FanFic.nl

My Obsession

2. Starting to feel like home...

“kom, we gaan het voorstellen aan de anderen.”� zegt Kiro die mij los laat. Hij pakt mijn hand vast en verstrengeld onze vingers. We gaan samen naar de woonkamer waar iedereen al zit. Ze zijn blij dat ze thuis zijn. Dat zie je gewoon aan ze. Ze zitten helemaal onderuitgezakt. Ik denk dat ze dat best wel gemist hebben. Zo in de zetel zitten zonder zorgen. Geen stress en zenuwen voor het volgende optreden.
“jongens.”� begint Kiro. Al de jongens draaien hun hoofden langzaam naar Kiro toe. “ik wil even iets voorstellen en ik vind het nog al belangrijk.”� zegt Kiro. “ga verder.”� zegt Strify benieuwd. “wat vinden jullie er van, dat mijn lief zusje hier bij ons intrekt?”� vraagt Kiro voorzichtig. Meteen is iedereen wat wakkerder. “dat verwachte ik eventjes niet.”� zegt Yu stil. “mogen zij het weten?”� vraagt Kiro stil aan mij. Ik knik zachtjes. “we moeten jullie er de reden ook voor zeggen.”� we zetten ons samen in de zetel, tegenover iedereen. Ik zie Romeo fronsen. “wat is er met je lip?”� vraagt hij. “shoot.”� zeg ik zacht als ik mijn hand voor mijn onderlip plaats. “daar wouden wij het even over hebben.”� begint Kiro. Ik laat hem aan het woord, want ik kan nu even geen woord over mijn lippen krijgen.
Binnen de kortste keren heeft Kiro alles uitgelegd. De jongens kijken met een wat geschrokken gezicht naar mij. “dat verklaart de dikke lip.”� zegt Romeo stil en geschokt. De jongen komen rond mij heen zitten en slaan hun armen rond mij heen. Ow, crap. Ze gaan me laten huilen. “all we can say is, welcome to the Bizarre family.”� zegt Yu. En daar gaat de traan. Het betekend zo veel voor mij dat ze mij bij hun 'familie' willen. Ik snik zachtjes. Ze laten me allemaal langzaam los en kijken mij aan. “oh, niet huilen!”� zegt Strify met een stem die bijna weg valt. “ugh, Strify you are so sensetive.”� zegt Romeo plagend. “hey, ik vind het gewoon zielig als meisjes huilen.”� zegt Strify pruilend. Ik lach zachtjes. Ik probeer de traan weg te vegen zonder te veel make up af te vegen. “whoehoe je lacht!”� zegt Shin die op en neer springt. Ik schiet wat in de lach. Hij is echt zoals Kiro hem beschreven heeft. Blij en hyper.
Het word erg stil in de kamer. En naast me hoor ik ineens geknor. Ik kijk snel naast mij. Yu kijkt me onschuldig aan. “ik denk, dat jij honger hebt.”� zeg ik knikkend. Hij tikt met zijn wijsvingers tegen elkaar en kijkt met een brede lach. Ik grinnik. “wel, eigenlijk heb ik ook honger.”� zegt Kiro denkend. “en daar moet je over nadenken.”� zegt Yu lachend. “like duh! Ik heb honger...”� “dan werken de hersenen niet zo goed.”� zeg ik samen met Kiro, zijn zin afmakend. “we kunnen het nog steeds.”� zegt Kiro lachend. Ik knik lachend. “wat gaan we eten?”� vraagt Shin. De jongens beginnen diep na te denken. Ik doe geen moeite om te denken en laat het aan hun over. Dan kijken ze allemaal tegelijk naar mij. “wat?”� vraag ik. “heb jij misschien geen idee om te eten?”� vraagt Romeo. “ik ging jullie laten denken. Want mij maakt het nu echt nie uit wat ik te eten krijg.”� zeg ik. “we kunnen lui doen en een pizza bestellen.”� stelt Strify voor. Iedereen, ik ook, stemt er mee in. Pizza zal het dus worden. Dat is een heel tijd geleden dat ik dat nog gegeten heb. Ik heb nooit pizza mogen bestellen thuis.

“zo, de pizza is besteld.”� zegt Yu die zijn gsm weg stopt. “wat gaan we nu doen?”� vraagt hij er achter. “jullie tour is net gedaan en jullie zijn al verveeld.”� zeg ik lachend. “altijd zo geweest.”� zegt Shin zuchtend. “maar wat doen jullie als jullie elkaar terug zien?”� vraagt Shin. Kiro en ik kijken elkaar aan. “wel, wij praten meestal alles bij wat er gebeurd is en zo.”� zeg ik denkend. “en.”� zegt Kiro. Ik kijk hem raar aan. “je vergeet één ding wat we altijd doen.”� zegt hij. Dan opeens schiet het mij binnen. “ja! Film marathon!”� zeg ik blij. “dat klinkt best wel goed.”� zegt Romeo. “van welke films gaan we dat doen?”� vraagt Yu. “we kunnen onze deathnote collectie uithalen.”� stelt Shin voor. Weer stemt iedereen in. Shin staat op en gaat naar de dvd kast. Hij pakt de hele box, waar de dvd's van Deathnote in zitten, naar de tv toe. Hij zoekt de eerste in de reeks en zet die dan op.
Al snel zitten we volle aandacht naar tv te kijken. Ik schrik best wel op als ineens de deurbel gaat. De dvd word even op pauze gezet. De hele avond en nacht zitten we naar deathnote te kijken. Tussen de serie door praten we best veel. Ik leer de jongens beter kennen. Ze hebben mij deze avond wel twee keer de slappe lach gegeven. Ze zijn zo grappig. Ze wisten precies wat ik nodig had om opgebeurd te worden.
Als het weer evenstil word begin ik wat te gapen. Ik leg mijn hoofd op de schouder die het dichtste bij mij ligt. Dat is dus die van Kiro. Hij trekt mij op zijn schoot en slaat zijn armen rond mij heen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. En zo kijk ik verder naar de tv. Na een tijdje beginnen mijn ogen toch echt dicht te vallen. En wat een geluk ik heb, de marathon is nu net gedaan. “dit was leuk.”� zegt Romeo. Iedereen knikt. Je kunt nu pas echt merken hoe moe ze zijn. “heel erg leuk. En nu is het tijd om te gaan slapen.”� mompeld Shin die zo wat in slaap valt. “ik denk dat dí t een heel erg goed idee is.”� hoor ik Kiro boven mij zeggen. “ik denk dat Riley dat ook een heel goed idee vind. Aangezien ze bijna slaapt.”� zegt Strify lachend als hij mij ziet liggen. Ik zet een brede lach op. “kom op, we gaan slapen zusje.”� zegt Kiro zacht. Ik sta erg suf op. Kiro en ik wensen de rest nog een goedenacht en wandelen daarna naar onze kamer. We halen onze make up er van af en kleden ons om in onze pyjama.
In het bed kruipen we dicht tegen elkaar, aangezien het best wat koud was in deze kamer. Met een vredig gevoel val ik in slaap. Ik begin me hier echt thuis te voelen. En dat is het beste wat mij is overkomen in een jaar.

Reacties: