FanFic.nl

My Obsession

1.different style, different smile

Zenuwachtig, tikend met mijn voet, zit ik in de zetel. “rustig aan! Je broer is er zo.”� zegt mam geïrriteerd. Ik zucht en stop het tikken met mijn voet. Mijn broer zou uiteindelijk thuis aankomen van zijn lange tour. Deze keer is het hier echt een hel geweest. En mijn broer zal het ondervinden. Ik heb hem niets verteld. Dat doe ik liever als hij voor me zit en we alleen zijn. Aangezien dat ik heb ontdekt dat mijn ouders mijn msn gesprekken controleren. En omdat ik meestal blut ben op met mijn gsm. Ik sms te veel met mijn broer. En als het er op aan komt dat ik iets belangrijks moet vertellen, heb ik geen geld meer op mijn kaart. Hij weet niet hoe het hier aan toe gegaan is. En zodra hij hier is en ik ben alleen met hem, vertel ik hem alles.
De hele nacht heb ik niet kunnen slapen. Ik wil hem echt terug zien. We hebben echt een goede band. Daarom had hij besloten dat hij mij ophaalt met de tourbus en dat we daarna naar zijn gezamenlijke huis, waar de rest van de band ook woont, te gaan. Ik blijf daar de hele vakantie. De rest van de band vond het goed. Dan zou ik eens eindelijk kennismaken met de jongens. Ik had al mijn spullen gisteren middag al klaargelegd. Nu staat alles beneden wat ik nodig heb voor de twee maanden vakantie. Ik heb zowat alles mee, wat ik heb. En dat is niet veel. Aangezien ik ook niet veel nodig heb. En dat ik alles zelf moet kopen.
Mijn dagdroom word verstoord door de deurbel. Ik wil opstaan om naar de deur te hollen maar pap duwt me terug in de zetel. Mam staat op en opent de deur. “heb wat geduld, hij heeft het druk gehad.”� bromt pap. Ik zucht en blijf zitten. Ik hoor mam mijn broer begroeten. Als ik mijn broer in de deuropening zie, spring ik weer op. En deze keer is pap te laat met tegen houden. Ik spring in zijn armen met mijn gezicht in zijn nek. "haal me hier weg.”� fluister ik zo zacht dat hij het alleen hoort. “oké, doe ik.”� fluistert hij zo zacht terug dat ik het alleen versta. We laten elkaar los. Mijn broer begroet mijn ouders nog. Ik doe hetzelfde. Wens hun veel plezier alleen en wandel dan naar de gang. Mijn broer helpt mij met mijn spullen. Ook al is het niet veel. Hij wou helpen. Al snel stappen we in de tourbus. Zodra de deuren toe zijn, zijn we weer aan elkaar gekleefd in een knuffel. Doordat de bus weer begint te rijden vallen we op de grond. “ugh, dat deed pijn.”� mompeld hij. “inderdaad, dat deed pijn.”� zeg ik instemmend. We staan terug op. De jongens van mijn broer zijn band kijken mij raar aan. “Kiro, ik dacht dat jij je zusje ging halen.”� zegt Strify verbaast. “ja, dat lijkt niet je zusje van op de foto.”� zegt Yu. “ja, nu je het zegt. Ik wil toch ook wat meer uitleg.”� zegt Kiro die mij vragend aankijkt. “ik had geld gespaard zodat ik mijn stijl kon veranderen.”� zeg ik wat zenuwachtig. Aangezien al de blikken vragend op mij zijn gericht. “je ziet er goed uit zusje.”� zegt Kiro als hij mij blij knuffelt.
Mijn haren had ik wit-blond laten kleuren en de onderste lagen zwart. Net hetzelfde als Kiro. Ik heb een wild kapsel dat wat opgetoupeerd is. En dan heb ik het met wax erg trashy gemaakt. En als ik veel zin heb om iets aan mijn haar te doen, toupeer ik het heel erg op.
Mijn make up is soms wel wat van de speciale kant. Zwarte smokey eyes rond mijn ogen met witte eyeliner. Of zwarte oogschaduw met een roze oogschaduw er omheen. En soms doe ik ook nog van die fake wimpers aan. Zo met die roze stukken tussen en zo. Vandaag is het dat eerste, met de zwarte smokey eyes. En dan mijn huid dat ik wat gebleekt heb met foundation. En mijn lippen heb ik een licht roze schijn gegeven met lippenstift en dan een lipglos er over heen. Zo komt de kleur nog beter en mooier uit. En dan mijn kleding. Een witte skinny die niet te strak zit maar ook niet te los. Daar een riem op met blokjes en zo een kaarten tekening aan de sluiting. Daarom heb ik een grijze shirt aan. Met wat armbanden. Zoals mijn dikke pinnen armband, met nog wat kleine bandjes bij aan mijn rechterkant. Aan de linkerkand heb ik een brede blokjes armband. Met er onder nog een dunne pinnen armband. En dan nog als ketting. Ik heb de ketting wat Kiro mij voor de tour gegeven heeft, niet meer uit gedaan sinds toen. Het is een twilight ketting. En hij heeft precies dezelfde. Maar in het zilver waar het nog vrij was hebben we onze namen laten graveren. Dan heb ik nog lage witte all stars aan.
Ik was zo blij met mijn uiterlijk. En dat ben ik nog steeds. Maar mijn ouders vinden het maar niets. Ze wouden nooit dat ik dezelfde stijl aan nam zoals Kiro. En toch heb ik het gedaan. Ze waren er niet blij mee. Helemaal niet blij zelfs. Ze waren gewoon woedend.
Kiro trekt mij mee naar de zetels. Hij gaat zitten en trekt mij mee op zijn schoot. “jongens, dit is mijn zusje.”� zegt Kiro blij. Ik zet een glimlach op terwijl ik hem aankijk. “ja, alsof dat niet duidelijk was.”� zegt Romeo lachend. “ja, jullie lijken als twee druppels water op elkaar.”� zegt Shin met een lach. Kiro en ik giechelen wat. “oh, nee! Niet zo twee van die.”� zegt Yu zuchtend. Kiro en ik kijken met een brede lach.
Als we een gesprek starten, gaat de tijd ineens erg snel. We staan nu al stil voor hun huis. We stappen uit en pakken onze koffers en spullen. Ik draag alles zelf, aangezien Kiro zijn spullen moet dragen en hij twee keer meer bij zich heeft.
“hey, wacht eens. Er klopt iets niet.”� zegt Kiro. Hij draait zich bedenkend om naar mij. “je hebt je gitaar niet mee.”� zegt hij denkend. “dat is inderdaad raar. Kiro heeft verteld dat je nergens lang gaat logeren of nergens naar toe gaat zonder je gitaar.”� zegt Yu fronsend. “dat vertel ik je nog wel eens.”� zeg ik glimlachend. Nu begint Kiro ook te fronsen. Ik weet zeker dat hij het gezien heeft dat mijn ogen niet mee lachen. Ik weet ook zeker dat hij zometeen alleen gaat nemen en we dan gaan praten. “kom mee, ik laat onze kamer zien.”� zegt Kiro. Ik wandel achter hem aan de trap op. Ondertussen kijk ik wat rond in het huis. Het is een mooi huis. Ook mooi ingericht. Echt iets voor de jongens. Maar toch netjes. Ik denk dat hun kamers pas laten zien hoe ze echt zijn en zo.
Kiro duwt aan de rechtse kant van de gang een deur open. Hij gaat naar binnen en ik volg hem op de voet. We leggen onze spullen in stilte neer. Hij gaat naar de deur en duwt hem zachtjes toe. En om te voorkomen dat iemand komt storen, doet hij de deur op slot. Als ik mij neer zet op zijn bed komt hij naast me zitten. Het blijft eerst stil. Ik wacht tot hij het gesprek opent. Aangezien ik er niet zo goed in ben. Ik voel dat hij zijn armen rond mij heen slaat. Hij trekt mij op zijn schoot en ik kruip helemaal tegen hem aan. Net zoals ik altijd deed als er iets was. Helemaal tegen hem aan en mijn gezicht verstopt in zijn shirt.
“waarom was het eerste wat je zei dat je daar weg wou?”� vraagt hij stil. “mam en pap, zijn niet meer zo blij met me.”� zeg ik met een brok in mijn keel. “toen ik met deze stijl thuis kwam, kregen we ruzie. Ze wouden niet dat ik zoals jou zou worden. Dus het eerste wat pap deed, was mijn gitaar kapot gooien.”� mijn stem begint te trillen aan de beelden die ik terug zie van die dag. “de ruzie werd iedere dag erger. Zo erg dat ik er blauwe plekken van over heb.”� zeg ik bijna oonhoorbaar. De tranen stroomden al lang over mijn gezicht. “waarom heb je me niets verteld?”� zegt hij als hij mij steviger vast gaat houden. “ik kreeg de kans daar niet voor.”� begin ik bitter. “ze controleerde mijn msn gesprekken. En alleen die van jou en mij. Dus als ze zagen dat ik zei tegen je dat ik mij niet zo goed voelde, kreeg ik het te horen. En mijn geld op mijn kaart van mijn gsm was op.”� zeg ik snikkend. “het is echt een hel geweest. En ik weet niet hoe het gaat zijn als je weer weg bent.”� zeg ik als ik harder begin te huilen. Kiro houd mij stevig in zijn armen. En meer troost heb ik niet nodig.
Na een heel tijd als ik ben uitgehuild, veegt Kiro de tranen van mijn gezicht. “ik heb net nagedacht.”� begint Kiro stil. “wat denk je er van, dat je hier komt wonen?”� ik kijk geschrokken op. “maar en de rest dan? En wat als je op tour bent?”� “dan kom je gewoon mee.”� zegt hij glimlachend. “ik laat je niet meer alleen.”� zegt hij. “maar wat met de rest?”� herhaal ik de vraag die ik eerder stelden. “dat gaan we zo voorstellen aan hun. Maar, mag ik eerst weten hoe erg de blauwe plekken zijn?”� vraagt hij zegt. “nu dat mijn make up toch naar de vaantjes is... die even af doen. En dan zie je het wel vanzelf.”� mompel ik stil. We staan beide op. Kiro helpt mij met de make up af te halen. Hij schrikt best als hij mijn blauw oog ziet, de iets dikkere krets in mijn wang en mijn dikke lip. Dat heb ik allemaal weten weg te dekken met mijn make up. “en dan nog mijn ribben die blauw zijn.”� mompel ik terwijl ik naar mijn handen kijk. “kom, ik help je terug met je make up.”� zegt Kiro na een tijdje. Ik knik wat glimlachend.
De make up word redelijk snel aangebracht. Al snel zie je niets meer van mijn wonden. “ik ben blij dat ik het nu weet. Ik wist dat er iets mis was toen ik je zag lachen. Het was geen echt lach.”� zegt hij stil. Ik sta op waarna hij mij in zijn armen trekt. Ik ben zo blij dat ik nu bij hem ben. Ook al ben ik nu stil en zeg ik bijna niets. Het beste vind ik dat ik voel hoeveel hij om mij geeft. Hij zag me vandaag voor het eerst met een andere stijl en hij accepteerde het. En ik weet zeker dat die lach, snel al terug een echte lach gaat zijn. Zodra ik weg ben uit het huis van mijn ouders, zal ik zeker alleen nog maar gelukkig zijn.

Reacties: