FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 18

Ik sla mezelf voor mijn hoofd als ze weg zijn. Zoiets stoms heb ik nog nooit gedaan.
Ik wacht nog heel even en loop dan achter ze aan. Geruisloos, muisstil. Elke keer als ze zich omdraaien of iets lijken te horen, verstop ik me achter een auto of duik ik de bossen in. Niet dat bosjesduiken een goed idee is. Ik krijg een half bos bladeren in mijn haar en de takken prikken in mijn buik. En volgens mij hoort ze me wel jammeren van de pijn. Anders is ze doof. Want ik jammer altijd heel hard!
Ik krab op mijn hoofd en werk me weer overeind. Elena wandelt het park in. Het park. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. Vroeger ben ik daar zo vaak geweest. Ik weet zelfs nog dat ik in het meer wou zwemmen. Maar dat mocht nooit.
Ik duik weg achter een bankje en gluur naar Elena, die zich bij de treurwilgen zet.
Zo graag zou ik nu met haar praten, maar dat andere meisje...
Ik draai me om en trek dan mijn knieën op. Tranen wellen op en ik wil ze tegenhouden. Elena terugzien breekt me van binnen uit, vooral omdat ik niets tegen haar durf te zeggen, ik niet naar haar durf te gaan en ze mij niet eens herkent.
Dan hoor ik ze afscheid nemen en staan ze beiden recht. Mijn nagels boren in het hout van het bankje.
Ik wacht tot Elena weg is en slaak dan een zucht.
Waarom is dit zo moeilijk? Zij is ook maar een meisje.
Nee, Bill, denk dat nooit meer! Ze is niet 'maar een meisje'. Ze is meer dan dat. Ze spookt elke dag en nacht door mijn gedachten. De helft van de liedjes van het 'Schrei/Scream' album zijn voor haar geschreven, indirect, want ze weet het niet.
Ik trek mijn nagels uit het hout en sta recht. Ik zal maar naar huis gaan, anders word Jög nog ongerust. Mijn maag begint te rommelen. Geweldig. Komt dat er nog even bij.

Barbecue met de ouders van Elena bij ons thuis. Of toch het huis van mijn vader. En ik zit in de voortuin. Een kwartier eerder is Elena naar huis gegaan. En nu wacht ik het juiste moment af.
Maar wanneer is dat? Is er wel een juist moment? Volgens mij vind ik elk moment het verkeerde.
Nee, dit is het juiste moment. Ze beginnen over Elena, dan zal het volgende onderwerp onze jeugd wel zijn en dat wil ik liever niet aanhoren.
Ik kom overeind en wandel de stoep op. Als ik het pad van Elena oploop, zie ik haar een boom in klimmen. Een doos pizza ligt in het gras. Te koppig om bij ons te eten. Koppig. Ze is nog niets verandert.
Ze schuift over de tak, die gevaarlijk laag buigt. Ze probeert bij ons te kijken. Wat moet ik zeggen?
Geluidloos doe ik het poortje open en stap de tuin in.
Ze schuift nog een tikkeltje opzij en maakt zich zo lang mogelijk.
Ik kuch even. Ze draait zich om en valt. Mijn hart lijkt ook een val in het diepe te maken. Ik loop naar haar toe. Ze ligt ongemakkelijk. Haar arm zit zelfs in een nogal vreemde hoek.
"Elena?" vraag ik bezorgd. Ze kreunt even van de pijn en piept dan mijn naam. Ze kent me nog wel! Mijn hart maakt een sprongetje! Ze herkende me wel!
Ze twijfelt even en begraaft dan haar hoofd in het gras. Een bijna onhoorbare snik, maar ik hoor hem wel. Zou het van de pijn zijn? Of door mij?
Ze schud haar hoofd een paar keer en beweegt haar been.
"Elena?" vraag ik weer. Ze gromt even en schud dan weer haar hoofd.
"Ik ben Elena niet. Ik ben Sinterklaas. Die volgens mij iets serieus gebroken heeft." bromt ze. Ik ga door mijn knieën en leg mijn rechterhand op haar onderrug en wil net mijn linkerhand om haar arm klemmen als ze rilt en dan recht springt. Ze gaat stevig op haar benen staan en ik zet een stap achteruit. Ze bengelt even met haar arm en krijgt dan een heel kleine glimlach die al snel weer verdwijnt. Ben ik de reden voor het verdwijnen van die lach?
Ze heeft gehuild, haar mascara hangt overal behalve op haar wimpers.
"Elena?" vraag ik nog een keer. Pas nu kijkt ze me echt aan. Een warm gevoel gaat door me heen en doet vuurwerk uit mijn tenen komen. Maar wat ik in haar ogen zie, is niets anders dan verdriet. Een koud gevoel neemt het over, maakt van mijn hart een grote klomp ijs. En uit hoe ze naar mij kijkt, kan ik alleen maar opmaken dat zij juist hetzelfde bij mij ziet en juist dezelfde gevoelens door zich heen voelt gaan. Mijn Elena.
Even lijkt ze te ontdooien. Haar ogen schitteren, haar mondhoeken maken zich klaar om omhoog te gaan.
En dan is het voorbij. Ze krijgt weer een emotieloze blik.
"Ga weg.r sist ze. Ik staat naar mijn schoenen en knik. Ik bijt de tranen weg, ik had veel verwacht en niets ervan gekregen. Ik draai me om.
Even hoor ik haar naar adem happen. Even wil ik me omdraaien. Heel even maar. Maar het is voorbij. Zonder nog iets te zeggen, loop ik weg.
Door het poortje.
Weer hapt ze naar adem. Ze weet het. Het is voorbij. Ik klim niet meer over het hek. Ik ben volwassen nu. En blijkbaar had ze iets anders gehoopt. Ik had ook hele andere dingen gehoopt. Ik had ook liever over het hek willen klimmen. Maar het is gewoon voorbij. En daar kan ik niets aan doen. Elena evenmin. Al zouden we beiden wel willen. Ik in ieder geval wel. Maar ik kan niet denken in haar plaats.
Een rottig gevoel kruipt door me heen. Gustav had gezegd dat ik het haar moest zeggen maar al wat ik heb gedaan, is haar nog meer pijn gedaan.
En niet alleen emotioneel. Door mij viel ze uit die boom. Ze had haar rug kunnen breken en verlamd voor het leven kunnen zijn.
Een traan rolt over mijn wang en het zal niet de enige zijn vandaag.
Stil. Ik ben stil. De anderen praten en proberen mij ook aan de praat te krijgen. En ik verpest de sfeer.
De ouders van Elena staan recht en nemen afscheid. Beleefd als ik ben, schud ik hen de hand. Ik forceer zelfs een glimlach, die vrij natuurlijk overkomt. Maar die verlaat al snel mijn gezicht. Nog nooit heb ik me zo slecht gevoeld. Nog nooit. En dit allemaal door iemand waaraan ik alleen maar goede herinneringen had.
Tom loopt naar binnen. Jög ruimt de barbecue op.
Geen idee hoelang ik hier gezeten heb maar lang genoeg blijkbaar. Ik kom maar weer echt terug op aarde als ik de vader van Elena voor me zie.
"Bill, jongen, is er iets?" Ik knipper even met mijn ogen. Mijn zintuigen stellen zich terug op scherp.
"Nee." murmel ik snel, en het klinkt niet eens gezond. Schor, pijnlijk en heel stil.
"Ik kom je halen. Elena wil met je praten." Mijn hart komt weer tot leven. Ze wilt met me praten.
Elena. Wilt. Met. Mij. Praten.
Met mij!
Ze wilt praten met mij! Meteen veer ik recht.
"Goed. Ik hoop dat jullie het oplossen." Maarten, ik hoop het ook!
Als ik halverwege mijn weg naar Elena ben, slaan de zenuwen toe. Ze wilt dan wel met me praten, wat moet ik zegen? En wat gaat zij zeggen? Net wilde ze niet met me praten en nu ineens wel. Wat moet ik daar dan van denken?
Ik stop mijn handen in mijn zakken. Moet ik glimlachen? Volgens mij ben ik daar nu niet tot in staat. Volgens mij zou het er heel akelig uit zien. Zo'n glimlach die je ziet op klasfoto's. Overduidelijk nep.
Misschien moet ik maar niet lachen. Serieus. Dat ze weet dat ik het serieus meen.
Ik loop het pad op en zie Elena. Ze lacht zelf niet. Ze boort haar vingers in de grond en kijkt me aan van kop tot teen. Ze zit een beetje voorovergebogen. Maar mijn ogen blijven vastgeplakt aan haar mond. Ze lacht niet.
Volgens mij wilt ze niet met mij praten, maar moet ze. En dat is niet erg geruststellend.

Reacties: