FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[Seventeen]

Door de ogen van Bianca

Jezus Maria Jozef en alle andere heiligen bij elkaar. Is dit mijn dank? Ongelovig staar ik Melanie aan. Wat krijgen we nou?
‘Hoe durf je!’ gil ik haar toe. ‘En dat noemt zich een vriendin! Hoe durf je!’
Een beetje wezenloos staart Melanie me aan. ‘W-wat? Bianca?’ stamelt ze.
Inwendig moet ik zuchten. Soms is ze echt heel dom!
‘Luister goed jij! Als jij zo graag vriendjes wil zijn met die twee daar, mij best! Maar op mij hoef je niet meer te rekenen!’ snauw ik haar toe.
Ik draai me om en trek mijn gevallen fiets omhoog.
‘Maar… Bianca… je…’ stamelt ze.
Ik rol met mijn ogen en onderbreek haar. ‘Ik heb altijd aan jouw kant gestaan! Ik was er altijd voor je, toen met Melissy en daarna! Dit is hoe je me ervoor bedankt? Nee Melanie, dat hoef ik niet.’
Pisnijdig stap ik op mijn fiets en rijd zo hard ik kan de richting van de brug op. Dit had ik nou nooit gedacht van Mel. Ze was verdorie mijn beste vriendin!
Ik kom bij de brug en stop. Mijn fiets laat ik op de grond kletteren. Langzaam slenter ik naar de rand ervan en leun tegen de reling. Er zwemmen eendjes voorbij. Plotseling beginnen de tranen te stromen. Gisteren fietste ik hier nog overheen met Mel samen. Toen waren we nog beste vriendinnen.
Een tijdje lang sta ik op de brug. Dan voel ik twee armen om me heen. ‘Wat is er mis, meisje?’
Hé, denk ik, ik ken die stem. Ik draai me om en zie Felix. Dan houd ik het echt niet meer en ik stort me al snikkend in zijn armen. Samen zakken we neer op de stoep. Ik vertel hem alles, van de nieuwe jongens in de klas en de ruzies met Melanie. Alles. Felix zegt helemaal niets en pas aan het einde knikt hij begrijpend.
‘Wat een toestand, wat een toestand,’ mompelt hij. ‘’t Is wat.’ Hij kijkt me een beetje afwezig aan. Dan lijkt hij plotseling weer bij te komen en zich te herinneren dat hij bij mij zit. ‘Nou meisje,’ zegt hij. ‘Wat vervelend voor je!’
Hij klinkt helemaal niet alsof hij dat vervelend vindt, meer alsof hij moeite doet om niet te lachen. Ik kijk hem fronsend aan en hij strijkt glimlachend een lok van mijn haren achter mijn oor.
‘Ik lach niet om jou, ik lach om hen. Wie laat zo’n lief meisje nou achter?’
Ik kan bijna niet geloven dat hij dat zegt en kijk hem wazig aan. Zelfs door mijn tranen heen is hij nog knap. Dan buigt hij zich plotseling naar voren en drukt zijn lippen op de mijne.
Dit gebeurt niet echt. Dit mot een droom zijn. Maar dat is het niet. Felix zoent mij. Felix zoent mij. Felix zoent mij. Felix zoent mij.
En ik zoen hem terug. Ik sla mijn armen om zijn hals en trek mezelf op zijn schoot. Hij wikkelt mijn haren om zijn vingers, ik pers me tegen hem aan. Dan voel ik zijn tong tegen mijn lippen duwen en open met een zucht mijn mond.
Veel te snel is het voorbij. Hij laat me los en kijkt me teder aan. Ik wil iets zeggen, maar ik weet even niet meer wat.
Er komt een man voorbij fietsen die ons hel afkeurend aankijkt. Maar dat kan me niks schelen. Ik heb gezoend met Felix! Had ik Melanie nou nog maar... Meteen komt er weer een droevige trek om mijn mond.
‘Kom zeg, niet zo treurig kijken,’ zegt Felix en hij geeft me nog een klein kusje. ‘Melanie trekt wel weer bij. En dan breng ik je nu gezellig naar huis.’

Reacties: