FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[Sixteen]

Verschrikt laat ik haar los en ze trekt woedend haar kleding recht. Haar ogen schieten vuur.
‘Bianca?’ vraag ik aarzelend. Achter haar zie ik Tomen Bill zachtjes fluisteren. Tom lijkt alweer kalm; ik had eigenlijk ook niet verwacht dat hij zijn zelfbeheersing zou verliezen, hij lijkt altijd zo rustig.
‘Hoe… durf… je!’ bijt Bianca me woedend toe. ‘En dat noemt zich een vriendin! Hoe durf je!’
Wezenloos staar ik haar aan. ‘W-wat?’ fluister ik. ‘Bianca?’
‘Luister goed jij!’ snauwt ze. ‘Als jij zo graag vriendjes wil zijn met die twee daar, mij best! Maar op mij hoef je niet meer te rekenen!’
En vóór ik iets kan zeggen, grijpt ze haar fiets al. Vlak voor ze opstapt, weet ik echter nog wat uit mijn strot te krijgen. ‘Maar… Bianca… Je…’
‘Ik heb altijd aan jouw kant gestaan!’ antwoordt ze woedend. ‘Ik was er altijd voor je, toen met Melissy en daarna! Dit is hoe je me ervoor bedankt? Nee Melanie, dat hoef ik niet!’
Dan stapt ze op haar fiets en rijdt de straat uit. Met grote ogen van ongeloof staar ik naar haar verdwijnende rug. Pas langzaam dring het tot me door. Ik ben mijn beste vriendin kwijt. Melissy eerst en nu Bianca. We waren eerst praktisch een drieling. Nu blijf ik alleen over.
Plotseling voel ik twee paar armen om me heen en een warme stem die in mijn oor fluistert: ‘Niet huilen, Melanie, niet huilen…’
En een tweede, gesmoord door tranen die ook zijn keel verstikken: ‘Het spijt me…’
Ik klamp me heftig aan de jongens vast en laat mijn tranen de vrije loop. Met mijn gezicht verborgen in Toms dreadlocks huil ik de ogen uit mijn hoofd. Vagelijk besef ik dat Bill met me meehuilt en Tom ons beiden vasthoudt. Lieve Tom…
Pas na een hele tijd maak ik mezelf los van de tweeling en vraag zachtjes: ‘Wat was er nou? Waarom vielen jullie elkaar aan?’
‘Da’s mijn schuld,’ mompelt Bill. ‘Ze treiterde mij… En toen...’ Hij haalt zijn schouders op en op hetzelfde moment zie ik de krassen die Bianca’s nagels hebben achtergelaten op zijn arm. Hij ziet me kijken en haalt weer zijn schouders op. ‘Stelt niets voor. ik heb erger gehad.’
‘Maar zij hadden het altijd nog slechter,’ zegt Tom grimmig. ‘Als iemand aan mijn broertje komt, krijgt die met mij te maken.’
Bill laat een klein glimlachje zien en draait zich dan weer naar mij. ‘Wie is Melissy?’
Meteen komt er een brok in mijn keel, die ik probeer weg te slikken. ‘Melisande was mijn tweelingzus,’ fluister ik zachtjes.
‘Was?’
‘Ze is dood.’ Mijn stem breekt en ik slik heftig.
Twee monden vallen tegelijkertijd open. Dat hadden ze duidelijk niet verwacht. Ik wil iets zeggen, maar mijn stem is plotseling verdwenen. Dan omhelzen ze me weer en ik voel zowel op mijn linker- als rechterwang hun lippen. Er druppelen weer tranen uit mijn ogen, maar nu vind ik het niet erg. Ik heb twee jongens in Bianca’s plaats gekregen, de twee liefste jongens van Duitsland.

Reacties: