FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

35

Debio:
‘ach wat schattig! Zijn jullie dat jongens?’ vroeg Simone op een typische moedertoon. ‘uhm… ja mam dat zijn wij.’ Prevelde Tom. Gordon ging wat dichter bij het scherm staan. ‘Simone zijn dat niet die kleren die we van je overgroot moeder zo goed moesten bewaren?’ zei hij en keek haar aan. ‘ja dat kan best. Ach ja, ik vind het niet erg dat ze ze hebben gepakt. Anders is het ook maar zonde om ze op zolder weg te laten teren.’ We keken verder naar de foto’s. ‘och maar die is leuk gelukt!’ zei Simone toen ze stil hield bij een foto met ons viertjes erop. Henna en ik zaten met de ruggen tegen elkaar op de stoel en Bill en Tom stonden er wijdbeens achter met beide een hand op onze schouder. We keken een beetje mysterieus in de camera en hadden onze hoofden dan ook naar de lens toegedraaid. De foto was in drie soorten genomen. In het zwart-wit, in gewone kleuren en in het vaalbruin, sepia. ‘die wil ik wel uitvergroot hebben.’ Zei Gordon. ‘dat zou leuk staan in de woonkamer.’ Simone knikte. ‘Wacht even dan zal ik de afbeelding opslaan.’ Simone klikte van alles aan en sloot daarna alle programma’s af. ‘zo, genoeg gekeken. Ik denk dat jullie je beter even kunnen verkleden. Het zou zonde zijn als er vlekken op kwamen zo bij het eten.’ We knikte. ‘wat gaan we eten mam?’ vroeg Tom op een kleuterige toon. ‘broccoli.’ Antwoordde Simone. De tweeling maakte gelijk luid bezwaar. Als er iets was wat ze dus niet lekker vonden was het wel broccoli. Wij duwde ze maar naar boven. Anders zouden ze straks nog niet uitgeklaagd zijn.

Na een half uurtje hadden we ons weer omgekleed. De kleding hadden we in de kleding kamer gehangen. Nu liepen we naar beneden. ‘zo jullie kunnen gelijk aan de tafel gaan zitten het eten is zo klaar.’ Zei Gordon en wij schoven netjes aan. Even later kwam Simone aangelopen met de pannen. Er werd opgeschept door Gordon en we konden beginnen met eten. Ik vond het zeker wel lekker. Het smaakte anders dan dat ik het zelf klaar maakte maar dat is meestal zo. Zowel Bill als Tom zaten maar wat te prikken in de broccoli. ‘kom jongens gewoon eten oké?’ zei Simone. Maar Bill en Tom aten beide niets. Ze schoven tegelijk hun bord weg. ‘goh zijn jullie zo weinig veranderd? Nog steeds geen broccoli?’ zei Gordon. ‘nee broccoli is bah bah.’ Zei Bill. Gordon lachte. ‘moeten we jullie dan weer gaan voeren net als vroeger?’ Henna begon te lachen. ‘ja goed idee!’ ze pakte de vork van Tom en prikte er een stuk broccoli op. ‘Tommie mondje open er komt een vliegtuigje aan!’ zei ze en ging met de vork in de richting van Tom’s mond. ‘Echt niet Henna, ik ga echt niet eten!’ zei Tom. Op dat moment had Henna gewacht. Toen Tom zijn mond open had terwijl hij praatte propte Henna de vork met broccoli in zijn mond. Ze trok de vork terug en pakte Tom’s hoofd en kaak. ‘kauw kauw kauw en slik!’ ze bewoog zijn kaken en gaf een tik tegen zijn keel zodat hij wel moest slikken. Hierna moest Tom hoesten. ‘en waar was dat goed voor?’ zei hij al kuchend. Wij lagen helemaal dubbel. Het had er namelijk enorm dom uit gezien. ‘haha, nou heb je op zijn minst geproefd.’ Zei Henna lachend. Bill lach helemaal vlak van het lachen en Tom kon dat niet hebben. ‘wacht maar jij!’ zei hij en pakte een stuk broccoli wat hij in de mond van Bill duwde. Bill trok een vieze grimas maar slikte het stuk eten door. Hierna volgde een geluid wat leek op bah maar dan heel erg verdraaid. ‘jongens! Niet met je eten spelen!’ riep Simone lachend. Henna en ik zaten nog steeds vreselijk te giechelen en aten ondertussen wel onze borden leeg. ‘kijk deze dames weten wel hoe het moet.’ Zei Gordon die op onze lege borden wees. ‘die meiden zijn gek.’ Zei Tom. ‘ja we zijn zelfs zo gek dat we met jullie verkering hebben.’ Zei Henna. Tom rolde met zijn ogen. ‘ik wil vanavond nog wel eens horen of ik dan nog steeds zo gek ben.’ Zei hij. Henna boog zich naar mij toe. ‘wat zei hij nou net? Wilt hij nou horen hoe gek ik ben vanavond of hoe gek het bed is?’ ik moest lachen en vertelde wat Tom nu bedoelde. ‘ooooooh! Zo gek dus ja! Ik begreep het al niet. Ik ben zo te horen nog geen ster in Duits.’ Simone keek ons aan. ‘wat zeiden jullie nou?’vroeg ze. Nu kon ik dus ook aan Simone en Gordon gaan uitleggen wat er net gezegd werd. Ik vatte het even kort samen.

De rest van de avond hadden we spelletjes gespeeld. Tom en Bill kregen voor straf geen toetje en ze waren daarna net als twee kleine kinderen wezen zeuren. Uiteindelijk gaf Simone toe en kregen ze toch nog hun toetje. We zaten nu om de tafel een vragen spel te doen. Een soort party&co maar dan in de Duitse variant. Gordon en Simone zaten in een team, Bill en Tom samen en Henna en ik dan. Helaas had ons team het minst succes. We wisten op geen enkele vraag antwoord. ‘ja dit word niks met twee meiden die absoluut niets van Duitsland weten!’ had Tom lachend geroepen toen we na tien vragen nog niet iets goed hadden. ‘wat wil je dan ook.’ Had ik terug gezegd. ‘als dit een Nederlandse versie was geweest hadden jullie er weer niets van gekund.’
Uiteindelijk zijn we maar gestopt nadat we wel met dertig punten achter liepen. ‘jammer dat jullie geen twister hebben dan hadden we kunnen lachen.’ Zei Henna. De andere vier keken daar op ons weer raar aan. ‘laat maar, we zullen wel een andere keer uitleggen wat dat is!’ had ik geroepen. Vervolgens hadden we de rest van de avond de gehele spelletjes kast geplunderd.

En nu lag ik lekker tegen Bill aangenesteld. Op de een of andere manier voelde ik mezelf vandaag heel erg blij. Het was ook een tijdje geleden dat ik echt de hele dag door had gelachen. Of althans dat ik me ook echt vrolijk voelde als ik lachte. Mensen wonen immers achter maskers. Ze lachen terwijl ze van binnen huilen, ze huilen als ze zich gelukkig voelen, ze zijn stil als er een vloed aan woorden op hun lippen ligt en ga zo maar door. We tonen niet vaak echt wat we voelen. Maar vandaag lag dat dus voor mij anders. Ik had me geuit zoals ik me voelde en dat voelde heerlijk.

Reacties: