FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 17

Zenuwachtig loop ik door het huis. We vertrekken zo naar mijn vader. Gisteren was ik ook heel de dag nerveus en kon ik geen 5 seconden stil zitten.
Simone wist meteen wat er aan de hand was toen ik vertelde dat we vandaag naar mijn vader zouden gaan. Ze zei zelfs dat ik iets voor Elena moest kopen en ik had helemaal niets over haar gezegd. Nog niet in ieder geval. Want in de namiddag had ik een veel te serieus gesprek.
En natuurlijk kwam op dat moment Tom binnen. Kijk, ik wil het hem wel vertellen... Nee, eigenlijk wil ik dat niet. Eigenlijk weten al veel te veel mensen ervan. Oorspronkelijk wilde ik het alleen Scotty vertellen, die kan het niet tegen anderen vertellen. Nogal logisch, het is een hond.
Goed, Bill, je hersenen hebben het nu echt begeven. Geweldig, hoe moet ik nu met Elena praten? Dan kraam ik alleen maar onzin uit! Klinkklare onzin! Ik moet werkende hersenen vinden voor deze middag.
En een glunderende Tom komt de kamer in.
"We vertrekken."
Als er geen hersenen in de auto liggen, is Elena een verloren zaak.

Ik ben nog steeds zenuwachtig. We rijden al een poosje en de muziek is niet mijn smaak. Ook heb ik niets anders bij om me mee bezig te houden dus is het enkel ik en mijn gedachten, iets dat ik nu liever niet had.
Ik lig op de achterbank omdat ik niet naast Tom wou zitten. Hij merkt nu al dat ik zenuwachtig ben maar als ik dan ook nog eens naast hem moet zitten. Hij heeft me er al 3 keer op gewezen dat elke keer ik een bord zie met 'Berlijn', ik piepgeluidjes maak. Als dat dan in zijn oor was...
Ik zucht en leg mijn voeten weer over elkaar.
"Tom, mag ik jou iPod gebruiken?" vraag ik op zeurtoontje. Dat werkt meestal. Als hij gromt en in zijn zak gaat, weet ik dat het deze keer ook weer geholpen heeft.7
Ik duw de dopjes in mijn oren en zet dan zijn iPod aan. Mijn trommelvliezen knallen uit elkaar. Tom had hem nog op heel luid volume staan. Ik kijk even doods in de achteruitkijkspiegel en zo ook in zijn ogen. Dan zet ik het geluid heel wat zachter en scroll door zijn luist. Gelukkig heeft hij er wat Nena, Rammstein en Green Day op staan.

"Bill." Ik geeuw even. Zwart. Waarom is het zwart voor mijn ogen?
"Bill, wakker worden!" Daarom dus.
Ik knipper even en kijk dan in het gezicht van Tom, dat heel dicht bij me is.
"Gast, ik krijg ooit nog eens een driedubbele hartaanval van jou!" Ik krabbel recht en duw de iPod in zijn handen. Hij stapt als eerste uit terwijl ik mijn schoenen nog aantrek. Ik duw mijn zonnebril op mijn neus en trek dan mijn kap over mijn hoofd. Het miezert een beetje buiten en ik wil niet nat worden.
Buiten is het kouder dan ik had verwacht, of misschien was Toms auto gewoon veel te warm.
Ik loop over het pad en vage herinneringen komen boven maar ik laat ze me niet overnemen. Mijn vader staat al in de deuropening en kijkt glunderend toe. We hebben hem al zolang niet meer gezien.
Tom schudt hem even de hand en loopt dan door. Zo gevoelig als hij is.
Ik lach even om mijn eigen gedachten waardoor mijn vader me even raar aankijkt.
"Niets dat je wilt weten." mompel ik voor ik hem omhels.

Ik werk snel een stuk kruimeltaart binnen en sta dan recht.
"Ik ga even wandelen." deel ik mee, mijn mond is nog steeds vol en kleine kruimels vliegen in het rond.
"Naar Elena zeker." zegt Tom zonder van zijn bord op te kijken. Ik zou hem nu de nek wel kunnen omwringen. Als Jög het weet, gaat hij vragen stellen. Of misschien wel praten met de ouders van Elena en dan zeggen dat ik Elena na al die tijd nog wel wil zien voor ik het Elena zelf heb vertelt.
Ik trek de deur achter me dicht en kijk dan om me heen. Veel is er nog niet verandert. De tuin is netjes gemaaid, en ik ben bijna honderd procent zeker dat Jög dat voor ons heeft gedaan, het pad is vrij van onkruid, de brievenbus is leeggehaald. Ik weet nog dat ik daar een keer tegen ben gelopen toen ik klein was.
Ik lach even en zet een paar stappen naar voor. De stoep ken ik ook als de binnenkant van mijn broekzak. Rechts liggen de stenen een beetje schuin, links waren ze altijd bedekt met onkruid.
Ik loop naar het hek, daar zit een vrouw die ik meteen herken als Elena's moeder.
"Hallo. Is Elena thuis?" Ik word even vreemd aangekeken. Met vreemd bedoel ik dat zij mij waarschijnlijk vreemd vind. Dan schudt ze haar hoofd. Ze kent me waarschijnlijk niet meer.
Ik haal mijn schouders op en draai me dan om. Een meisje met koperbruin haar dat haar ogen bedekt en een aanstekelijke glimlach loopt voorbij. Ze draait naar rechts en loopt naar de voordeur van het huis van Elena. Ik maak me uit de voeten. Ik weet niet waar het meisje voor komt maar als het voor Elena is, gaat zij zo ook weer weg. En dan wilt ze misschien wel met mij praten. Als ze me herkent...
Nee, ik heb liever nog wat rust.
Ik hoor hoe ze vraagt of Elena thuis is. En er wordt 'nee' gezegd. Ze kent Elena. Misschien weet zij wel waar ze is.
Maar... Ze kwam net naar het huis om te vragen of ze thuis was dus zal ze het wel niet weten. Maar ze kent Elena. En dus moet ik met haar praten.
Ik ga op de stoep zitten en wacht maar ze komt niet voorbij. Als ik opzij kijk, zie ik haar ook niet meer staan. Misschien is ze wel naar iemand anders. Mij interesseert het ook niet echt. Eigenlijk een beetje. Half. Want ik hoopte dat ze opnieuw voorbij kwam, zodat ik even met haar kon praten. Maar dat doet ze dus niet.
Ik sta recht en besluit eens door de straat te wandelen. Ik steek de straat over en stop bij het bosje. Hier hebben Elena en ik een keer verstoppertje gespeeld.
Ik laat mijn vingers over de blaadjes glijden. Nostalgie noemen ze dat dan. Nog nooit heb ik een beter maar vooral veiliger gevoel gehad.
Een deur klapt dicht. Ik kijk om. Het meisje met de koperbruine haren loopt het pad van het huis van Elena weer af. Naast haar loopt een ander meisje. Lang, bruin haar. Een zwarte skinny, een grijs shirt met een rode ster.
Mijn hart begint hard te kloppen. Als ik dacht dat ik haar niet ging herkennen, weet ik nu dat ik het mis had. Meteen herken ik haar Elena.
En dan overvalt een gevoel van radeloosheid me. Wat moet ik zeggen?
Ze lopen voorbij. Elena luistert naar haar vriendin, al kan ik niet horen wat ze zegt.
"Ach. Feestje misschien." zegt dan Elena. Haar stem klinkt prachtig, nog nooit heb ik zoiets gehoord. Ze haalt haar schouders op en loopt voorbij. Ik moet met ze spreken. Nu!
Ik loop naar de overkant. Ze draaien de hoek al om maar dan stoppen de voetstappen en komen ze weer dichterbij. Dan staat Elena voor mijn neus. Mijn lichaam reageert op haar door extra zweet en hormonen te produceren. Een krop vormt zich in mijn keel.
Wat moet ik zeggen? Misschien herkent ze me niet. Dan kraam ik het stomste dat ik ooit gezegd heb uit.
"Euhm... Sorry. Maar weet één van jullie misschien waar ik Elena Aubri kan vinden?"
Godverdomme, Bill, ze staat voor je. Degene die me een geweldige jeugd heeft gegeven, staat voor je en jij vraagt waar je haar kan vinden.
Stomme, niet-werkende hersenen.

Reacties: