FanFic.nl

You and me

Deel 41

Door de ogen van Daphne: We hadden net afscheid genomen van de broers en Tristan en zaten nu terug in de auto op weg naar Nora. Ik ging Tristan missen, en Joe, Nick en Kevin natuurlijk ook, maar veel tijd om daar over te piekeren was er nu niet. Nora had ons nodig en we zouden er zijn voor haar. Nieuwjaar was zo anders verlopen als we verwacht hadden. Wat een leuke avond/nacht zou moeten geweest zijn veranderde in een ware nachtmerrie. We hadden misschien niet allemaal dezelfde wonden, de ene ware erger als de andere, maar die dag droegen we ons hele leven met ons mee. Zo ook alle andere slachtoffers van die nacht. Ik had vernomen dat het meisje dat eigenlijk ongewild de explosie veroorzaakte ook overleden was. Ze was tot 3de graad verbrand geweest en wat later overleden aan haar verwondingen. In totaal waren er 5 mensen omgekomen en we mochten blij zijn dat wij niet bij die 5 waren. Dat ons leven gespaard was gebleven. Alleszins van 9 mensen dan toch, want Nora’s leven was helemaal niet meer zoals voorheen. Ze gaf het misschien niet toe en deed alsof ze er wel mee kon leven dat 6 maand uit haar geheugen waren gewist alsof het niets was, maar wij wisten wel beter. Ik zag dat ze het er moeilijk mee had en dat ze het liefst zich alles weer zou herinneren. Ze maakte zichzelf wijs dat ze kon leven zonder die 5 maanden en dat ze de broers, Tristan, Anke en Wouter niet nodig had in haar leven, maar diep in zichzelf besefte ze wel dat ze iets miste in haar leven. En wanneer de tijd er rijp voor zou zijn, zou ze het ons vertellen, dan zou ze toegeven aan haar gemis, en als we geluk hadden kwam daarmee samen ook haar verleden weer terug. Ik was zo in gedachten verzonken geweest dat ik niet had opgemerkt dat we al bij het huis van Jana waren aangekomen. De mama van Jana reed de oprit van hun huis op. “Wij gaan naar Nora.”� Ze Jana tegen haar mama, die teken deed dat het in orde was. Een paar huizen verder belden we bij Nora aan. Ze kwam opendoen en liet ons binnen zonder iets te zeggen. Ze zag er moe uit. We gingen in de zetel zitten. “Willen jullie iets om te drinken?”� we schudde alle drie ons hoofd. Het viel me op dat Nora niet vroeg hoe het geweest was bij de jongens, maar langs de andere kant zag ik dat ze er moeite voor moest doen. Dat ze zichzelf moest tegenhouden van interesse te tonen. “Moeten jullie mij niet iets vertellen?”� zei ze wat geërgerd. Ik keek haar verbaasd aan. “Wat bedoel je?”� antwoordde Jana. “Wel misschien hoe het komt dat jullie vergeten te zeggen zijn dat ‘de broers’ Joe, Nick en Kevin JONAS zijn?”� Ik kon de irritatie op haar gezicht zien, ze was duidelijk niet blij dat we dat vergeten te zeggen waren. “We zijn het echt vergeten.”� Legde Lies uit. “Ja, het is voor ons zo normaal dat we er niet bij stil staan dat de jongens bekend zijn”� vervolledigde ik haar. “Ja maar heb wel een gat van een paar maand in mijn geheugen dus hadden jullie iets verder mogen nadenken.”� “Ja, sorry hoor. Wij doen ook maar wat we kunnen!”� reageerde Lies boos. Ik zag dat ook Nora serieus boos begon te worden. “Oké, stop. We gaan geen ruzie maken.”� “Nee, we zijn hier voor jou. Om je te helpen, om ervoor te zorgen dat je geheugen terug komt.”� “Maar ik wil dat helemaal niet!”� schreeuwde Nora. Ze stond op en liep naar boven, naar haar kamer. Jana zuchtte en Lies stond op om naar Nora toe te gaan, maar ik hield haar tegen. “Laat haar maar even alleen.”�
Door de ogen van Nora: Ik smeet mijn kamer deur met een luide knal toe. Ik wist wel dat ze het goed bedoelden, maar ze begrepen me niet. Ze wisten niet hoe het was om een deel van je leven kwijt te zijn, om je niet te herinneren waar je 2 weken geleden was of wanneer je die nieuwe, mooie laarsjes gekocht had. Ik rommelde wat in mijn kast op zoek naar iets om mijn frustratie op af te reageren, maar in plaats van dat vond ik een roos boekje dat ik weer eens nergens van kende. Ik opende het en bladerde er doorheen. Pagina’s waren beschreven in mijn eigen handschrift. Ik las de teksten, het waren liedjesteksten van liedjes die ik niet kende. Van liedjes die ik blijkbaar zelf geschreven had. Ik doorlas ze en besefte dat ze over normale dingen gingen, dingen die ik waarschijnlijk had meegemaakt. Ik had hier in mijn handen een samenvatting van de 6 verloren maanden van mijn leven en hoewel ik zo hard had volgehouden dat ik wel zonder kon leven, kon ik het niet opbrengen om dit kleine boekje weg te gooien, het bevatte gewoon te belangrijke gegevens. Ook al stond er niet letterlijk wat ik elke dag gedaan had, ik kon er best wel uit leren van wat er me was overkomen. Ik sloot het boekje en borg het weer op. Mijn vriendinnen zaten nog beneden en ik moest me dringend eens gaan verontschuldigen. Toen ik beneden kwam zaten mijn 3 beste vriendinnen nog steeds in de zetel, druk aan het praten, waarschijnlijk over mij, maar dat kon ik hen niet kwalijk nemen. Er viel een stilte wanneer ze me zagen staan. “Sorry.”� “Het is al goed.”� Zei Lies en Daphne en Jana knikte instemmend. Ik was blij dat ik hen nog had, dat ik me hen nog herinnerde, want ik wist niet wat ik zonder hen moest beginnen. “Kunnen we vandaag misschien iets leuks doen?”� vroeg ik voorzichtig. “Ik heb geen zin om nog naar verhalen van mijn verleden te luisteren…”� De 3 meisjes in de zetel keken elkaar even aan. “Maar natuurlijk is dat goed! Wat wil je gaan doen?”� vroeg Jana. “Wat dacht je van schaatsen? Dat is lang geleden.”� Zei Lies nu. “Goed voor mij.”� Ik keek even naar Daphne. “Voor mij ook in orde.”� “Oké, allemaal klaar maken dan, hup hup! Wij gaan schaatsen!”� gilde Lies enthousiast. Ik stond op uit de zetel en zocht naar mijn schoenen. Ik had zo het gevoel dat we ons goed gingen amuseren op de schaatsbaan en even niet meer denken aan wat de laatste dagen gebeurd was zou mij ook goed doen.

Reacties: