Ik doe echt geen trefbal.”� mompelt Dorien terwijl ze een roze pluk rond haar vinger draait. “Daar beslissen wij jammer genoeg niet over.”� mompel ik en ga naast haar zitten. Ze woelt even door mijn haar en rust dan met haar hand op mijn voorhoofd. “Jezus. Je bent echt ziek. Eerst zo’n bal tegen je hoofd. Dan zeg je geen rare, Nicole-achtige dingen. En je voelt warm.”� Ik schud haar hand van me af en lach dan. “Sorry. Maar toen ik die bal tegen mijn hoofd kreeg, werden de draden die uit het stopcontact waren er weer ingeduwd. Dus ben ik nu normaal.”� Voor ik uitgesproken ben, krijg ik een bal in mijn gezicht. “Is rare Nicole weer terug?”� vraagt Dorien, die met grote ogen naar me kijkt. “Helemaal.”� zeg ik en steek mijn tong uit. “Maar die bal krijg je terug!”� Dorien springt recht en doet zo haar stoel omvallen. Ik klem de bal in mijn handen en sprint achter haar aan. Alleen is zij 8 jaar ouder, veel sneller en heeft ze een voorsprong. Dus pas ik mijn bal naar Taylor en gooi me dan vooruit. Ik beland op de rug van Dorien. “En wat zeg je nu?”� vraag ik lachend en klem mijn armen rond haar schouders. “Rare!”�

We staan te wachten voor de sporthal. Ergens vermoedde ik wel dat we weer heel brut behandelt zouden worden. En toch schrik ik me rot als ik 2 grote handen bij mijn benen voel. Ik word weer vastgebonden. Na enkele tellen word ik hardhandig een auto ingeduwd. Iets trekt aan mijn voet en het bevalt me niet. Eerder vandaag kon ik me best vrij bewegen. En nu totaal niet. Pas als ik het touw tegen mijn huid voel schuren en zeker weet dat ik niet bewoog, krijg ik angst. Ik zit niet alleen vast, ik zit ook nog eens aan iemand vast!

Ik word uit de auto gesleurd. Mijn been blijft achter doordat de persoon die aan me vastzit niet doorheeft dat die ook uit moet stappen. “Uitstappen.”� gromt iemand naast me. Mijn been komt naar me toe, de persoon naast me grijpt mijn hand. Misschien uit pure angst, misschien omdat het Dorien is en me dat duidelijk wilt maken. Ik heb maar te raden, maar hoe ver zit ik van de waarheid? De blinddoek word afgedaan. Ik kijk naar Nadezh. Ze schudt haar hoofd bij elke aanraking. Ik knijp even in haar hand. Daar schrikt ze even van en houdt haar hoofd even stil zodat de gemaskerde persoon haar blinddoek af kan doen. Even knippert ze en kijkt me dan aan. “Oh, Nicole. Ik was zo bang.”� Ik grinnik en houd me groot, al was ik ook zo bang als… een bang persoon. We worden het huis ingeleid en braaf wacht ik tot ze me losmaken. Maar als de deur klapt en ik een zware stem hoor lachen, weet ik dat ze me niet zullen losmaken.

Ik zit in de zetel, Nadezh zit vast aan mij. En we hebben het even onderzocht. Suki zit vast aan Nadezh. Dorien aan Suki, en ja, dat geeft heel wat problemen! Kelsey zit vast aan Dorien. 5 mensen aan elkaar. De jongens zitten ook vast aan elkaar en zitten tegenover ons in de andere zetel. “Ik heb honger.”� mompelt Dorien. Suki wil iets zeggen maar Dorien is al knorrig dus slikt ze het terug in. De jongens springen overeind, met uitzondering op Tom. Die kermt nu van de pijn natuurlijk. Bill zet met zijn linkerbeen een stap vooruit, wil dat met zijn rechter ook doen en trekt zo Taylor onderuit. Die neemt de 4 andere jongens mee in zijn val. “Rotzooi.”� bromt Tom en sleurt aan de touwen. Die zitten stevig maar vooral strak rond zijn enkels. “Wat is dit? Een gevangenis?”� “Heel goed geraden. Vanaf nu worden jullie beperkt in jullie vrijheid. Dat akkefietje met Robert wil ik niet nog eens zien!”� Ik grom. Hij verdiende het gewoon. En dan neemt hij ons onze vrijheid af? Dat gaat te ver!

“Er zit niets in de ijskast!”� roept Bill verontwaardigd. “En ook niets meer in de kasten.”� roept Pete. Ik sla mijn armen om mijn buik. “Geen eten?”� mompelt Suki en staart naar de grond. “Geen eten!”� zucht Tom. Stilte valt weer over het huis. Geen eten, geen vrijheid. Tot daar het leuke aan Locked Up, de hel is begonnen. Trefbal. Trefbal gaat om vindingrijkheid, reflexen, lenigheid en vrijheid. En door ons dat laatste af te pakken, wil hij de opdracht verzieken. Maar dan kent hij me nog niet goed. Ik zal hem eens pesten. “Zouden onze kippen nog geen eieren gelegd hebben?”� vraag ik en krab aan mijn enkel. Het touw schuurt niet alleen, het kriebelt ook nog eens vreselijk. “Ik zal wel gaan kijken.”� mompelt Robert en wilt een stap zetten, geeft ze een snok aan het touw en daardoor ook aan de mannen naast hem. Ik klap dubbel van het lachen. Ik kan echt niet blijven kijken anders ga ik dood omdat ik door het hikken en lachen geen adem meer krijg.

Er zijn 8 eieren, dat moet wel genoeg zijn. De jongens koken. Of toch, Taylor. De anderen staan er naast, ze kunnen niet weg. We staan recht, de meisjes zijn op elkaar ingespeeld, en lopen naar de tafel. Suki mept op Toms kont zodat die omhoog springt en Pete mee omhoog trekt. “Suki.”� sist Nadezh grinnikend. Na 10 minuten zitten we allemaal op een stoel. Makkelijker gezegd dan gedaan. En vooral heel pijnlijk aan de enkels. Na een klein stuk ei, veel hebben we toch niet, schuif ik mijn bord van me af. Dan schiet me iets te binnen. Hoe gaan we slapen? Met z’n vijven? Blijkbaar denkt Bill op hetzelfde moment ook aan dat. Maar hij denkt wel hardop. Meteen stijgt een gesprek op en komen we tot een oplossing. We slepen in een kamer de 2 matrassen van het bed en leggen die naast elkaar, daar slapen de meisjes. In een andere kamer hetzelfde voor de jongens. Vandaag maar eens slapen in kleren. Er moet echt een goede beloning komen voor dit anders word ik zo pisnijdig. En als ik dat ben, en dat gebeurt niet vaak, moet er niemand in mijn buurt komen. Anders zou die dat zich eens snel kunnen bezuren. Heel snel!

Reacties: