Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijd-stuff » Woede
Schrijfwedstrijd-stuff
Woede
Boe. Ik ben het. Je zag me niet, hè? Ik ben er altijd al geweest, daar op die tak, gecamoufleerd door de bladeren van blijdschap. Takjes van geduld voor mijn gele ogen hangend, het schors van de boom van begrip perfect passend bij mijn licht glanzende vacht. En dan zie ik jou, mijn prooi, mijn voedsel, mijn enige levensbron. Zo stil mogelijk breng ik mijn gespierde lichaam in beweging, spring ik weg van mijn schuilplaats. Ik land met mijn ingetrokken klauwen op het zachte mos, mijn ogen op jou gefixeerd. Behoedzaam zet je een stapje richting de poel, en ik zet een stapje richting jou. Je heft je hoofd op, je probeert te ruiken of er gevaar is. Maar dat kan je niet, de wind staat perfect voor mij. Ik zet nog een geruisloos stapje, nu verborgen door het hoge gele gras langs de oever. Kennelijk heb je besloten dat het veilig is, want je brengt je hoofd omlaag om te drinken. Dit is mijn kans.
Ik span mijn spieren in, zak wat omlaag zodat ik harder kan afzetten. Dan zie je me. Je probeert weg te rennen, maar je struikelt. Ik grijns mijn scherpe tanden bloot en duik naar voren. Heel even voel ik de ijzige wind in mijn gezicht, en dan dringen mijn klauwen in de huid van je buik. Een schreeuw ontsnapt uit je mond, maar het is al te laat. Ik heb het bloed al geroken. Mijn tanden boren zich door je kop en de smaak van ijzer doordringt mijn mond. Je schreeuwt, je roept, maar het maakt niets meer uit. Ik heb je, eindelijk. Ik scheur een reep huid van je buik, laat je voelen dat je dood zal gaan. Ik bijt nog een keer. Je weet niet meer wat je doet nu, hopeloos in het rond trappend met je voorpoten. Je had je nog kunnen redden, me van je af kunnen schoppen, maar je beseft al niet meer dat dat mogelijk was. Je beseft je eigenlijk niets meer. En dat is je eigen graf.
Een harde klap van mijn klauw tegen de zijkant van je hoofd. Je kijkt me aan, opeens helemaal stil. Je weet dat je belachelijk bezig was. En je weet dat je het verknalt hebt, maar je kan niets meer doen. Ergens krijg ik toch medelijden met je, heel diep van binnen. Met één beweging maak ik een einde aan je leven. Eindelijk. Je stuiptrekt nog één enkele keer, en dan blijf je slap liggen. Slap en zielig. En mijn avondmaal kan beginnen. Ik rol je met mijn klauw om, zodat je op je rug ligt. Het vlees rond je buik is altijd het lekkerst, en daar begin ik nu zachtjes te knagen. Had je maar niet zo idioot moeten doen. Eigen schuld. En ik profiteer ervan. Maar dat is het leven.
Reacties:
Aaaaaaaaaaaaaah
Nicole
Dit
Is
Geweldig
Ik dacht eerst van: Huh, het ging toch om gevoelens?
Maar halverwege dacht ik ineens: Emoties zijn net dieren. Hey, wacht eens.
Dus toen ging ik het opnieuw lezen. Dus toen snapte ik het wel.
Euhh...
Geweldig dus.
En dit is een ergere onzinreactie dan de jouwe!
WAAAAAAAUW!
Fantastisch.
Wow.
Ik zit hier nu met een 'ohmygod-dit-is-zo-geniaal'-gezicht.
En volgens mij ziet dat er best komisch uit.
Anyways... Ik vind het fantastisch (like I said) n_n~
xo <3
hahah geniaal.